ตอนที่5ระเหยไปจากโลกนี้

โทรหาเธอไม่ติดเขาวิ่งกลับไปยังบ้านพักอย่างบ้าคลั่งคน หายไปเหลือแต่ห้องที่ว่างเปล่าเธอได้นำร่องรอยทั้งหมด ของเธอไปด้วยราวกับว่าเธอไม่เคยปรากฏตัวในชีวิตของ เขา

มีเพียงขวดแก้วขวดเดียวที่วางอยู่บนหัวเตียงข้างในเต็ม ไปด้วยดาวนําโชคหลากหลายสีสามร้อยหกสิบห้าดวง ทั้งหมดนี้ไม่รู้ว่าเธอพับมันตอนไหนแต่ก็เป็นสักขีพยานว่า เขาและเธอเคยมีความสุขและความรักที่ยึดมั่น

และเธอก็ได้ระเหยไปจากโลกนี้…

ในห้องนอนอันหรูหราเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้ชาย หนุ่มรูปงามที่นอนหลับบนเตียงใหญ่ตื่นขึ้นเหงื่อออกผุดขึ้น เต็มหน้าสายตาพร่ามัวมันซ่อนอยู่อย่างลึกลับจนยากที่จะ แยกแยะได้

เป็นเวลาห้าปีแล้วภาพเหตุการ์เหล่านั้นยังคงอยู่ในความ

ฝันเสมอ

ผู้หญิงลึกลับทำให้เขาสับสนจนถึงทุกวันนี้ สาวน้อย…

สักพักหนึ่งเขาถึงจะรับสาย มีอะไร?”
เสียงที่อ่อนน้อมของผู้ช่วยเตือนเขากี่ยวกับตารางเวลามา จากปลายสาย ท่านประธานวันนี้เที่ยวบินไปเมืองโล่เฉิงคือ เวลา7.45นตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรงรถกำลังรอคุณอยู่ที่ ประตูเรียบร้อยแล้ว

“ผมรู้แล้ว ชายหนุ่มตอบอย่างราบเรียบแล้วยกผ้าห่มขึ้น แล้วลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำร่างกายที่มีมัดกล้ามอย่างเต็ม เปี่ยม

เด็กๆล้วนมีคําถามว่าทำไมเป็นแสนข้อด้วยความอยากรู้ อยากเห็นเกี่ยวกับโลกใบนี้

“หน่วนหยางแม่หยิบหนูมาจากรในสะพานหรือเปล่า คะ?คุณแม่ยังสาวที่กำลังทำอาหารเช้าหันกลับไปมองที่ ลูกสาวของเธอแล้วพูดว่า “หนูได้ยินใครพูด?”

“จางเสี่ยลี่พูดว่าแม่ของเขาบอกว่าเด็กทุกคนถูกหยิบมา จากรูถ้ำค่ะเด็กที่ร้องไห้เสียงดังไม่เชื่อฟังในตอนกลางคืน จะถูกลมพัดกลับในถ้ำของสะพานค่ะแล้วสัตว์ประหลาด แม่น้ำตัวใหญ่ก็จะกินเขา

หน่วนหยางรู้สึกละอายสอนเด็กๆแบบนี้ได้ที่ไหนกันทำให้ จิตใจของเด็กๆหวาดกลัวเธอวางมือจากการทำงานแล้วก้ม ตัวลงลูบหัวลูกสาวของเธอ

“จางเสี่ยลี่จะถูกหยิบมาจากรูสะพานจริงหรือเปล่าแม่ก็ ไม่รู้หรอกจ้ะแต่ที่แม่มั่นใจก็คืออานอานลูกน้อยของแม่อยู่ใน ท้องของแม่เป็นเวลาสิบเดือนจากนั้นก็ต้องการออกมาดูโลกอันสวยงามใบนี้แล้วก็ออกมาด้วยตัวเองอานอานเป็นเทวดา ตัวน้อยที่รักของแม่แล้วก็ยังเป็นสมับติเล็กๆที่เชื่อฟังคุณตา คุณยายด้วย”

เจ้าตัวเล็กฟังแล้วคิ้วเล็กๆนั้นพันกันไม่คลายออกแต่กลับ ยิ่งรัดมากขึ้นเหมือนตัวหนอนผีเสื้อที่ยับยู่ยี่

“ถ้าอย่างนั้นท้องของคุณแม่ไม่ถูกหนูเจาะเป็นรูใหญ่เลย เหรอคะ?ต้องเจ็บมากๆเลยสินะหนูเป่าให้แม่นะเป่าก็ไม่เจ็บ แล้วค่ะจากนี้ไปหนูจะเชื่อฟังคุณแม่ไม่กวนให้แม่โกรธนะ คะ”

หน่วนหยางรู้สึกถึงความอบอุ่นไหลผ่านฤดูหนาวที่นาว เหน็บความยากลำบากในการเลี้ยงดูลูกเพียงคนเดียว เหมือนกับว่าจะหายไปหมดเมื่อปากเล็กๆนี้เป่าเพียงครั้ง เดียว

ลูกสาวเป็นเสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายที่แนบชิดใจแม่อย่าง แท้จริง

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จหน่วนหยางทักทายพ่อแม่ของ เธอและส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลจากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้น รถบัสเพื่อรีบไปทำงาน

เมื่อลงจากรถอากาศเย็นลงและมีฝนโปรยปรายเธอไม่ได้ เอาร่มมาจึงทำได้เพียงยกกระเป๋าขึ้นคลุมเหนือหัวแล้ววิ่ง เหยาะๆไปจนถึงอาคารสำนักงานแล้วเลี้ยวซ้ายเพื่อขึ้นลิฟต์
เป็นเพราะรีบเดินในตอนที่ก้มหน้าดูเวลาบนหน้าจอมือถือ จึงเหยียบส้นเท้าคนอื่นโดยไม่ตั้งใจเธอกระเด้งถอยหลังไป หนึ่งก้าวและขอโทษอย่างรวดเร็ว“ขอโทษค่ะ”

เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอรู้สึกวิงเวียนเปลือกตาของเธอเลิกขึ้น อย่างกระทันหันใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอนิ่งอึ้งอยู่ ตรงนั้นไปชั่วขณะ