บทที่ 2 ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว

หากเป็นแบบนั้น คงไม่มีใครสนใจอะไรนัวเขาแล้วล่ะ

เหมือนจะรู้สึกได้ว่านภสรกำลังมองเขาอยู่ เขาเองก็เงยหน้า ขึ้นมาพอดี ดวงตาสีดำนั้นดูลึกลับน่าค้นหา ในความลึกลับนั้น มาพร้อมกับความอันตราย ใบหน้าคมแลดูซ่อนเร้น ดูงดงามจน หน้าแปลกใจ ความเย็นชาของเขาช่างดูสะดุดตา ในความรู้สึก ของนภสรนั้น อิทธิพลที่เขามีต่อคนรอบตัวนั้นแข็งแกร่งมาก

หลังจากนั้น ชายคนนั้นก้มหน้าลงมองแก้วไวน์ที่อยู่ในมือ นัยน์ตาเปล่งประกายแพรวพราว

มือของนภสรที่ถือแก้วเหล้าขยับเล็กน้อย

เขาสะบัดมือของคุณชายธนวรรธออกด้วยความรู้สึก ขยะแขยง เดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้าจากมือของผู้ชายคนนั้นมา ขึ้นไปตรงหน้าของคุณชายธนวรรธ ก่อนจะยิ้มที่มุมปากด้วยท่าที เย่อหยิ่ง : “ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว ทําได้นะคะ” ! คุณชายธนวรรธต้องพูดได้

พูดจบก็เงยหน้ากระดกเหล้าจนหมดแก้ว ก่อนจะโยนแก้ว เหล้าทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ สายตาอันแหลมคมเหมือนมืดจ้องมอง ไปในรมน ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ชายชุดดำมองตามร่างเพรียวบางนั้นค่อยๆเดินหายออกไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย
เมื่อออกมาจากห้องวีไอพี นภสรเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อน เธอ รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าธนวรรธพาคนวิ่งมาจากอีก ทางหนึ่ง นภสรเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งหนี วิ่งได้ไม่เท่าไหร่ ร่างกายก็อ่อนยวบลงมาในทันที ความซาผุดขึ้นมาภายในจิตใจ

ความกลัวปกคลุมเธอเอาไว้ นกสรพึมพำกับตัวเอง : “ทำไม

“อวดฉลาดเกินไปเรื่องนั้นมักย้อนมาทำร้ายตัวเอง

เสียงที่ชัดเจนนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง หนักแน่นเหมือน น้ำไหล นภสรฟังแล้วก็รู้สึกชาวาบไปทั้งหัวใจเวลาต่อมา เธอก็ ล้มลงสู่อ้อมกอดที่เย็นชานั้น

นกสรรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันเยือกเย็นจากคนแปลกหน้าที่ราย ล้อมตัวเธอเอาไว้ สายตาของเธอเบลอขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายอ่อน ระทวยไร้เรี่ยวแรง แต่เธอก็ยังพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด เสียงที่ เปล่งออกมากลับเป็นเสียงที่ทำให้คนอยากจะปกป้องเอาไว้ “นาย ปล่อยฉัน……..

ไม่อยากตกอยู่ในแผนการของนรมน และไม่อยากจะเปลือง ตัวให้กับเศษสวะอย่างเจ้าธนวรรธ

“เธออยากถูกธนวรรธจับตัวไปเหรอ?” เสียงของชายคนนี้ สดใสน่าฟัง นภสรใช้สติที่มีอยู่เพียงน้อยนิด รับรู้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่เจ้าเศษสวะธนวรรธนั้น

ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง เห็นใบหน้าที่แดงของนการที่เผย ให้เห็นว่าเธอได้ยอมรับต่อชะตากรรมแล้ว ดวงตากลมโตเริ่ม ปรือ ดวงตา มีความแข็งแกร่งและเริ่มหดหูมากขึ้น

และในตอนนี้นภสรเริ่มไม่ค่อยสติแล้ว เอื้อมมือไปเกี่ยวคอเขา ไว้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ใช้แรงตึงผู้ชายคนนั้นเข้ามาแนบตัว

เขาก้มหน้ามองเธอ นั่งยองๆลงแล้วใช้มือซ้อนเธอขึ้นมาอุ้มไว้ หันหน้ากลับหลังไปมอง เอียงศรีษะเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับ

คนที่อยู่ข้างหลังเขา : “ไม่ต้องตามมาแล้ว”

วันต่อมา

“ช่า ช่า ~ .

ยังไม่ทันได้ลืมตา เสียงน้ำไหลก็ดังมากระทบที่ข้างหูของ

นกสร

เมื่อถูกรบกวนการนอน นภสรรู้สึกรำคาญซะจนอยากจะพลิก ตัวลุกขึ้นมานั่ง ทันใดนั้น เพียงแค่เธอเริ่มขยับร่างกาย ความ เจ็บปวดก็รุกรานไปทั่วแขนขาของเธอ

“คลิก”

ในขณะนั้นเอง เสียงน้ำไหลก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงเปิด

ประตู
นกสรใช้แรงเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นมานั่ง ก่อนสายตาจะไป ประสานเข้ากับผู้ชายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ทั้งตัวของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวเล็กๆ ผืนเดียวที่ช่วยปิดบังส่วนที่สำคัญเอาไว้หุ่นห้างดีกว่าพระเอก รีส์เกาหลีที่เธอเคยปลื้มอีกด้วย เขาลองนับกล้ามหน้าท้องนั้น อย่างอดใจไม่ได้ 1, 2 …… 8 ต

“ตื่นแล้ว”

เพราะซะจนเธอขนหัวลุกไปหมด มันช่างเหมาะกับหุ่นแบบนั้น

ซะเหลือเกิน

นกสรเงยหน้าขึ้นอย่างวอกแวก ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าที่ แปลกหน้าแต่ก็คุ้นเคย ความทรงจำของเธอหวนขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าชายคนนี้คือคนเดียวกับที่เธอไปแย่งแก้ว เหล้าของเขาในห้องวีไอพีเมื่อคืนนี้

“มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

สถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องคิดอะไรมากก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ มองไปที่เธออย่างค้นหาคำตอบ จากนั้นก็ถามมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สนใจคำตอบ : “ปองพล

นี่เขากำลังบอกชื่อของตัวเองอยู่

ความชื้นร้อนๆ ที่อยู่บนร่างกายนั้นบ่งบอกได้ว่าเขาพึ่งอาบน้ำ อุ่นมา แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ นภารก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอัน เยือกเย็น มันทำให้เธอถึงกับขนลุกและมั่นเทาไปทั้งตัว
จนเมื่อเขาเดินเข้ามาจนใกล้ เธอถึงเห็นรอยแดงที่น่าสงสัยบน ร่างกายส่วนบนของเขา เธอก้มลงมองตัวเองอย่างลืมตัว แล้วก็ กรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัว เองจนมิด ด

“เหล้าเมื่อคืน ……