บทที่ 4 เขาเปลี่ยนไปแล้ว

กลิ่นจันทร์ใช้แรงทั้งหมดที่มีในการสะบัดมือทอแสง ทิ้ง แต่ใครจะไปคิดว่าทอแสงกลับล้มลง แสร้งทำเหมือน ว่าถูกเธอผลัก

“โอ๊ย…พี่คะ พี่ทำอะไรของพี่? ทอแสงแค่อยากจะ ช่วยพยุง ก็เท่านั้น แต่ทำไมพี่ต้องผลักทอแสงด้วย?” ทอแสงพูดอย่างน่าสงสาร “ปวรรุจ คุณดูสิ่งที่พี่กลิ่นจันทร์

คนที่คอยดูแลอยู่รีบวิ่งมาในทันที อยากที่จะพยุงตัว ทอแสงขึ้น แต่ใครจะไปคิดจู่ๆปวรรุจก็เดินขึ้นหน้า แล้ว พยุงตัวทอแสงขึ้นมา

สายตาเย็นชาของปวรรุจมองไปที่หน้าของกลิ่น จันทร์ จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก “กลิ่นจันทร์ ทำไมคุณถึงใจกล้าแบบนี้ ทำไมถึงขัดคำสั่งของผม”

กลิ่นจันทร์เงยหน้าขึ้นมอง มองดูคนทั้งสองที่ คลอเคลียกันอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกเจ็บด้านในใจ ความรู้สึก เจ็บปวดกำลังแผ่ซ่านออกมา

“นวลทําอะไรผิดคะ ทำไมถึงต้องให้ทอแสงโบย ด้วย?”

ปวรรุจมองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วค่อยๆเอ่ยปากพูด “หี ฉันอยากจะจัดการใครสักคนต้องได้รับ อนุญาตจากเธอก่อนหรอ?”

กลิ่นจันทร์กำหมัดแน่น แล้วพูดเสียงต่ำ “ถ้าทำผิด แล้วถูกลงโทษ ก็เป็นเรื่องที่สมควรค่ะ ตอนนี้ก็ลงโทษได้ พอประมาณแล้ว คุณคืนนวลมาให้ฉันได้แล้วค่ะ”

เสียงของเธอเบามาก ถ้าไม่ได้ตั้งใจฟังก็คงไม่ได้ยิน

“แบบนี้ไม่ได้นะคะ !” เห็นได้ชัด ทอแสงจงใจที่จะ มีปัญหากับกลิ่นจันทร์ “คนรับใช้ชั้นต่ำแบบนี้ พอเห็นของ มีค่าก็อยากได้อยากขโมย มันขโมยสร้อยไข่มุกที่คุณปวร รุจซื้อให้ทอแสงไป วันนี้ถ้าไม่ลงโทษให้ดี ไม่เชือดไก่ให้ ลิงดู ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าคนงานคนอื่นๆในบ้านจะมีใครบ้าง ที่ทําตาม”

“ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะคะ…” นวลพูดด้วยเสียงที่โรย ริน “คุณหนูคะ นวลไม่ได้ขโมยสร้อยของคุณหนูสอง นวล ไม่ได้ทํา…”

ทอแสงโอบเอวปวรรุจเอาไว้ แล้วออดอ้อน “คุณปวร รุจคะ คุณปวรรุจต้องยุติธรรมกับทอแสงนะคะ เพราะถึง ยังไงก็เจอสร้อยไข่มุกนั้นบนตัวของนวล คุณปวรรุจก็เห็น แล้ว นวลมีพี่กลิ่นจันทร์คอยให้ท้าย ไม่เห็นหัวทอแสงเลย สักนิด”
นวลน้ำตานองหน้า เธอร้องไห้แล้วพูดขึ้น “คุณหนู สองคะ สร้อยไข่มุกนั้นคุณหนูสองเป็นคนยัดใส่กระเป๋า ของนวล….”

นวลยังไม่ทันพูดจบ ปวรรุจก็ออกคำสั่งเสียงเย็น เฉียบ “โบยต่ออย่าหยุด ! ”

สิ้นเสียง คนที่ลงโทษก็ยกไม้ขึ้นอีกครั้ง แล้วโบยลง

ไป

“หยุด ! “กลิ่นจันทร์ยืนขึ้นด้วยความลำบาก เธอ อดทนกับความเจ็บปวดเอาไว้ พยายามยืนให้ตรง แล้ว มองไปที่ปวรรุจ “คนรับใช้ทำความผิด เป็นเพราะฉันที่เป็น หัวหน้าดูแลสั่งสอนได้ไม่ดี ถ้าจะลงโทษก็ควรจะลงโทษ ฉัน”

“พี่คะ นวลคอยอยู่ดูแลพี่ตลอดเวลา ทำไมวันนี้ถึง ให้เธอออกไปเที่ยวเตร่ได้คะ? หรือว่า พี่ไปแอบทำเรื่องที่ เห็นแสงเห็นตะวันไม่ได้?

กลิ่นจันทร์ง้างมือขึ้นมา “ทอแสง !

“พอได้แล้ว ! “ปวรรุจพูดขัดขึ้นมา “คุณอยากจะ ช่วยเธองั้นหรอ? ได้สิ”
ทอแสงกระทืบเท้า “คุณปวรรุจ ! ”

“คุณ” ปวรรุจมองไปที่กลิ่นจันทร์ “คุกเข่า แล้วกราบ ขอโทษทอแสงซะ”

กลิ่นจันทร์สั่นไปทั้งตัว มองดูผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ เชื่อสายตา “คุณบอกว่าอะไรนะคะ?”

“ทำไม ทำไม่ได้งั้นหรอ?”

นวลนิ่งค้าง เธอรีบส่ายหน้าไปมา “ไม่ค่ะ คุณหนู คุณ หนูเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลสุขสิริ แล้วจะคุกเข่าให้ คนอื่นได้ยังไงคะ นวลเป็นแค่คนต่ำต้อย ตายไปก็ไม่มีค่า คุณหนูรีบไปจากที่นี่เถอะค่ะ”

“ปวรรุจ คุณจำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้จริงๆหรอคะ? ฉัน ทำผิดอะไรกับคุณนักหนา ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้?”

“หึ ทำผิดอะไรงั้นหรอ?” เขามองไปที่เธอด้วย สายตาเย็นชา “ช่างเถอะ โบยลงไปอย่าหยุด เอาให้ กระดูกของสาวใช้คนนี้หักไปเลย ! “