บทที่ 7 ฉันรับได้

เสียงปิดประตูดังมาจากนอกบ้าน มหิตาผลักผู้ชายออกไป กระโจนไปที่ประตู อยากหนีไป แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอกลับมา โยนเธอลงบนเตียง

ระหว่างที่การต่อสู้ เธอเห็นผู้ชายอ้วนคนนั้นกำลังถอดเข็มขัด คาดเอวและพูดอย่างรีบร้อนว่า “มทิตา คุณไม่ต้องกลัว

เขากลืนน้ำลายอย่างรุนแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรีบร้อน

และความอดทนไม่ได้

เห็นแบบนี้ ดวงตาของมทิตาแดงก่ำ เธอเอนตัวพิงเตียงแล้ว ตัวสั่น อย่า……เข้ามา…….

เสียงอ่อนๆ ไม่มีแรงทั้งตัวเลย

เห็นผู้ชายเดินเข้ามาทีละก้าว เธอกัดริมฝีปากของเธอไว้ และ หลับตาแน่นๆ

เธอ……ยอมรับโชคชะตา

ผู้ชายเพิ่งคว้าแขนมทิตา ประตูห้องนอนก็ถูกเตะออก

เสียงดังก้องจักรวาล

จากประตูห้อง ความพลังที่เย็นชาไหลเข้ามาในห้อง เหมือนมีซาตาน
กล้ามเต็มไปด้วยทั้งตัว และตัวแข็ง ดึงผ้าห่มมา พิงหัวเตียง มองไปที่ประตูห้อวอย่างระแวดระวัง “ใคร

มทิตาได้ยินเสียง และค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เข้ามาในดวงตาคือ ณัฐนั่งอยู่ในรถเข็น

ใบหน้าของเขาทั้งหล่อทั้งเย็นชา ภายใต้แสงไฟ เหมือนกับใบ

มีดที่ส่องประกายด้วยความเย็นชา และเหมือนปีศาจที่คลานออก มาจากนรก น่ากลัวมาก เมื่อเห็นเขา หัวใจที่ถูกตรึงไปถึงลำคอนั้นของมทิตา ในที่สุด

ก็ได้ลงลงมา

เธอตะโกนอย่างเบาๆ “ลุง……..ช่วยฉันด้วย”

ในน้ำเสียง เต็มไปด้วยความกลัวและตื่นตระหนกที่เห็นได้ชัด เมื่อณัฐได้ฟังแบบนี้ ทำให้หัวใจของเขาบีบแน่น

ผู้หญิงของเขา ถูกคนอื่นแตะต้อง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้พูดสักคำ

แต่ในตัวเขา พลังความเย่อหยิ่งที่เกิดมาพร้อมกันนั้น แรงเกิน ไป ทำให้คนอื่นรู้สึกตกใจกลัว

ชายคนนั้นดูออกว่าเขาเป็นณัฐ ก็ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ทำไม แต่ก็ ยังขอความเมตตาจากเขาว่า “คุณณัฐ ขอโทษครับ ผมผิดแล้ว ผมผิดแล้ว……

คำพูดของผู้ชายนั้นถูกเขาเพิกเฉยอย่างสมบูรณ์
เห็นเสื้อผ้ามที่ตายังเรียบร้อยอยู่ เขาจึงดีดนิ้ว

มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามา และพูดอย่างเคารพว่า

“คุณขาย……

“ถอดเสื้อผ้าเขาออก และโยนเขาออกไป ไปบอกตระกูลเปรม ปรีติด้วยว่า “มทิตาเป็นผู้หญิงของณัฐ”

นัยน์ตา ลึก จดจ่ออยู่ในร่างของมทิตา

เขาได้รับข้อความสารภาพรักมาสามเดือน หัวใจที่เหมือนน้ำ แข็งนั้น ค่อยๆ นุ่มขึ้น

เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา พูดไปพูดมากับนักข่าว ทำให้ หัวใจของเขาเหมือนถูกสัมผัส

เมื่อตรวจพบว่าผู้ชายแปลกหน้าที่พ่อของเธอพ่อของเธอมาก ลับบ้านนั้น ในใจเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกห่วงใย

การขอความเมตตาของชายคนนั้นค่อยๆ หายไป

ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน

มทิตาเอนตัวลงบนหัวเตียง เอามือโอบรอบร่างกาย ดวงตาสี ที่เหมือนแสงดาวคู่นั้นดูเหมือนจะสูญเสียไป กลวงๆ

เธอห้อยหัว ผมยาวยุ่ง ร่างกายสั่นสะท้าน ขณะนั้น หัวใจของณัฐว่างเปล่า เหมือนมีบางสิ่งกำลังพังทลาย ตาเขาแดง พูดอย่างโกรธเคือง “แย่จริง”
ถ้าเขาไม่ได้ปล่อยเธอกลับบ้าน ทุกอย่างมันจะไม่เกิดขึ้น เขาดูแล้วรู้สึกเจ็บใจมาก หมุนรถเข็นให้ใกล้ขึ้น มทิตารู้สึกมึนงง มองไปที่ดวงตาที่ลึกของณัฐ แค่รู้สึกว่างเปล่า ลึกมาก และตาสวยมาก……

“ลุง….”เธอเอื้อมมือออกไป โยนเข้าไปในอ้อมแขนของณัฐ ส่วนณัฐก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว ไปรับเธอ

เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ตัวร้อนๆ แต่เย้าแหย่ความ ปรารถนาดั้งเดิมที่สุดของผู้ชาย

“มทิตา อย่ากลัว ผมพาคุณกลับไป”กล้ามเนื้อทั้งตัวของณัฐ แน่น แก้มแดง

มทิตาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่เย็นของชายผู้นี้ สบาย

มาก

เธอขดตัว และขดตัวที่เหมือนเป็นลูกบอล พิงหน้าอกของณัฐ เธอพูดช้าๆ “ถ้าเป็นลุง ฉัน……..ฉันรับได้