บทที่ 3 เขียนโบยบางตาย

“หุบปาก!” จู่ๆปวรรุจก็ยื่นมือแล้วไปบีบคอทอแสง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเข้ม “รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย อย่าคิดว่าได้แต่งเข้าตระกูลเกษมสันต์แล้ว คุณจะมีสิทธิ์ ยกมือวาดเท้าต่อหน้าผม ทำตัวให้เป็นเมียน้อย ทางที่ดี ที่สุดก็อย่ามาทำให้ผมโมโห เข้าใจไหม?”

หลังมืออันขาวผ่องของเขาค่อยๆมีเส้นเอ็นสีเขียวปูด ออกมา จากนั้นก็ออกแรงบีบคอของทอแสงจนเธอใกล้จะ หายใจไม่ออก

ทอแสงรู้สึกหวาดผวาจนน้ำตาเต็มไปด้วยน้ำตา และ เธอก็พยักหน้าไม่หยุด จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

ปวรรุจเผยสีหน้าที่หม่นหมอง จากนั้นก็สะบัดเธอไป กองอยู่บนพื้น จากนั้นเขาจึงมองไปในห้องนอนอีกครั้ง แล้วนัยน์ตาที่โหดเหี้ยม สุดท้ายก็หันหลังจากไป

ลำตัวของทอแสงสั่นเทาไม่หยุด เมื่อกี้เธอแทบตาย แล้ว สองมือของเธอจับคอไว้ และรู้สึกแสบและเจ็บคอมาก

นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตกำลังจับจ้องไปที่ กลิ่นจันทร์ จากนั้นก็แสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น “คุณพี่จันทร์ ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขเถอะ…….”

หลังจากที่มารุตจากไป กลิ่นจันทร์นอนอยู่บนเโบยยงไปสักพัก จากนั้นก็มองนาฬิกาที่ปวรรุจเคยให้เธอ เวลานี้ก็ ไม่เช้าแล้ว ทำไมนวลยังไม่กลับมา

“นวล นวล”

เธอพยายามพยุงตัวเองขึ้น แล้วตะโกนไปข้างนอก กลับไม่ได้เสียงตอบรับ

ก็เห็นแต่เพียงคนใช้ที่คอยมาทำความสะอาดเรือน เล็ก จากนั้นเธอก็วิ่งเข้ามาอย่างระมัดระวังตัว ปกติเธอก็ ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับนวล

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เธอรีบ วิ่งมาตรงหน้ากลิ่นจันทร์ “คุณผู้หญิงคะ แย่แล้วค่ะ เมื่อกี้ นวลไปเดินชนคุณทอแสง ตอนนี้คุณผู้ชายกำลังจะเฆี่ยน โบยนวลจนเกือบตาแล้วค่ะ”

กลิ่นจันทร์ชักสีหน้าทันที “อะไรนะ?”

นวลเป็นคนใช้ที่โตมากับเธอ บอกว่าเธอเป็นคนใช้ แต่จริงๆแล้วกลิ่นจันทร์เห็นเธอเป็นน้องสาวไปแล้ว นวล สำคัญกับเธอมาก ทำไมเขาถึงไม่รู้?

กลิ่นจันทร์พยายามลุกขึ้น “พยุงฉันไปสวนหน้า

หน่อย”
“นี่…….” คนใช้คนนั้นยังคงหยุดอยู่กับที่ “คุณผู้ หญิงคะ ดิฉัน ดิฉัน…….

นวลถือมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนใช้คนนี้ แต่คำสั่ง ของคุณผู้ชาย เธอไม่กล้าขัดขืน แค่เธอแอบมาบอกคุณผู้ หญิงก็ถือว่าเธอกล้าดีมากแล้ว……..

เธอไม่กล้า กลิ่นจันทร์ก็ไม่ได้พูดอะไร “เธอออกจาก ที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอง”

“ขอ ขอโทษนะคะ” พูดจบ เธอก็ทำตาแดงแล้ววิ่ง ออกไป

กลิ่นจันทร์พยายามอดทนกับความเจ็บปวดตรงแผ่น หลังของเธอ และค่อยๆลงจากเโบยยง นั้นก็เดินหลังค่อม ไปข้างนอก ตรงหน้าสวนหน้ามีคนมุมดูเต็มไปหมด กลิ่น จันทร์ได้ยินเสียงเฆี่ยนโบยร่างกายของดังขึ้นไม่หยุด เป็น สถานการณ์เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวาน

เธอจึงวิ่งเบียดคนมากมายแล้วเข้าไปในวง จึงเห็น แผลตรงแผ่นหลังของนวลที่เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนโบย เห็นถึงเนื้อข้างใน และมุมปากของเธอมีเลือดแดงสดแปด อยู่

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” กลิ่นจันทร์อยากจะวิ่งไปหานวลแต่ตลอดทั้งทางที่เธอเดินมาก็ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มีไป หมดแล้ว เธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลงบนพื้น

ใบหน้าของนวลเต็มไปด้วยน้ำตา จากนั้นก็เรียกขึ้น ด้วยเสียงอ่อนแรง “คุณ คุณหนู.…..…….”

ทอแสงใส่ชุดเดรสสีเขียวอ่อน และกำลังยืนอยู่ตรง หน้ากลิ่นจันทร์ด้วยความเย่อหยิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆคลายยิ้ม บางๆ “คุณพี่จันทร์ ทำไมถึงได้น้อมก้มกราบอย่างถ่อมตัว กับน้องสาวคนนี้ล่ะ ฉันเองที่ต้องกราบคุณพี่ถึงจะถูก”

เธองอลำคอลงแล้วพยุงกลิ่นจันทร์ขึ้น เธอตั้งใจโชว์ รอยดูดสีม่วงแดงที่อยู่ตรงลำคอของเธอให้กลิ่นจันทร์เห็น

“คนมุมดูมากมาย และปวรรุจก็อยู่ที่นี่ด้วย เราอย่า ทำให้คนที่บ้านต้องขายหน้าสิ ไป น้องจะพยุงคุณพี่จันทร์ ลุกขึ้นเอง”

สายตาของกลิ่นจันทร์จับจ้องไปตรงรอยแดงของเธอ กลิ่นจันทร์จึงทำนัยน์ตาที่เลือดเย็นขึ้นมาทันที