ตอนที่6พบหน้าแต่ไม่รู้จัก

“ไม่เป็นไรครับ”เสียงของชายหนุ่มราบเรียบดุจสาย แต่ ต้องบอกว่าบรรยากาศนั้นห่างเหินราวกับเป็นคนที่ปฏิเสธผู้ อื่นอย่างหยิ่งผยอง

เขาไม่รู้จักเธอ

หน่วนหยางไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพียงแต่ว่ารู้สึกได้ถึงความ สูญเสียหลั่งไหลอย่างไม่มีขอบเขตภายในร่างกายเมื่อขึ้น ลิฟต์ไปความไร้น้ำหนักของเธอก็จมลึกลงเธอยืนอยู่ด้าน ข้างของเขามองดูเขาอย่างเงียบๆ

ห้าปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่ได้ทิ้งร่องรอยเหลือไว้บน ร่างกายของเขาโดยเฉพาะใบหน้าที่ดูแน่วแน่มั่นคงเป็น ผู้ใหญ่มากขึ้นดวงตาคู่นั้นที่ดูลึกซึ้งและลึกล้ำมากขึ้น

เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรไม่ควรอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงที่อยู่ไกล ออกไปหลายพันไมล์หรอกเหรอแล้วจู่ๆมาปรากฏตัวต่อหน้า เธออย่างทันทีทันใดเธอไม่รู้ว่าควรจะเศร้าหรือมีความสุขดี

อยากจะส่งเสียงทักทายเขาและพูดด้วยหลายๆครั้งแต่ เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาคนแปลกหน้าในสายตาของเขาเธอก็ ไม่กล้าที่จะเปล่งเสียงออกมา

จะพูดอะไรกับเขาได้ล่ะ?บางทีเขาอาจจะลืมเธอไปนาน แล้วก็ได้
สายเกินไปที่จะเรียบเรียงคำพูดลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอ ต้องการจะมาแล้วเธอเดินออกมาด้านข้างก้าวออกมาสอง ก้าวแล้วอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง อย่างช้าๆดวงตาที่ล้ำลึกของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้า สายตานั้นดูเหมือนจะจับจ้องที่ใบหน้าเธอแต่มันสายเกินไป ที่จะเกิดความรู้สึกนี้แล้วเขาก็หายไป

ราวกับเป็นความฝัน

ทันทีที่เดินเข้าไปในออฟฟิศสวี่อวิ๋นก็พุ่งตรงเข้ามาหน่ วนหยางเมื่อวานฉันโทรหาเธอตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสาย เลยล่ะทําฉันร้อนใจแทบตายฉันได้ยินมาว่าหม่าหยิน มาร จิ้งจอกนั่นส่งเธอไปเจรจาเกี่ยวกับสัญญากับพวกแซ่โจว เพียงคนเดียวใจของฉันแทบจะปลิวไปเลยชื่อเสียงของแซ่ โจวนั้นเน่าเหม็นมากเป็นพวกเจ้าชู้เรี่ยราดเธอไม่เป็นอะไร ใช่ไหม?”

หน่วนหยางเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เล็กน้อย ไม่เป็นไร

แต่ว่าสัญญานั่นก็พังไปแล้วล่ะ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”สอนถอนใจยาวอย่างโล่งอกแต่เมื่อ เห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักจึงถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ไม่ เป้นไรจริงๆใช่ไหม?ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องในใจ

“ไม่มีอะไรอาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกไม่ได้พักผ่อนดีๆ น่ะ”หน่วนหยางตอบอย่างรวบรัดเบาๆแต่ในใจสับสนวุ่นวายลี่เยว่คูนเขามาปรากฏตัวที่เมืองโล่เฉิงได้อย่างไร

สวี่อวิ๋นจ้องมองดวงตาที่ล่องลอยของเธอแล้วตามด้วย การพูดอย่างอุ่นเคืองว่า”ฉันคิดว่านั่งคนต่ำตมหม่าหยินมัน ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วคนอื่นไม่ส่งแต่กลับส่งเธอไปแค่ส่งเธอ ไปก็แย่แล้วยังจะให้เธอบุกเดี่ยวไปจัดการเจ้าแก่ลามกนั่น ฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่ว่าหล่อนตั้งใจทำก็เป็นเพราะอยากจะกลั่น แกล้งเธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปอยู่ใต้คนๆ เดียวแต่อยู่เหนือคนหมื่นคนสินะถึงได้ประกาศความเป็น ศัตรูได้อย่างไร้ยางอายแบบนี้คิดถึงครั้งแรกที่หล่อนเข้ามา ในบริษัทสิก็เป็นเธอที่ยื่นมืออกไปช่วยไม่รู้จักซาบซึ้งในบุญ คุณกันสักนิดเลย

หน่วนหยางไม่ได้แค้นเคืองในความไม่เป็นธรรมนั้นเพียง แค่หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาชาวนาช่วยชีวิตแล้วก็ถูกงู กัดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเสมอหม่าหยินอิจฉาเธอและก็กลัวว่า นําแหน่งของตัวเองจะไม่มั่นคง

“สุนัขจิ้งจอกมาแล้วเธอต้องระวังตัวนะ… “สอวนลดเสียง ของเธอลงแล้วรีบพูดหูใส่เธอก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ทำงานกลับ ไปที่ตำแหน่งของตัวเอง

หน่วนหยางฝั่งหน้าของเธอไปกับเอกสารกองใหญ่ที่ดึง มาจากลิ้นชักคนๆนั้นจะปรากฏตัวหรือไม่งานของเธอก็ยัง ต้องดำเนินต่อไปเธอต้องเลี้ยงดูครอบครัวของเธอการไม่มี เขาก็ไม่ได้แปลว่าจะแก้ปัญหาอะไรได้

เสียงของรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นกำลังเดินใกล้เข้ามาหน่วนหยางค่อยๆยกเปลือกตาขึ้นและเห็นรองเท้าบู๊ตหนัง สีแดงหยุดอยู่ตรงหน้าเธอด้วยส้นสูงที่สูงกว่าสิบเซนติเมตร เธอดูแล้วรู้สึกเมื่อยเท้าอย่างน่าตกใจ

โดยรวมก็คือการลงโทษได้มาถึงแล้ว