บทที่ 6 เธอจะแต่งงานกับฉันไม่ใช่เหรอ

มกรชำเลืองมองเขาแวบนึง แม้จะไม่ได้อยากแบ่งหุ้นส่วนให้ เธอ แต่ในเมื่อพูดออกไปแล้ว มันเอาคืนมาไม่ได้

แน่นอน ถ้าแกหาคนที่ยอมเต็มใจจะแต่งงานกับแกได้! หุ้น

ส่วน เธอก็เอาไปได้เลย!”

“ขอบคุณค่ะคุณปู่”

นภสรยิ้มที่มุมปาก ต่อให้คนทุกคนต้องการจะเหยียบเธอให้ จมดิน เธอก็จะอ่อนแอไม่ได้ เธอโค้งคํานับธมกร แล้วจึงเดินจาก

กลับมาถึงรถ นภสรรู้สึกท้อแท้หมดหวัง

ในแวดวงสังคมชั้นสูง ชื่อเสียงของเธอเน่าเฟะแค่ไหนเธอรู้ดี ตอนสมัยม.ปลายบรมนสร้างเรื่องที่เธอท้องแล้วทำแท้ง ข่าวถูก เผยแพร่ออกไปจนชื่อเสียงเธอป่นปี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่

ใช้พูดกันสนุกปากกันอยู่เลย

เมืองเมฆกว้างใหญ่มาก คนที่ยอมแต่งงานกับเธอ อาจจะไม่มี

เลยจริงๆก็ได้

นกสามีเรื่องไม่สบายใจ ขับรถก็เลยไม่ค่อยมีสมาธิ

จนเมื่อมีเสียงดัง “ตุ้ม” รถของเธอไปเกี่ยวกับรถอีกคันนึง เธอจึงตกใจงสติกลับมาได้ จบกัน ต้องเสียเงินอีกแล้ว

นกสรลงรถไปดูเหตุการณ์ เธอขมวดคิ้วอย่างแรง

รถ Rolls-Royce Phantom? เป็นแบบสตรีม pre-sale ที่มี จํานวนจํากัดด้วย? แถมยังเป็น Phantom Collector’s Edition อีก!

ราคาเปิดตัวอยู่ที่ สิบกว่าล้าน

ยังไม่ทันทีน สรจะทำใจเพื่อเดินเข้าไปขอโทษขอโพย เจ้าของรถก็เปิดประตูเดินลงรถมาซะก่อน

นกสรเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรถ ก็ไปประสานเข้ากับสายตาที่ ลึกลับดั่งภูเขาที่เงียบสงบในป่าลึกเวลากลางคืน ใบหน้าที่คุ้น เคยนั่นทําเอาเธอถึงกับตกใจ แต่ก็สามารถเรียกชื่อของเขาออก มาได้อย่างถูกต้อง : “ปองพล?”

ตัวตนจริงๆของเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้มีปัญญาซื้อรถ คันนี้ได้ หรือต่อให้เขามีเงินซื้อ แต่ก็ต้องมีศักยภาพที่จะได้มันมา ด้วยเหมือนกัน

ปองพลไม่ตอบกลับ เพียงแต่หันสายตาไปมองที่ตัวรถ ตรงนั้น มันมีรอบขีดข่วนเล็กน้อยมากๆ แต่เมื่ออยู่บนรถคันนี้แล้วมันดู ชัดเจนเป็นพิเศษ นภสรเองก็มองเห็นรอยนั้นแล้ว ใบหน้าดูปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกผิดและอึดอัด

ก่อนหน้านี้เธอยังเคยพูดไว้เลยว่าหากเจอกันอีก ใครทำเป็น ไม่รู้จักกัน ตอนนี้เธอขูดรถคนอื่นจนเป็นแผล แถมยังเป็นรถหรูอีก แถมไม่รู้ว่าจะซ่อมได้หรือเปล่าอีก

