บทที่ 2 กิจกรรมหาคู่

“กิจกรรมหาคู่แท้แบบสดๆ ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของ เมืองเจียงเฉิงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ทุกคนที่เดินผ่านห้ามพลาดเด็ด ขาด” ทันทีที่หยางล่อเดินออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน เขาก็ได้ ยินเสียงพูดออกจากลำโพงในสวนสาธารณะได้อย่างชัดเจน

“พอดีเลย ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปหางานเสียด้วย สิ” พอหยางล่อได้ยินแบบนั้นเขาก็คิดเตรียมจะเข้าไปที่งานนั้น เผื่อว่าจะหาสาวสวยได้สักคนสองคนก็ยังดี

“คุณผู้ชายครับ คุณก็มาหาคู่ใช่ไหมครับเนี่ย?” ทันทีที่หยาง ล่อเดินเข้ามาในลานกิจกรรม ผู้ชายที่สวมชุดสูทรองเท้าหนังมา ถามเขาอย่างสนิทสนม จนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแทบจะยิ้ม กว้างจนถึงใบหูอยู่แล้ว

“ไม่ทราบว่าต้องมีคุณสมบัติอะไรหรือเปล่า?” หยางล่อถาม ขึ้นเพราะไม่อยากที่จะเสียเงินไปเปล่าๆ

“ไม่ต้องการอะไรเลยครับ ขอแค่คุณโสดเท่านั้นก็พอ” ผู้ชาย คนนั้นยิ้มไปด้วยพูดไปด้วยตลอด จนตาแทบจะปิดเข้าหากันอยู่ แล้ว “แล้วก็คุณผู้หญิงเข้างานฟรี สำหรับคุณผู้ชายต้องเสียค่า บริการเป็นจํานวนหนึ่งร้อยหยวนนะครับ เครื่องดื่มด้านในฟรี ครับ”

หยางล่อเองก็รู้ว่ามีแค่พวกเครื่องดื่มที่ฟรี แต่พวกอาหารก็ยัง คงต้องจ่ายเงินอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องไปทำอยู่แล้ว เสียเงินแค่ร้อยเดียวเพื่อไป มองสาวสวยหน่อยก็ไม่เลวนักหรอก คิดพลางควักเงินร้อยหนึ่งที่ อยู่ในกระเป๋าออกมาทันที

พอผู้ชายใส่ชุดสูทคนนั้นเห็นว่าหยางล่อใจกว้างใจใหญ่ เอาก็ รีบทำท่าทีเอาอกเอาใจมากขึ้น แล้วพูดว่า “โอเคเลยครับ รบกวนคุณผู้ชายกรอกแบบฟอร์มแผ่นนี้ก็โอเคแล้วครับ”

พลันผู้ชายคนนั้นก็ยื่นแบบฟอร์มแผ่นหนึ่งมาให้เขา พร้อม ด้วยปากกาอีกหนึ่งแท่ง เขาทำเสียเหมือนว่ากำลังปรนนิบัติ หยางล่อเหมือนกับพระเจ้าอยู่เลย

หยางล่อเองก็กรอกลงไปอย่างง่ายๆ หลังจากนั้นก็ถูกพาขึ้นไป บนตึกที่มีร้านคาเฟ่อยู่ เนื้อที่ของร้านคาเฟดูกว้างอย่างมากจน สามารถจุคนได้ถึงสองร้อยคนเลยทีเดียว การตกแต่งก็ดูเรียบ ง่าย โต๊ะแต่ละตัวอยู่ติดผนังทั้งสองฝั่งเป็นแนวยาว ที่ตรงกลาง นั้นเป็นเวทีที่ถูกต่อเติมด้วยโคมไฟประดับสีต่างๆ ด้านบนเวทีนั้น ก็ถูกปูด้วยพรมสีแดง ด้านในมีคนนั่งอยู่ไม่น้อยเลย หยางล่อ กวาดตามอง ประมาณจากสายตาแล้วน่าจะมีคนอยู่สักร้อยกว่าๆ ผู้หญิงผู้ชายก็ดูเท่ากันไม่ต่างกันมาก

ทันทีที่หยางล่อเข้ามาก็ดึงดูดสายตาของผู้หญิงจำนวนไม่น้อย มาที่เขา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เหมือนหงส์ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงไก่ พลันหยางล่อก็เลือกที่นั่งที่อยู่ใกล้กับมุมกาแพงมากที่สุดตัวหนึ่ง หลังจากนั้นก็เตรียมดูอะไรสนุกๆ อย่างสบายใจ

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายต้องการที่จะดื่มอะไรดีคะ?” พอหยางล่อหย่อนกันนั่งปุ๊ป ก็มีพนักงานที่สวมเครื่องแบบสีดำคนหนึ่งเดินมา หาเขาทันที

“ไม่ใช่ว่าฟรีงั้นหรือ?”

