ตอนที่3นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่

“มองดูแล้วคุณก็มีใบหน้าที่สว่างสดใสแต่ทำไมหัวใจถึง ได้มีดมนจังเลยนะแค่มีคนทำร้ายคุณคุณก็คิดว่าบนโลกนี้มี แต่คนเลวเสียแล้วเหตุผลผิดๆอะไรอย่างนี้เสาต้นเดียวก็ฆ่า ทุกคนได้ความตั้งใจดีไม่ได้รับการตอนแทนที่ดีถ้ารู้อย่างนี้ ตั้งแต่แรกปล่อยให้คุณอยู่บนเขาให้หมาป่ามาคาบไปซะก็ ดี”หญิงสาวฮึดฮัดอย่างไม่พอใจน้ำเสียงใสซื่อทำให้หัวใจ ของลี่เยวคูนอ่อนลงบนเขานั่นมีไก่ฟ้าและหมู่ป่าอยู่แต่ไม่มี หมาป่า

“คุณไม่กลัวที่จะเข้าสู่ปัญหายุ่งยากจริงๆผมไม่ได้ขมขู่คุณ หรอกนะแต่ว่ารอบตัวผมมันเต็มไปด้วยอันตราย”

“วันเวลาที่ราบเรียบเกินไปจะหาเรื่องผจญภัยเสียหน่อย มันก็ไม่เลวหรอกนะ”เธอยิ้มร่าเหมือนกับไม่ได้ถือว่าคำเตือน ของเขาเป็นเรื่องจริงจัง

เมื่อพูดว่าผจญภัยเธอจัดให้เขาที่อยู่ในสถานที่เหมาะสม ที่มีชื่อเรียกว่าสระบัวตามคำที่เธอพูดเป็นสระน้ำใสที่เต็มไป ด้วยทุ่งดอกบัวที่สวยงามมากแล้วก็อยู่มาเป็นเวลาหนึ่งปี

ในช่วงเย็นของฤดูร้อนเธอพาเขาไปล่องแพผ่านชั้นของ ใบบัวและหยุดลึกเข้าไปในสระบัวเธอพูดว่า “ใช้หูของคุณ ฟังเสียงใช้จมูกของคุณดมกลิ่นรู้สึกด้วยหัวใจของคุณผ่อน คลายช้าๆ…

เสียงของเธอราวกับมีเวทมนตร์ปลอบประโลมใจในขณะที่กระแสเดียวกันไหลเข้าสู่จิตใจที่พลุ่งพล่านเพราะการ ตาบอดของเขาจิตใจค่อยๆสงบลงมีสายลมพัดเบาๆนำกลิ่น หอมอ่อนๆบนตัวเธอมาด้วย

ในใจเกิดความวิตกกังวลเมื่อรู้สึกตัวก็คว้ามือเธอไว้แล้ว

“สาวน้อย… “เธอไม่เต็มใจที่จะบอกชื่อกับเขาเขาจึงเรียก เธอแบบนี้อาการปากแข็งในช่วงแรกเมื่อผ่านไปครึ่งปีก็รู้สึก ได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตาบอดและอยู่ด้วยกันมานานหรือเปล่า เขารู้สึกว่าตัวเองรู้สึกชอบในช่วงเวลาที่ได้พึ่งพาผู้หญิง ชอบเล่นสำนวนโวหารคนนี้เขารู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย

เขาเป็นคนตาบอดคนหนึ่งมีอนาคตที่อันตรายแล้วจะ สามารถให้อะไรกับเธอได้ในอนาคตล่ะ?

ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องทําแผนงานการจบการศึกษา ทำงานหนักทุกวันและต้องทำงานพาร์ทไทม์ซักผ้าและทำ อาหารให้เขาทําให้เขามีความสุขพาเขาไปเดินเล่นอ่าน หนังสือพิมพ์ให้เขาฟังและบอกเขาเกี่ยวกับข่าวคราวของ ลี่ซื่อดูแลเขาเป็นอย่างดีและยังนัดหมายจักษุแพทย์ที่มีชื่อ เสียงให้กับเขา

ในยุควัตถุนิยมเธอกลับเป็นเด็กสาวที่โง่เขลาแบกความรับ ผิดชอบที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทํา

“เพราะอะไรถึงดีกับผมขนาดนี้?”
มือของเธอขยับเล็กน้อยแต่ไม่ได้ดึงออกจากฝ่ามือของ เขา”ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบคุณเชื่อฉัน ไหม?”

เขาตกตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัด

แล้วก็มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากปากเธอและมีเสียง กบร้องอย่างตกใจดังขึ้น ไม่ต้องกังวลฉันแค่ล้อเล่น…

เธอยังพูดไม่ทันจบอย่างสมบูรณ์ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอ เข้าไปในอ้อมแขนและปิดผนึกด้วยการจูบและจูบจนกระทั่ง หายใจหอบ

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดล้อเล่นได้และคุณเป็นแฟน ของผมแล้ว”ศรีษะของเขาแนบกับหน้าผากของเธอทันใด นั้นก็เปลี่ยนเป็นความกล้าและพอพูดโพล่งออกมาตัวเขา เองก็นิ่งอึ้งไปและกอดเธอไว้อย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเมื่อ เธอได้ยินแล้วจะหนีไป“สาวน้อยผมรับปากกับคุณนะผมจะ ไม่ยอมให้ตัวเองตาบอดไปตลอดชีวิตหรอก”

และเขาก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องซ่อนตัวแบบนี้ไปตลอด ชีวิตเขาจะให้อนาคตที่สดใสแก่เธอ

***

***