บทที่ 3 กองทัพนักข่าวกรูกันเข้ามา

นกสรไม่กล้ามองหน้าของพลตรงๆ มันต้องมีอะไรอยู่ในเหล้า แก้ว ธนวรรธเอามาให้แน่นอน แต่ว่าทำไมแก้วของปองพลถึง เป็นเหมือนกันล่ะ

หรือว่าพวกเขาเองก็อยากจะทําร้ายปองพลเหมือนกัน?

เมื่อคืนเธอระมัดระวังตัวเองมากๆแล้วนะ ธนวรรธสั่งให้คนวิ่ง มาตามจับเธอ เธอวิ่งได้ไม่เท่าไหร่ร่างกายก็เกิดอาการผิดปกติ ขึ้นมา ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ค่อยได้แล้ว ปวด หัว ปวดไปทั้งตัว

“เธอดื่มเหล้าเข้าไปเอง ส่วนเรื่องหลังจากนั้น ฉันเองก็จําอะไร ไม่ได้” ดูเหมือนว่าปองพลจะไม่ค่อยชอบพูด สีหน้าของเขาเป็น ชา ในน้ำเสียงจางๆนั้นมีคำถามแฝงอยู่เหมือนกำลังตำหนิเธอ

นภสรจ้องเขา ฟังแล้วดูเหมือนกำลังหาว่าเธอตั้งใจดื่มเหล้า แก้วที่มีปัญหาของเขาเอง เขาฉลาดขนาดนั้นแต่ตัวเองก็โดน หรอกเหมือนกันไม่ใช่หรือไง!

“ก๊อก ก๊อก”

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดของนกสร ปองพลเดินไป เปิดประตู ก่อนจะรีบเดินกลับมา โยนถุงมาให้มาเธอหนึ่งไป เธอ ยังไม่ทันตั้งสติกลับมา ปองพลก็ดึงผ้าเช็ดตัวออกแล้วเริ่มแต่งตัว

“ราย หาบ้าปองพลนายไม่อาย ยังไง! ” นการจับผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ เธอไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าเมื่อเธอ

เห็น…..นใหญ่มาก

ปองพลหันกลับมามองค้อนเธอ สายตาเปล่งประกาย ภายนอกดูเหมือนกล้าหาญ ในความเป็นจริงนั้นไร้เดียงสา

“ถ้าเธอยังไม่ยอมใส่เสื้ออีกล่ะก็ เรื่องขายหน้าอาจจะตามมา

ได้นะ”

สิ้นเสียงพูดปุ๊บก็มีเสียง “ปัง ” ดังขึ้นมา ประตูห้องถูกฟังเข้ามา ก่อนจะตามมาด้วยกองทัพนักข่าวกรูกันเข้ามา

แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปสาดส่องมาที่ใบหน้าขาวๆของเธอ นักข่าวเปิดปากถามอย่างไม่เกรงกลัว : “คุณนภสรกับคุณ ธนววรธเป็น……

จนเมื่อนักข่าวเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องไม่ใช่ ธนวรรธ ต่างก็พากันถึง

ก็ได้ข่าวมาว่าคุณนายสองของบ้านไชยกาลกับคุณชายธน วรรธค้างคืนด้วยกันที่ club beautiful night ไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่ มันเกิดอะไรขึ้น?

ชายคนนี้ดูไม่ค่อยคุ้นหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ลูกไฮโซจากบ้าน ไหน แต่รูปร่างหน้าตาดี หากพูดถึงชื่อเสียงโดยปกติของคุณนาย สองบ้านไชยกาลแล้ว เรื่องนี้ก็ถือเป็นข่าวใหญ่เหมือนกัน

*ขออนุญาติถามคุณนภสรค่ะ ท่านนี้เป็นคู่นอนคนใหม่ของ คุณใช้ไหมคะ?”
“คุณผู้ชายท่านนี้คะ แบบคุณ คุณนายสองเขาให้ราคาเท่า

ไหร่คะ?”

นักข่าวอยู่รอบเตียง กล้องทุกตัวเกือบจะจอมาถึงใบหน้าของ เธออยู่แล้ว คำถามและคำถามยิ่งฟังยิ่งน่าเกลียด นภสรนั่ง เปลือยอยู่บนเตียง ความอัปยศกระจายไปทั่วร่างกาย นรมน ตั้งใจจะเล่นเธอถึงตายเลยใช่มั้ยเนี่ย ชื่อเสียงถูกทำลายจนป่นปี้ แล้วก็ถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลไชยกาล

“คุณนภสรคะ รบกวนถามนิดนึงค่ะ ที่คุณเป็นแบบนี้เพราะพ่อ ของคุณเข้าคุก คุณก็เลย…….

นภสร องพวกเขาตาเขม็ง นัยน์ตาแดงก่ำ แต่กลับไม่มีน้ำตา ไหลลงมาสักหยด ให้เห็น

ปองพลที่ยืนอยู่ด้านนอกกองทัพนักข่าวมีสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะจําอ้าวเดินเข้ามา

เขาแย่งกล้องจากตากล้องมา แล้วทุบไปทางกองทัพนักข่าว พวกนั้นอย่างแยแส สายตาดุร้ายนั้นมองพวกเขาเหมือนเศษ สวะ : “ไสหัวออกไปให้หมด

นักข่าวพวกนั้นต่างก็เห็นถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกมาร อบตัวปองพลจนต่างพากันตกใจกลัว และสายตาของเขาก็น่า กลัวมาก เหมือนว่าหากพวกเขายังไม่ออกจากห้องภายในสิบ วินาทีนี้ ก็อาจจะถูกเขาตายได้
ไม่ถึงสิบ นักข่าวในห้องต่างพากันออกนอกห้องไปจนหมด

แม้ว่านการยังคงอยู่ในสภาพหน้าซีดอยู่เหมือนเดิม แต่เธอก็ ดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอหยิบเสื้อที่ปองพลโยนให้ในตอนแรก ก่อนจะเริ่มสวมใส่มันต่อหน้าเขา

เปลี่ยนเสื้อเสร็จ เธอก็ลงจากเตียง แต่ขาของเธอกลับอ่อนจน เธอเกือบจะล้มลงกับพื้น ปองพลพะยุงเธอไว้ได้ทัน

ปองพลเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเขาคมและเป็นมิติ สวยงาม ทุกอย่างบนใบหน้าเพอร์เฟคไร้ที่ติ ดูดีกว่าพวกบรรดา เสียทั้งหลายที่เธอเคยเจอมาในเมืองเมฆทั้งหมด

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ลึกราวกับภูเขาในป่าลึกยามราตรี ลึกลับและอันตราย……..

เธอดึงสติตัวเองกลับมา พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจ้องตาเขาอยู่ จนหน้าแทบจะแนบติดกันอยู่แล้ว เธอรีบผลักเขาออก : “ขอบคุณ”

ช่างเป็นเรื่องตลกร้าย เธอกำลังพูดขอบคุณผู้ชายที่แย่งชิง ความบริสุทธิ์ของเธอไป

พูดจบ เธอเก็บกระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลา จัดการตัวเองให้เรียบร้อย แต่งหน้าอ่อนอ่อน จนเมื่อเธอออกมา จากห้องน้ำ ก็พบว่าปองพลยังไม่ไป

เธอเดินมาจนถึงประตูห้องแล้วหันไปหาเขา นัยน์ตาเย็นยะ เยือก : “ออกจากประตูไป จากนี้ถ้าเจอฉันที่ไหน ก็ให้ทำเป็นไม่รู้จักกันนะ”