บทที่ 1 มีชีวิต แต่ไม่มีคนเลี้ยง

Club beautiful night คลับพรีเมียม ณ เมืองเมฆ

นกสรลูบๆเสื้อรัดรูปสายเดี่ยวสีแดงที่ยาวถึงต้นขา จัดทรงผม ดัดลอน เมื่อมั่นใจว่าผมไม่ได้ยุ่งแล้ว ถึงจะเริ่มก้าวเรียวขาขาวๆ นั้นเข้าไปด้านใน

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องวีไป พนักงานเสิร์ฟเปิดประตูให้เธอ ก่อนจะโค้งตัวผายมือเชิญเธอเข้ามาด้านใน นภสรหันไปมอง พนักงาน ริมฝีปากสีแดงๆนั้นเผยยิ้มขึ้นบางๆ “ขอบคุณค่ะ”

จ้องมองพนักงานเสิร์ฟเดินจากไปด้วยสีหน้าแดงก่าอย่าง พึงใจ จากนั้นจึงเดินเข้าห้องวีไอพีไป

สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆอย่างลวกๆ ก่อนที่สายตา ของเธอหยุดลงที่นรมนลูกพี่ลูกน้องของเธอที่อยู่ในชุดกระโปรง สีขาว กระโปรงพีทสีขาว ผมยาวสยายลงมาระที่ว่า ท่าทางที่ กำลังหันข้างไปพูดคุยกับผู้คนนั้น ช่างดูอ่อนโยนและน่าประทับ ใจ แน่นอน นี่เป็นแค่ความรู้สึกจากคนนอกเท่านั้นที่จะคิดแบบนี้

ไม่เจอกันสี่ปี เธอยังคงมีท่าทีเหมือนดอกบัวขาวที่แปดเปื้อน มลทิน ไม่ต้องบอกว่าเป็นบัวขาวแก่ๆมากกว่า

คนที่นั่งข้างๆสะกิดแขนของนรมน จากนั้นนรมนจึงหันหน้า มองไปที่ประตูทางเข้า

“มาจนได้นะ นภสร นัดกันไว้แล้วว่าจะเลี้ยงต้อนรับเธอสักหน่อย พี่ก็คิดว่าเธอจะไม่มาแล้วซะอีก……. ” นานเป็นเดินเข้ามา คว้ามือเธอไว้แสร้งทำตัวเหมือนสนิทสนม พอพูดได้ครึ่งนึง ก่อน จะแกล้งทําเสียงตกใจพร้อมทําท่าเอามือปิดปาก : ราย ทําไม เธอถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ

นกสรลูบผมเล็กน้อย นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเย็นชา แต่ ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์ ก่อนจะพูดว่า “พี่ไม่ ชอบที่ฉันแต่งแบบนี้เหรอคะ? อ้อ ก็จริง พี่อยู่ในบริษัทของคุณ ทุกวัน ใส่แต่ชุดที่เป็นทางการ คงไม่เคยเห็นแบบนี้

เมื่อเห็นว่านภสรเริ่มทำตัวไม่ถูก เพื่อรักษาภาพลักษณ์ความ เป็นเทพธิดาของเธอไว้ เธอจึงมักจะแต่งตัวให้ดูดีดูภูมิฐานอยู่ เสมอ นภสรเห็นว่าหล่อนไม่พูดอะไรต่อ เธอก็เชิดคางเดินตรงไป ยังมุมที่ไม่มีคนอยู่

นภสรยกน้ำผลไม้ นจิบช้าๆด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เมื่อเธอ กลับมาถึงประเทศ นรมนก็แกล้งทำทีชวนเธอออกมาต่อหน้าคุณ ปู ไม่ต้องคิดอะไรมากก็รู้ เธอไม่สบายใจ

แต่ใครจะรู้ จึงนั่งลงได้แปปเดียว ก็มีฝ่ามืออวบอ้วนโอนมาที่ เอวของเธอ สายตาของนภสรเย็นเฉียบขึ้นมาทันที ก่อนจะลุกขึ้น ยืนแล้วเธอก็ยกแก้วที่มีน้ำผลไม้สาดใส่คนๆนั้น

