บทที่6 สวมเขา

“เลิกกันก็แค่สองคำ ทำไมต้องเป็นฉันพูดละ?” เจียนเจียหรูไม่เข้าใจ ถังโม่งที่แมนใบหน้าก็เริ่มล่อ กแล่ก : “ที่จริงแล้ว พอฉันได้ยินเสียงเขาแล้วฉันพูด ไม่ออก” ผู้ชายคนนั้นเป็นมือปราบเธอ “โอเค”

ที่สโมสรคึกคักมาก ทุกคนต่างกำลังชิมไวน์ ลู่ จื่อเชินพิงอยู่ที่โซฟา เขย่าแก้วไวน์ในมือไปมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนรอบๆ ก็ต่างยิ้มออกมา คนนึง ในนั้นพูดออกมา : “การพนันเริ่มขึ้นแล้ว มามามา เดินพันเลย!” “ฮ่าฮ่า ฉันพนันห้าแสน เป็นผู้หญิง ให้ลู่จื่อเชินซื้อของขวัญให้” “ฉันหนึ่งล้าน เป็นผู้ หญิงขอเงินทำแท้ง” “ห้าแสน ฉันเดาว่าขอให้ลู่ จื่อเชินหางานให้…” ทุกๆ คนต่างหัวเราะ เอาเรื่อง รักๆ ใคร่ๆ ของเขามาเป็นเรื่องสนุก นิสัยผู้ชายชอบ สนใจน่นนี่ ภูมิใจในตัวเอง ลู่จื่อเชินยิ้มอย่างไม่เห็น ด้วย รับโทรศัพท์ จากนั้นเปิดลำโพงแล้ววางลงบน โต๊ะ “เลิกกัน” เสียงในโทรศัพท์พูดมาอย่างชัดเจน บรรยากาศเงียบสงบ ไม่มีใครนึกถึงว่าลู่จื่อเชินจะ โดนผู้หญิงบอกเลิก เฮ่อหยินที่นั่งอยู่ตรงกลางที่พัก สายตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา ยักคิ้วขึ้นมา เสียงนี้มันคุ้นๆ ลู่จื่อเชินตกใจ แล้วหัวเราะต่อ : “ถังโม่ง ทำไมละ?” คนรอบๆ ขมวดคิ้วตาโต ที่แท้ก็คู่หมั้นของลู่จื่อเป็นที่ ไม่มีความเป็นผู้หญิงนั่นเอง “นายยังมีหน้ามาถามฉัน ว่าทำไมงั้นหรอ?” ก่อนหน้านี้เจียนเจียหรูฟังถังโม่ง ระบายปัญหาให้ฟัง อยากจะตำหนิเขาให้เพื่อนรัก ตั้งนานแล้ว หัวเราะแห้งๆ : “นี่นายสวมเขาให้ฉัน บนหัวฉันนี่เขางอกขึ้นมาละ ฉันไม่เลิกกับนายจะปล่อย ให้นายสวมเขาฉันต่อไปหรือไง?” ทำงานต้องรู้จัก แสดงละคร “นายไม่ใช่แมงดาซะหน่อย บ้านนายก็ ไม่ใช่ซื้อถุงยางที่ต้องตรวจสอบสินค้า งานของนาย ก็ต้องเจอผู้หญิงมากมาย? ยังต้องไปให้ความบันเทิง บนเตียง?” เจียนเจียหรูยิ่งพูดยิ่งโกรธ นายนี่ไม่เลว เลยนะ กำลังผลิตดีจริงๆ ถ้าให้ผู้หญิงนายไปคน นึงนายคงจะสามารถทำให้เป็นเผ่าได้เลยใช่ไหม? “ถังโม่ง พวกเราเซ็นต์ข้อตกลงกันไว้แล้ว หมั้นกันก็ เพราะธุรกิจ ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์

“เรื่องวุ่นวายที่นายก่อฉันไม่อยากสนใจ แต่ผู้หญิง พวกนั้นมาหาฉันนั่นมันเรื่องอะไรกัน? มาหาฉัน ต้องการเงินที่จะให้เลิกกับนาย มาหาต้องการเงินไป ทำแท้ง มาหาฉันจะเงินปลอบขวัญ…… ฉันเป็นควาย ให้นายสวมเขาก็แย่เกินพอแล้ว ตอนนี้ยังต้องมา จัดการเรื่องแบบนี้อีก ที่สำคัญฉันยังไม่มีเงินเดือน!” ถังโม่งไอเบาๆ เจียนเจียหรูเรียกสติกลับมา : “เลิก เลิก! ”

คนในเหตุการณ์ทนไม่ไหว หัวเราะปลอบใจ มีคน หัวเราะแล้วพูดว่า : “ลู่จื่อเชิน ยัยถังโม่งนี่ไม่เบาเลย นะ” ลู่จื่อเชินก็รู้สึกว่าคู่หมั้นตัวเองน่าสนใจมาก เฮ่อ หยินเหล่ตา ยืนมือไปหยิบโทรศัพท์มา เสียงนิ่งเย็นๆ พูดด้วยเสียงเย็นๆ : “เจียนเจียหรู” ที่แท้เจียนเจียที่ มาดเยอะ ก็พูดอย่างอ่อนแอ : “เฮ่อหยิน ฉันยอมรับ ผิดแล้ว” พูดจบแล้ว พึ่งรู้ว่าตัวเองโง่ เจียนเจียหรู กลัวเลยรีบวางโทรศัพท์
ในร้านกาแฟ สองคนจ้องหน้ากัน เขียนเรียนรูพูด ไปร้องไห้ไป : “จบกันๆ ช่วยเธอก่อไฟ ฉันจะเข้าไป ในกองไฟเองแล้วเนี่ย” ถังโม่งลูบคางเธอ ลูบขึ้นรูป ลง : “เธอก็กลัวเป็นเหมือนกันหรอ?” “เธอไม่รู้ว่าเขา น่ากลัวแค่ไหน!” แค่คิดถึงเขาก็กลัวแล้ว เจียนเจีย หรูบ่นพึมพำ “ฉันรีบกลับแล้ว เจอกับพรุ่งนี้