“ฟรีค่ะ น้ำผลไม้กับกาแฟของพวกเราที่นี่ฟรีหมดเลยค่ะ แล้วก็ มีน้ำซาด้วยนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี งั้นเอาน้ำทั้งสามอย่างมาสามแก้วเลย” หยาง ล่อพูดขึ้นโดยไม่ต้องคิด

ทันทีที่เครื่องดื่มถูกวางไว้ที่โต๊ะ หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะหยิบ แก้วเครื่องดื่มเหล่านั้นดื่มเอื้อกๆ เหมือนกับว่าเป็นน้ำเปล่า อย่างไรอย่างนั้น อุตส่าห์จ่ายเงินไปแล้วก็ต้องดื่ม ไม่อย่างนั้นก็ เปล่าประโยชน์แย่

“ไม่เห็นมีอะไรดีเลยแฮะ” หยางล่อเองก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ จริงๆ แล้วสายตาของเขาตอนนี้กำลังกวาดตามองไปยังรอบๆ อยู่หลายรอบ แต่นอกจากหญิงโสดวัยทองแล้ว เขาก็ยังไม่เจอ ใครที่ต้องตาเลยจริงๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่ตำรวจสาว สวยคนนั้นที่อยู่บนรถไฟใต้ดินคนนั้น ด้วยรูปร่างและหน้าตาของ เธอแบบนั้นถ้าเกิดว่ามายังที่แห่งนี้ล่ะก็ คงทำให้ผู้ชายหลงใหล เธอได้ไม่น้อยเลยล่ะ

ขณะนั้นเอง หยางล่อก็เกิดรู้สึกสนใจกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใน มุม เขามองดูอาการใจลอยของเธอ คิ้วขมวดจนหน้าผากย่นลง ราวกับว่าเหมือนเธอแทบจะไม่ใส่ใจกับการหาคู่ที่นี่เสียเท่าไหร่

“มีหนังสือเล่มหนึ่งบอกไว้ว่า ดาบแกร่งมักจะคู่กับวีรบุรุษหญิงงามมักจะคู่กับหนุ่มหล่อเสมอ” หยางล่อบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือแก้วขึ้น แล้วเดินพุ่งตรงไปทันที

พอเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พบว่าเธอยิ่งสวยและน่ารักจนทำให้

หยางล่ออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายดังเอื้อก

ถ้าหากพูดได้ว่านปิงปิงสวยและร้อนแรงดั่งเปลวไฟ ถ้าอย่าง นั้นผู้หญิงคนนี้ก็เปรียบได้กับดอกบัวแรกแย้มที่ทั้งสดใสและ บริสุทธิ์

คิ้วที่เรียวสวย แก้มที่น่าหอม เส้นผมที่ดำสลวยที่ปล่อยคล้อย ลงปะแก้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าที่ดูอิ่มเอิบของเธอยิ่งดูสละสลวยอ่อน ช้อยมากขึ้น แถมด้วยสีหน้าที่แดงระเรือของเธอ เธอสวมชุดแซก สีเขียว เผยให้เห็นว่าที่อ่อนนุ่มและชุ่มชื้นขาวผ่องสู่สายตาของ หยางล่อ

“ถือว่าไม่ได้มาเสียเที่ยวล่ะนะ” หยางล่อดีดนิ้วขึ้น พลางวาง แก้วลงบนโต๊ะแล้วถามขึ้นอย่างเคยชิน “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่า ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่าครับ?”

พลันผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อหลินเยก็เงยหน้าขึ้นจ้องหยางล่ออย่าง นิ่งเฉย หลังจากนั้นก็ปิดตาลงเบาๆ แล้วส่ายหัว

หยางล่อเห็นสีหน้าท่าทางของหลินเยู่แบบนั้น ความรู้สึกที่ เหมือนกับว่ามีภูเขานับพันนับร้อยมาขวางกั้นพลันละลายหายไป พลัน “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชื่ออะไรหรือครับ?”