มีคนสังเกตเห็นความผิดปกติของทางนี้พอดี ก่อนจะกรีดร้อง ด้วยความตกใจ : “ตายแล้ว คุณชายธนวรรธ

“เป็นอะไรมากมั้ยคะเธอ ยังไม่รีบขอโทษคุณชายธนวรรธ

อีก!”
เมื่อนรมนได้ยินก็เดินเข้ามาหา : นภสร เธอเป็นคนสาดเห รอ? รีบขอโทษคุณชายธนวรรธเดี๋ยวนี้เลยนะ”

นกสามองค้อนหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะโยนแก้วในมือทิ้งไป หมุนตัวเตรียมเดินออกไป

ยังไม่ทันที่นรมนจะพูดอะไรก็มีผู้หญิงคนนึงเริ่มออกตัวช่วย หล่อน : “นรมนเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอนะ สายตาแบบนั้นของ เธอหมายความว่ายังไง ไม่มีใครสั่งสอนหรือยังไง!

พูดจบก็มีอีกคนพูดต่อ : “แม่ตายตั้งแต่เด็ก พ่อก็ติดคุก มีชีวิต เกิดมา แต่ไม่มีคนเลี้ยง ไม่มีใครสั่งสอนก็ปกติหนิ

นรมนคิ้วขมวด เธอรู้สึกแย่จนนัยตาแดงก่ำ : “พวกเธออย่าไป ว่านภสรแบบนั้นนะ เธอก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เธอไม่ได้ร้าย อะไร…..

“นรมน เธอยอมหล่อนมากเกินไปแล้วนะ นภสรเนคนประเภท ไหน เราต่างก็รู้กันดี……

“นั่นน่ะสิ ทำแท้งตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมแบบนั้นยังจะเรียกว่าเป็น คนดีได้ยังไงกัน!”

ฉากที่ดูคุ้นเคยแบบนี้ เมื่อสี่ปีก่อนก็เป็นแบบนี้ เธอถูกทุกคน ขวางไม่ให้ออกประตูโรงเรียน เสียงปากของคนจำนวนมากที่ สามารถพูดให้ผิดกลายเป็นถูก ถูกกลายเป็นผิด พูดใส่ความใน สิ่งที่เธอไม่ได้ทํา จนกลายเป็นจำเลยสังคม
นภสร มือแน่น สีหน้าเย็นชา แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลยสัก

ค่า

คุณชายธนวรรธผลักสาวๆที่กำลังรุมเช็ดหน้าให้เขาออก หยิบ แก้วเหล้าจากมือคนข้างๆมาถือไว้สายตาดุดัน ก่อนจะคว้าแขน นภสรไว้ : “ดื่มกับฉันสักแก้ว ฉันก็จะไม่เอาอะไรกับเธอมาก!

นกสรสะบัดมือของเขาแต่ก็สะบัดไม่ออก คุณชายธนวรรธ ยัดแก้วเหล้าใส่มือเธอจนได้ ในขณะที่นาสรกำลังจะโยนแก้ว เหล้าทิ้ง จังหวะที่หันหน้าไปมอง ก็เห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืน ห่างออกไปเพียงก้าวเดียว ยืนมองเธอด้วยสีหน้าที่ดูเฉยเมย

ชายคนนี่รูปร่างสูงโปร่ง เสื้อ กางเกง รูปร่างค่อนข้าง เขาก้มหน้าก้มตา ใบหน้าดูลึกลับ นัยน์ตาสีดำสนิท หน้าหล่อๆ นั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเข้าถึงยาก

เริ่มมีคนซุบซิบกัน “คนๆนั้นคือใครน่ะ?”

“ไม่รู้เหมือนกันว่ามากับใคร แต่หล่อมากเลยเนอะ!!