บทที่ 5 ศักดิ์ศรีของเธอ ถูกเหยียบย่ำแล้ว

“ได้ค่ะ ฉันคุกเข่าก็ได้”

กลิ่นจันทร์คุกเข่าลง เมื่อเทียบกับชีวิตของนวลแล้ว ศักดิ์ศรีของเธอจะไปมีค่าอะไร?

นวลพูดขึ้น “คุณหนู ไม่นะคะ นวลไม่มีค่าพอให้คุณ หนูทำแบบนี้ คุณหนูรีบลุกขึ้นมาเถอะค่ะ”

“คุณหนู… ฮึกๆ รีบลุกขึ้นมาเถอะค่ะ…”

นวลร้องไห้ไม่หยุด เธอพยายามห้ามกลิ่นจันทร์แต่ คุณหนูของตนกลับไม่สนใจ

กลิ่นจันทร์คุกเข่าอยู่ตรงหน้าทอแสง

ทอแสงมองดูคุณหนูใหญ่ของตระกูลสุขสิริที่ตอนนี้ กำลังคุกเข่าให้ตนเองอยู่นั้น เธอรู้สึกสะใจมาก ภายในใจ ของเธอรู้สึกมีความสุขมากมาก

กลิ่นจันทร์ คนอย่างพี่มีวันนี้เดียว หึๆ

กลิ่นจันทร์ส่งสายตาไปให้มณี มณีแสยะยิ้ม “คุณหนู ใหญ่คะ คุณทอแสงพร้อมแล้วค่ะ”

กลิ่นจันทร์หันไปมองมณีที่เป็นสาวรับใช้ของทอแสง เธอกำหมดแน่น จากนั้นค่อยๆก้มลงหราบกลิ่นจันทร์
ทอแสงแสร้งทำเป็นกระอักกระอ่วน ทั้งๆที่ภายในใจ ของเธอรู้สึกดีใจจนแทบบ้าแล้ว “พี่คะ ทำแบบนี้ได้ยังไง คะ”

กลิ่นจันทร์มองดูเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว ศักดิ์ศรี ของเธอถูกผู้ชายที่เธอรักเหยียบย่ำไปหมดแล้ว เธอมันโง่ จริงๆที่ตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้ ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นค่า ไม่ เคยรักเธอ…

จากนั้นแก้วน้ำชาที่มณีถือเอาไว้ก็หกใส่มือของกลิ่น จันทร์และกระเด็นใส่มือของทอแสงเล็กน้อย ผู้หญิงทั้ง สองคนร้องโอ๊ยขึ้นพร้อมกัน ทว่าเสียงของกลิ่นจันทร์กลับ ถูกเสียงแหลมของทอแสงกลบจนหมด

“โอ๊ย เจ็บ ! “ทอแสงร้องตะโกนขึ้น จากนั้นซบลงที่ อกของปวรรุจ “คุณปวรรุจ ทำไมพี่สาวถึงทำแบบนี้ก็ไม่รู้ ค่ะ ไม่อยากขอโทษก็ไม่บอกตรงๆ ทำไมต้องเอาน้ำชามา ลวกมือทอแสงด้วย ทอแสงไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

ปวรรุจไม่ได้สนใจทอแสง สายตาของเขาจ้องไปยัง มือของกลิ่นจันทร์ที่ตอนนี้แดงไปหมด เท้าของเขาเดินขึ้น หน้า แต่สุดท้ายเขาก็ควบคุมตัวเองเอาไว้แล้วชักเท้ากลับ

“คุณหนู” นวลมองดูมือของกลิ่นจันทร์ที่แดงและ บวม จากนั้นรีบคลานมาหาคุณหนูของตน “คุณหนูคะ มือของคุณหนู มือของคุณหนู….”

นวลร้องไห้แทบขาดใจ เธอรู้สึกสงสารคุณหนูของ ตนเองจริงๆ แต่กลิ่นจันทร์กลับนิ่งเงียบ เหมือนคนที่ถูกน้ำ ร้อนลวกไม่ใช่ตนเอง นัยน์ตาของกลิ่นจันทร์ว่างเปล่า

“คุณผู้ชาย ทําไมคุณถึงทำกับคุณหนูแบบนี้ค่ะ มือคู่ นี้ของคุณหนูใช้สําหรับวาดรูป เธอเคยวาดรูปให้คุณผู้ชาย มากมาย คุณผู้ชายทนมองเห็นมือของคุณหนูถูกคนอื่น ทําลายได้ยังไงคะ?”