“หลินเย่ค่ะ”
“ที่แท้ก็สวยเหมือนชื่อเลยนะครับ มิน่าล่ะถึงได้สวยแบบนี้ ผม ชื่อว่าหยางอ่อนะครับ” หยางล่อจ้องมองใบหน้าที่สะสวยของ หลินเย่อย่างตาไม่กระพริบ ใบหน้าเธอแทบจะหารอยด่างพร้อย ไม่ได้เลย

“คุณไม่ไปที่ตรงกลางนั้นหรือคะ?” หลินเยถามขึ้นอย่าง ประหลาดใจ พลางใช้นิ้วมือที่เรียวยาวยกผมขึ้นทัดหู

“ผมแค่มาเที่ยวเฉยๆ นะครับ ไม่ได้มาหาคู่จริงๆ แล้วคุณล่ะ ครับทำไมถึงได้มานั่งไกลแบบนี้ล่ะ?”

“ฉันก็แค่มาหาอะไรดื่มน่ะค่ะ เห็นว่าน่าสนใจดีก็เลยแวะมาดู เสียหน่อย” หลินเย่เองก็ไม่ได้รังเกียจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า จึงตอบ ไปอย่างจริงใจ

“บังเอิญจังเลยนะครับ พอดีเลย ถ้าอย่างนั้นถ้าอยากดื่มอะไร ผมเลี้ยงเองนะครับ” พลันหยางล่อก็รู้สึกถึงความหวังขึ้นมา ถึง ตอนนี้แล้วมันต้องโชว์ป่าสักหน่อยแล้วล่ะ

หลินเยี่ขมวดคิ้วจ้องหยางล่อพลางครุ่นคิด “คุณจะเลี้ยงฉัน หรือ? พวกเราเพิ่งรู้จักกันเองไม่ใช่หรือคะ?”

พอเห็นท่าทีงุนงงของหลินเย่ หยางล่อก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะ เอามือไปบีบจมูกที่ดูสวยโด่งของเธอ “ยิ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เจอก ยิ่งต้องทำสิครับ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวคุณจะว่าผมขี้เหนียวเอาได้ บริ กร ขอเมนูด้วย” หยางล่อพูดพลางโบกมือเบาๆ ให้พนักงานที่ ยืนอยู่ไม่ไกล

หลินเย่เห็นท่าทีของหยางล่อแบบนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มหัวแล้วยิ้มขึ้น

“คุณจะดื่มอะไรดีล่ะ?”

พอเห็นท่าทางที่จริงจังของหยางล่อแบบนั้น หลินเก็ไม่อยาก ที่จะบอกปัดอะไรไป จึงพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอกาแฟ ลาเต้แก้วหนึ่งแล้วกันค่ะ”

“ได้เลยครับ ถ้าอย่างนั้นเอามาสองแก้วเลย” หยางล่อรีบปิด เมนูลง โธ่เอ๊ย แค่กาแฟแก้วเดียวก็หนึ่งร้อยแล้วหรือเนี่ย อย่าง กับขูดรีดกันเลยแหนะ แต่หยางล่อก็ยังกัดฟันทนไป จะเสียหน้า ต่อหน้าสาวสวยไม่ได้เด็ดขาด หลังจากนี้ก็แค่กลับไปกินบะหมี่ กึ่งสําเร็จรูปไม่เห็นจะเป็นอะไร

“เครื่องดื่มที่นี่น่าจะแพงใช่ไหมคะ?” หลินเพูดเสียงเบา

“พอได้อยู่นะครับ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผู้หญิงสวยๆ ก็ต้อง มาที่ๆ มีคุณภาพแบบนี้เป็นธรรมดา” หยางล่อยิ้ม แต่รอยยิ้ม ของเขาดูฝนมาก ซึ่งเขาเองก็รู้สึกได้

“แต่ถึงจะคุณภาพดีแค่ไหน แต่มันก็เปลืองออกนะคะ” หลินเย ทอดถอนใจ

หยางล่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั้นพลางสังเกตทุกอากัปกิริยาของ หลินเย่ตลอด ไม่ว่าจะยก จะขยับ จะยิ้ม จะหน้าบึงก็รู้สึกได้ว่ามัน ช่างน่าหลงใหลเสียจริง เขาล่ะอยากจะนอนหลับอยู่ในอ้อมกอด ของเธอจริงๆ

