ตอนที่1 อันตรายมาเยือน

เส้นทางคดเคี้ยวบนไหล่เขาเต็มไปด้วยทางโค้งมากมาย ทิวทัศน์ระหว่างทางสวยงามอย่างน่าอัศจรรย์เมฆเคลื่อนตัว ขึ้นไปรวมกับหมอกที่นี่เป็นสถานที่พักที่ทำให้คนลังเลที่จะ จากไป

“เอี๊ยด!”การเสียดสีอย่างรุนแรงและเสียงของการชนได้ ทำลายความสงบสุขในป่าทันที

บีเอ็มดับเบิลยูขับลงจากเขาราวกับว่าสูญเสียการควบคุม ความเร็วของรถเป็นไปอย่างบ้าคลั่งบางครั้งก็กระดอนไป มาอยู่สองสามครั้งเป็นไปอย่างรวดเร็วและอันตรายราวกับ กำลังเข้าร่วมอยู่ในสนามแข่งแรลลี่ที่คาดเดาไม่ได้ว่าจะอยู่ หรือตาย

ตรงที่นั่งคนขับเป็นชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งใบหน้าหล่อ เหลาสงบนิ่งไม่มีอาการตกใจเลยมีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเป็น รอยยิ้มเย้ยหยันนิดๆเท่านั้น

คนที่อยู่ในรถขยับมือและเท้าดูเหมือนว่าต้องการที่จะฆ่า

เขา

แต่ถ้าหากจะต้องตายอย่างง่ายดายขนาดนี้มันจะไม่ เป็นการยอมคนเหล่านั้นง่ายดายเกินไปเหรอมันจะสมหวัง ดั่งใจเกินไปหรือเปล่า?

มันไม่ง่ายดายขนาดนั้นหรอกต่อให้เขาตายเป็นผีเขาก็ไม่ปล่อยพวกนั้นไป

ในลำคอของชายหนุ่มเปล่งเสียงแปลกๆออกมาอีกทั้งยัง มีรอยยิ้มเหยียดหยามแต่ว่าท้ายที่สุดรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู ก็ไม่สามารถต้านทานแรงเฉื่อยที่ถูกเร่งด้วยความเร็วสูงได้ เมื่อเขาถูกโยนจนกลิ้งลงจากภูเขาท้ายที่สุดแล้วมันก็เกิด การระเบิดกลายเป็นเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำและกลิ้งลง ไปตามไหล่เขาที่สูงชัน

ในวันรุ่งขึ้นหัวข้อข่าวของหนังสือพิมพ์บางฉบับก็ลงว่า:ลื่ เยวคูนซื่อประธานคนใหม่ของลี่ซื่อถูกฆ่าบนรถแม้แต่กระดูก ก็หาไม่พบ

บางคนดีใจและบางคนก็เศร้าใจ

เจ็ดวันต่อมาภายในโรงพยาบาลนายแพทย์และนาง พยาบาลที่ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาเช่นไรจะถูกเตะโด่งออกมา จากหอผู้ป่วย

ที่ข้างหน้าต่างในยามที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในขณะนี้ ชายหนุ่มเหมือนสัตว์ที่ถูกขังในกรงที่มืดมิดดวงตาสีดำเข้ม นั้นพร่ามัวและสูญเสียการมองเห็น

ภายในช่วงหนึ่งนาทีที่เขากระโดดออกจากรถนั้นได้คิดถึง ความเป็นไปได้หลายพันรูปแบบแขนอาจจะขาดหรือขาอาจ จะหักแม้กระทั่งความตายแต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะกลายเป็นคน ตาบอดมองไม่เห็นอะไรเลยโลกทั้งใบมีดมิดคนแปลกหน้า พยายามงับความรู้สึกของเขาถึงแม้ว่าในวันปกติธรรมดาเขาจะอ่อนโยนราวกับหยกแต่ก็สามารถมีความรุนแรงเกิดขึ้น อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มีเสียงถอนใจเบาๆลากยาวอยู่ข้างๆหูของเขาแล้วก็เอ่ย ปากที่เหมือนเป็นการดูถูกเหยียดหยามออกมา

“นอกจากหน้าตาดีแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลยกลายเป็นคนที่ไม่

ทําอะไรอะไรเลยน่าเสียดายจริงๆ

“คุณเป็นใคร?”ดวงตามืดบอดไปแล้วแต่หูของเขากลับคม ชัดอย่างผิดปกติเขารู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงยี่สิบ เซนติเมตรเจ้าของเสียงควรจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุน้อย

“คนที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้ยังไงล่ะ”

ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะมองไม่เห็นแต่การป้องกันตัวก็ไม่ได้ ขาดหายไป ทําไมคุณถึงช่วยผม?”

“เฮ้คุณนี่มันแปลกนะฉันช่วยคุณด้วยความตั้งใจดีแต่คุณ กลับสงสัยแรงจูงใจของฉันน่าเบื่อหน่ายจริงๆเลยแม้แต่ สามเณรยังรู้เลยว่าช่วยคนหนึ่งชีวิตดีกว่าเจดีย์เจ็ดชั้น”เด็กผู้ หญิงดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว

“คุณเป็นแม่ชีเหรอ?”มีวัดเล็กๆอยู่บนเขาและบางคนก็ มักจะไปที่นั่นเขาเองก็รู้จักและมันน่าเสียดายเพราะที่นั่นมี กระดิ่งเงินที่มีคุณภาพเสียงที่คมชัด

“เฮอะโลกมนุษย์มีสีสันตั้งมากมายทำไมฉันต้องวิ่งไปยังสถานที่ที่ธาตุทั้งสี่นั้นว่างเปล่าเพื่อเคาะไม้และสวดมนต์อ ตาพุทธทุกวันด้วยที่จริงแล้วคือคุณลี่เยวคูนถ้าหากชีวิตนี้ คุณไม่เหลืออะไรที่จะรักได้แล้วฉันก็ไม่รังเกียจที่จะส่งคุณ ไปชำระล้างและยกระดับจิตใจที่วัดเพราะห่างจากที่นี่แค่ สิบเจ็ดสิบแปดไมล์เท่านั้นเองแล้วฉันก็เป็นคนดีที่สามารถ ทำได้ด้วย”

ดวงตาที่มืดมนของชายหนุ่มเหมือนกับถูกโจมตีขึ้นมา ทันที“คุณรู้จักชื่อของผมได้ยังไง?”