ตอนที่9ผู้ชายล้วนแต่มีความปรารถนา

เดิมที่เธอคิดว่าการลาออกเป็นเรื่องยากเพราะมีหลายสิ่ง หลายอย่างที่ต้องกังวลแต่พอตัดสินใจตามความคิดนี้แล้วก็ พบว่าที่จริงเป็นเรื่องง่ายเลยทีเดียว

เพียงแต่ว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไปเงินในบัตรไม่มีมากพอ ให้เธอได้หยุดพักผ่อนนานเกินไปนัก

การยึดหลักคุณธรรมอย่างเข้มแข็งจะต้องจ่ายออกไปด้วย ราคาแพงจริงๆ

แต่ถ้าหากเธอกลับไปตอนนี้อย่างนั้นแล้วก็เป็นการดูถูกตัว เองม้าที่ดีต้องไม่กินหญ้าเก่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ม้าที่ดีแต่ก็ ไม่ได้อัปยศอดสูถึงขั้นจะต้องถูกคนหัวเราะเย้ยหยันเอาได้

เธอไม่เชื่อว่าตัวเองก็มีมือมีเท้าและด้วยประสบการณ์การ ทํางานมาหลายปีเธอจะไม่สามารถหางานที่ดีงานตอนนี้ได้ เลวร้ายที่สุดเธอก็จะไปเปิดแผงขายอาหารข้างทาง

คนเราขอเพียงแค่มีลมหายใจไม่ใช่หรือไง?

เมื่อเธอตัดสินใจแล้วเธอก็ซื้อหนังสือพิมพ์สองสามฉบับ ที่แผงขายหนังสือพิมพ์ริมถนนแล้วกลับบ้านเพื่อเตรียมตัว วิเคาระห์การสรรหาบุคลากรจากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าควรซื้อเสื้

อกันหนาวให้กับลูกสาวสักสองตัวแล้ว

มัวแต่ทํางานยุ่งมาโดยตลอดไม่ว่างไม่ว่างจนผัดวันประกันพรุ่งจนล่าช้าร่างกายของเด็กโตเร็วมากไม่นี่มันเป็น โอกาสที่ทำให้เธอได้ไปเดินช้อปปิ้งแต่อย่างไรก็ตามเธอไม่ ได้คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับคนที่ทำให้เธอต้องตกตะลึงที่ ห้างสรรพสินค้า

คนนั้นก็คือสามีของไหวี่คุณชายแห่งตระกูลเกิ่งเกิ่งเซิน หลิน

เห็นได้ชัดว่าเกิ่งเซินหลินไม่ได้สนใจการอยู่ที่ตรงนั้นของ เธอเขากำลังสวมกอดสาวสวยอ่อนวัยคนหนึ่งอยู่เป็นการ กระทำที่ใกล้ชิดสนิทสนมราวกับอยู่กันตามลำพัง

หน่วนหยางรู้สึกอึ้งเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรเดินไปดีหรือไม่ ไต่ถามถึงไหวี่สักหน่อยหรือว่าแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลย และหันหลังกลับ

สายตาของเด็กสาวมองดูเสื้อผ้าราคาแพงหลายชิ้นเกิ่ง เซินหลินรูดการ์ดให้ทำให้สาวสวยยิ้มแย้มท่าทีอันคลุมเครือ ก็หายไปด้วย

แล้วในตอนนี้ไหวี่ก็โทรเข้ามาที่มือถือของเธอ”หน่วน หยางพวกเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะเที่ยงนี้ฉันขอ เชิญเธอมากินข้าวด้วยกันฉันรออยู่ที่Hotpotข้างบริษัทเธอ นะ”

ที่จริงแล้วเพิ่งจะแต่อาทิตย์เดียวเท่านั้นเองแต่เห็นได้ชัด ว่าแนวความคิดเรื่องเวลาของไหวี่กับเธอไม่เหมือนกันเลย
ที่ปากประตูHotPotรถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงคันเล็กที่ ราวกับโอ้อวดเกือบจะหยุดอยู่ที่น่องของเธอไหวี่ที่แต่งตัว ทันสมัยถือกระเป๋าLVพร้อมกับยิ้มอย่างเริงรื่นพุ่งเข้ามาอยู่ ด้านหน้าเธอ เธอเลิกงานก่อนเวลาเหรอ?ฉันนึกว่าต้องรอ อยู่อีกพักเสียอีก”

หน่วนหยางหันไปมองรถเฟอร์รารี่ที่แสนจะโดเด่นคันนั้น แวบหนึ่งมันเป็นของขวัญวันเกิดที่เกิ๋งเซินหลินมอบให้กับ ไหวี่

ถ้าจะพูดว่าความสัมพันธ์สามีภรรยของพวกเขาไม่ดีก็ไม่ เห็นว่าเกิ่งเซินหลินจะละเลยไหวี่ในบางครั้งแม้งานจะยุ่ง แสนยุ่งก็ยังไปเป็นเพื่อนไหวี่เวลาที่พวกเธอมีงานเลี้ยง พบปะกันทุกครั้งที่ปรากฏตัวก็จะคอยดูแลเอาใจไหวี่เป็น อย่างดีสามารถดึงดูดสายให้ผู้หญิงมองมาด้วยความอิจฉา ได้เสมอ

ร่ำรวยรูปงามทั้งรักและทะนุถนอมภรรยามีผู้หญิงคนไหน บ้างจะไม่รักผู้ชายแบบนี้?

แต่ว่าภาพที่เห็นวันนี้ทำให้หน่วนหยางไม่สบายใจไหวี่เป็น เพื่อนเธอตั้งแต่เด็กตั้งแต่ประถมต้นจนถึงมัธยมปลายนั่ง เรียนชั้นเดียวกันโต๊ะเดียวกันมาตลอดจนกระทั่งการมีสิทธิ เข้ามหาวิทยาลัยถึงได้ต่างกันเธอไปเมืองเจียงเฉิงและไหวี่ อยู่ที่เมืองโล่เฉิงถึงจะแยกจากกันไปหลายปี

แต่ว่าในช่วงนี้พวกเธอไม่เคยขาดการติดต่อเกี่ยวกับความ รักที่ผ่านมาของเกิ่งเซินหลินและไหวี่เธอก็พอรู้อยู่บ้างแนวความคิดคุณค่าผู้ชายสูงกว่าผู้หญิงของครอบครัวไหวนั้น เป็นเรื่องซีเรียสมหาวิทยาลัยเป็นเธอที่ทำงานส่งตัวเองจน เรียนจบหน่วนหยางรู้สึกยินดีที่เธอสามารถค้นพบที่พึ่งพิง ไปได้ตลอดชีวิต

เดิมทีคิดว่าไหวี่เป็นเพื่อนคนแรกที่แต่งงานไวที่สุดจะต้อง เป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดคนหนึ่งกลับคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายจะเป็นพวกไม่รู้จักพอไม่ได้พึงพอใจในสิ่งที่มีอยู่เลย ได้คืบจะเอาศอกได้ศอกจะเอาวา

หน่วนหยางอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่รู้ว่า ควรจะบอกสิ่งที่เธอเห็นให้กับไหวี่ฟังดีหรือเปล่าเพราะกลัว ว่าหล่อนจะต้องเศร้าใจ