“โอ้โห นี่คือคุณผู้หญิงหลินไม่ใช่หรือครับเนี่ย” พลันก็มีผู้ชายวัยรุ่นผมทองคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนกับอันธพาลเดินมาพูดเข้า แหย่ : “คุณผู้หญิง พวกเราไปดื่มกันสักหน่อยดีไหมครับ?” วัยรุ่น ผมทองคนนั้นแค่มองแวบเดียวก็รู้เลยว่าเป็นพวกนักเลงแน่ๆ

หลินเย่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วจ้องไปที่วัยรุ่นผมทองคนนั้น : “ฉันไม่ดื่มเหล้าหรอกนะ!” “เฮ้ แบบนี้คุณไม่ไว้หน้าผมเลยนะครับ” วัยรุ่นผมทองพูดด้วย

สีหน้าเย็นชา : “ไป ไปดื่มเหล้าด้วยกัน”

หลินเย่พลันพูดด้วยสีหน้าที่เอือมระอา : “ฉันไม่รู้จักนายนะ แล้วฉันจะไปดื่มเหล้ากับนายทำไม?”

วัยรุ่นผมทองนั้นยกมือขึ้นลูบจมูก ก่อนจะพูดขึ้น “นี่คุณผู้หญิง ถึงคุณไม่รู้จักผม แต่ผมรู้จักคุณนะ ชื่อของคุณโด่งดังในกลุ่มพวก ผมมากเลยนะ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักอาจารย์สาวของโรงเรียนกังฟู หางหรอกนะครับ

พอคำว่าโรงเรียนกังฟูฉี่หางหลุดออกจากปากของวัยรุ่นผม ทอง ร่างกายของหลินเย่ก็สั่นเทิ้ม คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนรู้จักเธอ จริงๆ ดูเหมือนว่าจะเตรียมตัวมาก่อนด้วยแล้วนะ แต่เพราะเธอ ไม่ได้สนใจเขาเลยจึงตอบกลับไปอย่างดังสนั่น “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ดื่มเหล้า!”

พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าของวัยรุ่นผมทองก็เปลี่ยนไปทันที พลันด่าขึ้น “ยัยหน้าด้าน!” พูดจบวัยรุ่นผมทองคนนั้นก็ยื่นมือมา ฉุดหลินเยีทันที

ด้วยการกระทําของวัยรุ่นผมทองทำให้สีหน้าของหลินเย่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลินเย่เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คน หนึ่ง จะรู้สึกกลัวมันก็เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว

ซึ่งขณะที่เธอรู้สึกหวาดกลัวอยู่นั้นเอง เธอก็เห็นหยางล่อยื่นมือ

ออกมาคว้าข้อมือของวัยรุ่นผมทองคนนั้นไว้ “นี่เพื่อนยาก ทําเหมือนฉันไม่มีตัวตนอยู่เลยนะ!” หยางล่อยม

พูด

พอวัยรุ่นผมทองคนนั้นเห็นหยางล่อเขาก็ทำสีหน้าดูถูกแล้วพูด ขึ้น : “แกเป็นใครกัน? อ่านสถานการณ์ออกบ้างหรือเปล่า อย่า มายุ่งเรื่องของคนอื่น ไม่อย่างนั้นฉันไม่ไว้หน้าแกแน่!

พอได้ยินวัยรุ่นผมทองพูดแบบนั้น รอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏ ขึ้นบนใบหน้าของหยางล่อทันที

“หยางล่อ!”

ขณะนั้นเองหลินเยก็รีบมาหลบอยู่ด้านหลังของหยางล่อทันที

จากที่เธอดูตอนนี้คนที่พึ่งได้น่าจะมีแค่หยางล่อแล้วล่ะ

“ถ้าฉันยุ่งเรื่องของนายมากไป แล้วนายจะทำอย่างไรได้ล่ะ?”

หยางล่อยิ้มถาม

ไอ้แม่มึง พอได้ยินคำพูอน วัยรุ่นผมทองก็กำหมัดแล้วชกไปยัง หยางล่อ

หยางล่อ หลินเย่ตะโกนอย่างเครียดเมื่อได้เห็นวัยรุ่นผมทอง ชกไปยังหลางล่อ