บทที่ 9 นภสร นรมนเขาเป็นห่วงเธอนะ

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”

เสียงของนกสรมีความเกร็ง เพียงแค่หยิกแขนตัวเอง โดยไม่รู้ ตัว เพื่ออยากจะให้ตัวเองตื่น

ปองพลที่ยืนอยู่ข้างๆมองแขนที่ว่างเปล่าของตัวเอง สายตาก็ หม่นหมองลง ริมฝีปากบางๆนั้นกลายเป็นเส้นตรง

ใบหน้าแผ่รังสีอำมหิต แต่ไม่นานก็กลับสู่ปกติ รวดเร็วซะจน คนไม่ทันสังเกตเห็น

“สร ไม่แนะนำคุณผู้ชายคนนี้ให้รู้จักหน่อยเหรอ?”

ปองพลเอื้อมแขนโอบไหล่ของนภสรอย่างเป็นธรรมชาติ แถม ยังยื่นมือช่วยเธอรวบผมรอนที่ระอยู่ตรงหน้าอกของเธอออก ดู สวีทหวานแหววกันมาก

เสียงที่เรียก “สร” ทําเอานภสรถึงกับเหวอ ตั้งแต่คุณพ่อเข้า เรือนจําไป ก็ไม่มีใครเรียกเอแบบนี้อีกเลย

นกสรหันมองด้านข้างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าปองพลไม่ได้แสดง สีหน้าอะไร เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่า คนๆนี้คือสามีสดๆร้อนๆ ของ เธอนั่นเอง

ส่วนเธอกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่มีวันเป็นไปได้

แน่นอน…….
ขอบคุณปัญหาต่างๆของตระกูลไชยกาลที่ผ่านมาในช่วง หลายปีนี้ นภสรเติบโตขึ้นเยอะมากๆ เธอควบคุมอารมณ์ตัวเอง ได้ดียิ่งขึ้น

เมื่อหันกลับไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาใส สะอาด “คนนี้คือคุณชายบ้านดุงนาคร ชื่อนทจร

จากนั้นเมื่อหันไปมองนทจรอีกครั้ง ตัวเธอก็เริ่มเอียง ก่อนจะ ไปพึ่งแนบอยู่ที่อ้อมอกของของของพล ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่าง ยิ้มแย้ม : “นี่คือสามีของฉัน ปองพล

นทจรมองนกสรด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาด ใจ : “นภสร เธอล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?”

ช่วงนี้เขาค่อนข้างยุ่ง ช่วงก่อนก็ไปดูงานต่างจังหวัด ได้ข่าวว่า นกสรกลับประเทศมาแล้ว งานที่มีอยู่ในมือก็ยังจัดการไม่เสร็จ ก็ รีบกลับมาก่อนเลย คิดไม่ถึงว่านการแต่งงานเร็วขนาดนี้ ไม่เคย ได้ยินใครพูดถึงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“นทจร!”

นรมนเอ่ยชื่อเรียกนทจร แล้วเดินก้าวฉับๆเข้ามาทางพวกเขา แทบจะควบคุมความสงบเรียบร้อยของตัวเองไม่อยู่

เธอเห็นนกสรมาแต่ไกล ไม่คิดว่าแค่มาเดินช็อปปิ้งก็ยังจะมา

เจอกับเธออีก

“นาจร ไหนบอกว่าจะเลือกเสื้อผ้าไง? แล้วมาอยู่ที่โถงห้างได้ ไง เล่นเอาฉันเดินหานายอยู่ตั้งนาน นรมนเดินมาอยู่ข้างๆนทจรนมือมา ชายเสือของเขาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยอก น้อยใจ ทําที่น่าสงสาร

นทจรก้มหน้าแล้วจับมือเธอขึ้นมาอย่างรู้หน้าที่ ลูบไปที่แก้ม ของเธออย่างปลอบโยน : “ขอโทษนะ แค่รู้สึกว่าอากาศด้านใน มันร้อน อยากออกมาสูดอากาศข้างนอกสักหน่อยน่ะ

นรมนเหมือนเด็กที่ได้ลูกอม ฉีกยิ้มขึ้นมาในทันที ก่อนจะทำ เป็นเอียงคอแล้วมองมาที่นาสรอย่างประหลาดใจ : ” นภสรก็อยู่ ที่นี่เหมือนกันเหรอเนี่ย? อยากจะซื้อเสื้อทำไมไม่บอกก่อนล่ะ บท จรพึ่งกลับมาถึงพอดี พาเธอมาด้วยได้นะ

เมื่อเห็นสภาพแบบนี้ของนรมน นภสรก็อยากจะฉีกหน้าของ เธอให้เละกันไปข้าง แต่เธอก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้

นภสรใช้มือบิดกระดุมแขนเสื้อของปองพลอย่างลืมตัว สายตาก็จ้องมองไปที่แขนที่เกี่ยวกันของนทจรและนรมน

ก่อนจะพูดปิด : “ไม่ดีกว่าค่ะ พวกเราเป็นคู่แต่งงานใหม่ ไม่ ชอบให้ใครมาเป็นก้างขวางคอเท่าไหร่

นรมนพึ่งสังเหตุเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆนภสร สีหน้าเปลี่ยนไป

เล็กน้อย

ที่แท้ก็เป็นผู้ชายที่นอนกับนภสร ในคืนนั้นนี่เอง ผู้ชายหล่อ เหลาที่เธอเคยเริ่มคุยกับเขาก่อน แต่เขากลับไม่ใส่ใจ

“นกสร นรมนเค้าเป็นห่วงเธอนะ……. นาจรไม่ชอบที่นการใช้ น้ำเสียงแบบนี้ในการพูดสักเท่าไหร่ เรื่อง ที่เธอแต่งงานแล้วก็ทำให้เขาแทบไม่อยากจะเชื่ออยู่แล้ว

นรมนเป็นห่วงเธอจริงๆ เป็นห่วงซะจนกลัวว่าเธอจะอยู่อย่างมี ความสุขเกินไป

“เราไปกันเถอะ” นภสรเงยหน้ามองปองพล ดวงตาดูเหนื่อย ล้าเล็กน้อย แฝงไปด้วยความอ้อนวอน

ปองพลไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ พาเธอก้าวเท้า ฉับๆออกจากตรงนั้นไป

“นทจร ดูหล่อนสิ นิสัยยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ไม่รู้จักรักตัวเอง บ้าง อยู่ๆก็ไปกับผู้ชาย…….

นรมนพูดไปพูดมาดวงตาก็เริ่มแดง ดูเหมือนพี่สาวที่เป็น ห่วงน้องสาวที่ดื้อของเธอแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

สีหน้าของเทจรจริงจังขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เมื่อนโมนเห็นสีหน้าที่จริงจังของนาจร เธอหน้าละห้อย สายตาเย็นยะเยือก เสียงสะอึกสะอื้น : “ก็ ก็ไม่มีอะไร เพียง