ตอนที่7ผู้หญิงน่ากลัวจริงๆ

“ฉันได้ยินประธานโจวแห่งบริษัทตำรุ่ยบอกว่าเธอใส่ยาลง ไปในเหล้าของเขาต้องการที่จะทำข้อตกลงกับใครบางคน ไง?”เมื่อหม่าหยินวี่เอ่ยปากท่าทางยิ่งดูเย่อหยิ่งและก้าวร้าว เสียงนั้นดังมากจนคนที่ยืนอยู่ด้านนอกออฟฟิศก็ยังได้ยิน ดึงดูดสายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนทันทีและมองมาที่ตัวเธอ ด้วย

หม่าหยินวี่จงใจทำ

หน่วนหยางเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่มองลงมาที่เธอ ตรงหน้าอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

สวยนั้นก็สวยอยู่ผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาลอมแดงเหมือน สาหร่ายที่สยายปกคลุมการแต่งหน้าที่ประณีตจนหาข้อ บกพร่องไม่ได้ชุดกระโปรงชาแนลที่ห่อหุ้มร่างกายที่ สวยงามเมื่อมองแว๊บแรกราวกับผู้หญิงคนนี้เดินออกมาจาก โปสต์การ์ดจะมีก็แต่การแสดงออกที่เลอะเทอะเท่านั้นที่ ทำลายความงามโดยรวม

คนชั่วมักจะบ่นก่อนเสมอโอ้ไม่ถูกสินี่เป็นคนชั่วบ่นกับคน ชั่วจากนั้นคนชั่วร้ายก็กลับมาวางกรอบขุดหลุมพรางใส่เธอ อีกครั้ง

หน่วนหยางยิ้มให้เธออย่างเย็นชาทันใดนั้นก็คิดถึงสำนวน ที่พูดถึงการสมคบคิดกัน
“มีอะไรอีกไหม?ไม่ได้บอกด้วยเหรอคะว่าฉันเตรียมจะถ่าย รูปอนาจารเพื่อข่มขู่ประธานโจวน่ะ?”

ถ้าจะประณามใครก็ไม่ต้องคิดถึงข้ออ้างสิ

“เงินหน่วนหยางฉันหลงคิดว่าเธอเป็นคนดีที่แท้ก็เป็นคน ไร้ยางอายแบบนี้เองธุรกิจนี้ฉันได้เจรจากับประธานโจวมา นานแล้วที่ให้เธอไปเพราะอยากจะให้ช่วยดูแลสักหน่อยถึง เธอจะคิดเก็บไว้กินคนเดียวก็ไม่จําเป็นต้องใช้ลูกเล่นแบบนี้ หรอกนะแล้วตอนนี้มันก็จบแล้วขโมยไก่ก็ไม่ได้เสียข้าวสาร ไปอีกหนึ่งกำมือธุรกิจโดนเธอทำให้เสียหายไปแล้วประธาน โจวไม่ยอมที่จะร่วมมือกับบริษัทของเราเธอรู้หรือเปล่า บริษัทเสียหายไปเท่าไหร่?ข้อตกลงการค้ามูลค่ามากกว่า ล้านเหรียญถูกความคิดว่าตัวเองถูกอยู่ตลอดเวลาของเธอ ทําให้พังลงไปแล้วเธอจ่ายคืนไหวเหรอ?

หม่าหยินวี่ยิ่งพูดอารมณ์พลุ่งพล่าน

พ่วงด้วยความเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง

หน่วนหยางมองริมฝีปากสีแดงเพลิงเธอกลัวจริงๆว่า หล่อนจะหายใจไม่ทัน

ตั้งแต่หม่าหยินวี่รับตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปหน่วน หยางก็อดทนมาโดยตลอดทุกครั้งที่อดทนจนแทบจะระเบิด ออกมาหน่วนหยางก็จะคิดถึงค่าผ่อนบ้านในแต่ละเดือนค่า เล่าเรียนของลูกสาวค่ายาของแม่ขาที่พิการของพ่อและ ราคาสิ่งของที่สูงขึ้นอาการเก็บกดถูกระงับไว้ทั้งหมดเธอทำได้เพียงแค่ทนทนทนเท่านั้น

ตอนนี้งานก็หาได้ยากบนถนนมีนักศึกษาใช้ไม้กวาด กวาดใบไม้ไปมาราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วงนี้ เป็นเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้นไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่ยังไม่ได้ แต่งงานแถมยังมีลูกติดหนึ่งคนแบบเธอเลย

อย่างไรก็ตามเมื่อนิ้วมือที่ทำอย่างประณีตสวยงามของ หม่าหยินวี่ทิ่มเข้ามาที่หัวของเธอมองดูแล้วเหมือนจะ ไม่ได้ตั้งใจเมื่อดึงมือออกไปก็เกิดเป็นรอยข่วนหนึ่งแถว ความโกรธที่เกิดขึ้นในใจนั้นไม่สามารถทนได้เธอคว้าแฟ้ม เอกสารแล้วฟาดลงไปบนมือของหม่าหยิน

“คุณควรรีบออกไปให้พ้นหน้าฉันไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ เกรงใจคุณแล้วนะ”นี่เป็นครั้งแรกที่หน่วนหยางโมโห เดือดดาลขนาดนี้ในออฟฟิศ

หม่าหยินวี่เจ็บปวดจนเสียลุคที่พยายามสร้างไว้เป็นหน่วน หยางเธอ…”

หน่วนหยางลุกขึ้นแล้วเดินไปใกล้เธอ เธอเธอเธออะไร คุณจะไม่จบหรือไม่จบโจวเต๋อเซิงเป็นคนยังไงคุณเกือบจะ หลอกเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาคนที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นสุนัขจิ้งจอก เจ้าเล่ห์ทางธุรกิจฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าคุณเป็นคนยุให้คน แซ่โจวใส่ยาในแก้วเหล้าของฉันคุณมันเป็นคนดีส่วนพวก คนชั่วร้ายจะมาคอยฟ้องอยู่ที่นี่สินะจิตสำนึกของคุณมันถูก สุนัขกินไปแล้วใช่ไหม?มีเพื่อนร่วมงานอย่างคุณมันช่างเป็น ความอัปยศของฉันจริงๆคุณเจ้านายอย่างมากฉันก็แค่ไม่ทำงานนี้แล้ว!”

แรงโต้กลับนี้ทำให้สวี่อวิ๋นตกใจจนอ้าปากค้างมีคำพูดโด่ง ดังที่ใครคนหนึ่งกล่าวเอาไว้ว่า อย่าระเบิดในความเงียบ เพราะในความเงียบจะระเบิดออกมา

ผู้หญิงที่ระเบิดความโกรธออกมานั้นน่ากลัวมากจริงๆ