“การปฏิบัติตามกฎจราจรเป็นสิ่งที่ผู้ขับขี่ทุกคนควรทำ” ของ พลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ขนคิ้วที่ยกขึ้นแสดงให้เห็นถึง ความไม่พอใจของเขา

“ขอโทษ” เรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ และเธอก็ขอโทษอย่าง ว่าง่าย แต่เธอกลับรู้สึกอึดอัดอยู่ภายในใจ ที่เธอกังวลใจมากก ว่าคือจะซ่อมรถคันนี้ยังไง เธอเห็นแล้วเธอยังรู้สึกปวดใจเลย

นัยน์ตาลึกลับคู่นั้นฉายแววบางอย่างออกมา ปองพลสังเกต เธออย่างละเอียด

เห็นใบหน้าฝั่งนึงที่มีความบวมแดงอยู่ กำลังขมวดคิ้วอยู่ ดวงตาของเธอดูสวยงามมาก นัยน์ตาสีพืชคู่นั้น เวลาหันมอง

คนอื่นๆ ก็ดูเหมือนมีความตั้งใจจะยั่วยวน

ขนตาทั้งยาวทั้งงอน จมูกค่อนข้างตั้งตรง ริมฝีปากแดงพื้น ขาว แถมมุมปากยังยกขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้าข้างนึงจะยัง บวมแดงอยู่แต่ก็ยังดูเป็นผู้หญิงบอบบางน่ารัก

แม้ว่าเขาจะเคยเจอผู้หญิงสวยๆมานับไม่ถ้วน แต่ก็ยังคง ประหลาดใจกับความงามของเธออยู่ดี เมื่อเห็นแวบแรก เธอ สวยงามมีเสน่ห์ เพอร์เฟค……

เขายกนิ้วขึ้นมาเลียโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าสัมผัสอันนุ่มลื่น ใน คืนนั้นยังคงอยู่ระหว่างนิ้วมือ ที่ไหนสักแห่งในหัวใจที่ถูกปิดกั้น เอาไว้บัดนี้เริ่มมีความเคลื่อนไหวแล้ว
เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาที่ปองพลส่งมาให้ นกสรเอียงกาย เล็กน้อย เพื่อปิดบังแก้มฝั่งที่บวมแดงเอาไว้

แต่ปองพลไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่เอ่ยปากพูดว่า “นี่ เป็นรถของเพื่อนฉัน

“หา?” นภสรชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะดึงสติกลับมา รถของ เพื่อนงั้นเหรอ?

“แล้วรถคันนี้……..

ปองพลพูดแทรกคำพูดของเธอ เลิกคิดแล้วมองเธอ : “เดี๋ยว ฉันบอกเพื่อนฉันให้ว่าฉันเอามันไปชวนเพราะไม่ระวัง เธอจะ ขอบคุณฉันยังไงเหรอ?”

นกสรถูกหน่วงไว้ด้วยสายตาที่เร่าร้อนของเขา ในหัวมีเสียง คำพูดของธมกรลอยเข้ามา แล้วเธอก็เผลอหลุดพูดออกไปโดย ไม่รู้ตัว : “งั้นฉันจะแต่งงานกับนายละกัน

เสียงนกหวีดดังขึ้นมาทันที นภสรดึงสติกลับมา ปองพลจะต้อง

คิดว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

“คือว่า…….

“ไปกันเถอะ” ในขณะที่พูด ปองพลก็เดินไปถึงหน้ารถเธอแล้ว เขาเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นก็โผล่หัวออกมาจาก นอกหน้าต่าง แล้วพูดออกคำสั่ง “ขึ้นรถ”
นกสรเชื่อฟังและทําตามคำสั่งของเขา เธอขึ้นรถแล้วคาด เข็มขัดอย่างว่านอนสอนง่าย : “ไปไหน?”

“เธอจะแต่งงานกับฉันไม่ใช่เหรอ?”

“ต๊ะ?” แล้วสรุปคือจะไปไหนล่ะ?

ปองพลเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาฉายแววบางอย่างออกมา

“สํานักงานเขต”