นวลร้องไห้ ปวรรุจกลับทำสีหน้านิ่งเฉยไม่แสดง อารมณ์ แต่มือของเขากลับกําหมัดแน่น

มณีแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น เธอมองไปที่นวล “พูดอะไร ของแก มือของคุณหนูใหญ่มีค่า แล้วมือของคุณหนูสอง ไม่สำคัญหรือไง คุณหนูใหญ่วาดรูปเก่ง แต่คุณหนูสอง ของพวกฉันก็วาดรูปเก่งเหมือนกัน วาดรูปเก่งกว่าคุณหนู ใหญ่ของแกอีก คนในเมืองนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าคุณหนูสอง วาดรูปเก่งแค่ไหน”

กลิ่นจันทร์ปรายตาไปมองโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา เธอรู้สึกชาไปหมดทั้งตัวและหัวใจ

ปวรรุจเองก็มองดูเธออย่างเงียบๆ ภายในใจของเขารู้สึกมีไฟลุกโชนขึ้นมา

“ในเมื่อจงใจให้เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ขึ้น” ปวรรุจพูด เสียงเรียบ “แล้วความผิดที่คุณทำน้ำชาลวกใส่มือของ ทอแสง คุณจะรับผิดชอบยังไง?”

กลิ่นจันทร์ยังคงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เธอพูดเสียง เรียบ “แล้วคุณอยากจะให้ฉันทำยังไงคะ?”

“ผมให้คนสองตัวเลือก” ปวรรุจพูดออกมาด้วยน้ำ เสียงเย็นยะเยือก “หนึ่ง คุกเข่ากราบขอโทษทอแสง หรือ สอง ยอมโดนโบยสามสิบที”

หนังตาของกลิ่นจันทร์สั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ คลายยิ้มขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองปวรรุจ ด้วยสายตาที่เจ็บ ปวด “ฉันเลือกข้อสองค่ะ”

“ไม่ ไม่ได้นะคะ” นวลอดทนกับความเจ็บปวด แล้ว ลุกขึ้นมาคุกเข่าตรงหน้าปวรรุจ “คุณผู้ชายค่ะ นวลกราบ ขอโทษคุณผู้ชายด้วย คุณผู้ชายปล่อยคุณหนูไปเถอะค่ะ เมื่อวานคุณหนูโดนโบยไปยี่สิบทีก็เกือบจะตายแล้ว ถ้า คุณหนูถูกโบยอีกสามสิบที ต้องตายแน่ๆค่ะ…”

ตอนนั้นที่ได้รับบาดเจ็บที่ขา อาการป่วยของคุณหนูก็ สาหัสมากแล้ว คุณหนูมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน และเมื่อวานคุณหมอที่มาดูอาการของคุณหนูก็บอกแล้วว่า ให้เธอพัก ผ่อนให้มาก ถ้าไม่ดูแลตัวเองให้ดีก็คงจะ….”

ทอแสงปรายตามองนวล “ร่างกายของพี่สาวอ่อนแอ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? โดนโบยแค่ยี่สิบทีก็เกือบตาย? แก ช่วยโกหกอะไรที่เป็นไปได้หน่อยได้ไหม?

ปวรรุจหันไปมองกลิ่นจันทร์ นัยน์ตาของเขาหวั่นไหว เล็กน้อย “คุณแน่ใจหรอ?”

กลิ่นจันทร์ไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ใช่ค่ะ”

นวลส่ายหน้า หน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ตอนนี้ ดวงตาทั้งสองข้างของนวลแดงไปหมดแล้ว “ไม่ได้นะคะ คุณหนู โดนโบยสามสิบที่คุณหนูต้องตายแน่ๆค่ะ”

กลิ่นจันทร์ยื่นมือไปเช็ดเลือดตรงหน้าผากของนวล แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “อย่าร้องไห้นะ ก็แค่สามสิบทีเอง ฉันทนได้อยู่แล้ว”

“ไม่…ฮึกๆฮือๆ…”

ปวรรุจโมโหสุดเหวี่ยง เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็น ชา “โบย ! ”

ชิ้นคำสั่งขาเขา แผ่นหลังของกลิ่นจันทร์เต็มไปด้วยเลือดอีกครั้ง

น้ำตาของนวลในตอนนี้ร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง

แล้ว

นวลสะอึกสะอื้น แล้วพูดกับปวรรุจด้วยความโกรธ “คุณผู้ชายจะต้องเสียใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณผู้ชายทำกับ คุณหนู ต่อให้คุณผู้ชายใช้เวลาทั้งชีวิตในการชดใช้ก็ไม่มี วันหมด ! ”

“ฉันจะเสียใจงั้นหรอ?” ปวรรุจเตะนวลทิ้ง สายตา ของเขาเผยความเจ็บปวด

“กลิ่นจันทร์เป็นคนหักหลังฉัน แล้วทำไมฉันต้อง เสียใจด้วย? เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันไม่มีวันเสียใจ ! “