บทที่ 4 ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า

นอกประตู

นักข่าวยังไม่ยอมไปไหน แถมยังมีกลุ่มคนบ้านไชยกาลเพิ่ม เข้ามาอีก นรมน ในชุดสีขาวยืน โดดเด่นสะดุดท่ามกลางฝูงชน

นภสรเดินเชิดคางเข้าไป ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากพูด นรมน ก็เริ่มทําหน้าเศร้าแล้วเอ่ยปากพูด : “นภสร ทำไมถึงยังทำตัว เหมือนเดิมแบบนี้อีก ที่เธอเคยทำแท้งไปเมื่อตอ

นม.ปลาย……โอ๊ย!”

“เพิยะ! ”

นกสรเอื้อมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเธออย่างแรง

นรมนเป็นผู้หญิงที่สวยง่าดุจดอกไม้สีขาว ลูกคุณหนูคุณชาย ต่าง ก็พากันหลงรักและชื่นชอบคุณนายใหญ่บ้านไชยกาลทั้งนั้น เธอจึงมักจะรักษาหน้าของเธอเอาไว้ตลอดเวลา แต่เธอกลับ กำลังทำให้คุณนายสองอับอายและเสียชื่อเสียง ช่างหยาบคาย และไร้เหตุผลสิ้นดี

เพราะฉะนั้น การที่เธอตบหน้าของนรมนต่อหน้าสายตาประชา มากมายแบบนี้ เธอไม่มีทางตบดินแน่นอน

นักข่าวก็ยังคงถ่ายไปเรื่อยๆ ไม่หยุด นรมนเอามือกุมหน้า สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ปองพลที่ยืนโดดเด่นอยข้างหลัง นกสร เธอเหลือบตามองเล็กน้อย ท่าหน้ารังเที่ยง ใช้สายตามองอย่างดูถูกเหยียดหยาม นี่มันไม่ใช่ธนวรรธานี

แต่ว่า ขอเพียงแค่บรรลุวัตถุประสงค์ก็พอแล้ว

“นกสร เธออย่าดื้อดึงไม่ยอมเปลี่ยนแบบนี้เลย รอให้คุณ กลับมาแล้วเธอก็รีบไปสารภาพซะก็จบ” นรมนเอามือกุมหน้าไว้ น้ำหูน้ำตาไหล

นกสรเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดึงเสื้อของนรมนเข้ามา ใกล้ ก่อนจะยื่นปากเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ ด้วยน้ำเสียงเย็น ยะเยือก : “นรมน ครั้งนี้เธอช่วยฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า ไม่ อย่างนั้น หากฉันรอดไปได้เพียงวันเดียว ฉันจะเอาคืนที่เธอทำไว้ กับฉันให้หมดทุกสิ่งทุกอย่างเลย!

พูดจบ เธอก็ผลักนรมนออกอย่างแรง ใช้มือผลักคนที่ยืนขวาง ทางออกทีละคนสองคนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง แล้วเดินอ้าวจาก

ไป

กองทัพนักข่าวเมื่อเห็นว่าปองพลเดินตามหลังมาด้วย ก็เลย ไม่มีใครกล้าขวางนกสรเอาไว้เลยสักคน

นรมนเป็นคนตามนักข่าวกลุ่มนี้มาเอง เมื่อนภสรไม่อยู่แล้ว พวกเขาเองก็แยกย้ายกันกลับออกไป

ปองพลยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาคู่นั้นลึกล้ำยากที่จะหยั่งถึง

ทําแท้งตอนม.ปลาย? เมื่อคืนยังเป็นเหมือนลูกนกตัวน้อยๆอยู่

เลย

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้
ปองพลเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับนามนยืนอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้า ครึ่งหนึ่งที่บวมแดง มองเธอด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์เพียงแบบ เดียว แล้วเตรียมทําท่าจะเดินออกไป

นกสรเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน : “คุณ ผู้ชายคะ คุณดูเป็นคนดีคนนึง ฉันต้องขอโทษแทนนกสรด้วยนะ คะ ฉันจะไม่ให้นักข่าวปล่อยให้รูปคุณหลุดออกไปจนกระทบกับ ชื่อเสียงของคุณแน่นอนค่ะ”

ผู้ชายคนนี้ ดูมีเสน่ห์จริงๆ เธอตั้งใจให้คนไปสืบหาข้อมูลของ เขามาแล้ว คนๆนี้ไม่มีที่มาที่ไป เพราะไม่อย่างนั้น หล่อนก็คงไม่ ติดอกติดใจผู้ชายคนนี้

เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นหากได้มาเห็นสภาพของนรมน ในตอน นี้ ก็คงจะพากันควักหัวใจออกมายกให้เธอ แต่ปองพลเพียงแค่ ชาเลืองมองเธอด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย เหมือนไม่ได้ ใส่ใจฟัง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

นกสรกลับถึงอาพาร์ทเม้นท์ส่วนตัวที่เธอออกมาเช่าอยู่เอง เธอยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มหลับจนฟ้ามืดมัวดิน

เธอรู้ดีว่าไม่เกินสองชั่วโมง พาดหัวข่าวของเมืองเมฆคงกำลัง เต็มไปด้วยเรื่องของเธอกับปองพลอย่างแน่นอน

เธอนอนจนฟ้ามืด ลุกขึ้นมาต้มมามากินง่ายๆ นั่งเข้าเน็ตอยู่ หน้าคอมพิวเตอร์ รีเฟรซเว็บข่าวสำคัญ
ไม่มี ไม่มีอะไรเลย

นี่มันดูไม่ใช่สไตล์ของนรมนเลย

นภสรโยนตะเกียบทิ้งแล้วเดินไปเปิดทีวี เลื่อนเปลี่ยนช่องข่าว ดูหลายช่องแต่ก็ไม่มี แต่สังเกตเห็นข่าวๆนึง

“L, K บริษัทการเงินยุโรปยักษ์ใหญ่ ได้กลับเข้าประเทศมา ในเร็วๆนี้ แต่ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ…….

นกสรลองคิดดูอย่างละเอียด บริษัท K ว่ากันว่าเป็นคนลึก

ลับมากๆ

หน้าตาเป็นยังไงไม่รู้ หน่งหรือแก่ก็ไม่รู้ แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ชื่ออะไร รู้เพียงว่าภูมิลำเนาเดิมคือเมืองเมฆ ถือเป็นตำนานใน แวดวงธุรกิจ ผู้มีอำนาจและมีตำแหน่งมากมายในเมืองเมฆ เทียบไม่ติดเลย

บริษัท L K ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

ปิดทีวีลง เธอไม่ได้เจอข่าวอะไรที่เกี่ยวกับตัวเธอเลย ในขณะที่ รู้สึกสงสัยอยู่นั้น มือถือก็ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่า เป็นสายเรียกเข้าจากธมกร

นกสรจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะรับสายโทรศัพท์ พยายามทำเสียงให้นุ่มนวล : “คุณปู่”

ปลายสายเป็นเสียงตะโกนด่าทอด้วยความโมโห : “ยังไม่รีบ กลับมาอีก!”