ตอนที่5 คุณไม่ควรค่ากับการเป็นแม่คน

เป็นหน่วนไม่คิดว่า ตอนที่เธอตื่นมาคนแรกที่เธอจะ เจอคือเจียง

เธอคิดว่าเธอตายไปแล้วเสียอีก หากตายไปแล้วเธอ จะเจอเขาได้อย่างไรกัน?

เขายังคงหล่อเหลาเช่นเคย ใบหน้าที่น่ามองไร้ที่ติ สวมใส่ชุดสูทสีฟ้าที่ตัดได้อย่างพอดีตัว เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่ บ่อคอเสื้อถูกรีดอย่างเรียบร้อย

เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง แสงที่สะท้อนกลับมา ทำให้ร่างสูง187ซม. ร่างกายที่สูงตระหง่าน ทำให้เขาดู มีแสงเปร่งประกายมากเสียจริงๆ

เพียงแต่เวินหน่วนมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าใบหน้าของ เจียงอี้ยังคงแสดงถึงความเย็นชา คิ้วดำหนายกขึ้นเล็ก น้อย สีหน้าเย็นชา สายตาที่ยังคงเหยียดหยามเธอเช่น นั้น

เวินหน่วนรู้สึกชาไปหมด เดิมที่เธออยากจะดื่มน้ำ แต่ เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงอี้แล้ว เธอก็ไม่อยากจะทำอะไร เลย

จึงค่อยๆหันกลับมาอีกทาง แม้แต่จะพูดก็ไม่อยากจะ พูดออกมาซักนิด

ทำไมไม่ตายไปเสีย?
ตายไปก็คงจะดีกว่านี้?

เจียงอี้เห็นว่าเวินหน่วนหันกลับไปอีกทาง ใบหน้าของ เขาก็เคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม พลางเดินไปยังข้างเตียงแล้ว เอ่ยกับเธออย่างเย็นชาอีกเช่นเคย “อย่ามาทําท่าทางน่า สงสารต่อหน้าผมเลย คุณเป็นฆาตกร คุณโหดร้ายแค่ ไหน คิดว่าผมไม่รู้หรืออย่างไรกัน?”

เวินหน่วนทนกับความเจ็บปวดนั่นแล้วพยายามจะ พลิกตัว เพื่อหันหลังให้กับเจียงอี้

เธอขี้เกียจจะอธิบายอะไรๆกับเขาแล้วจริงๆ

เธอบอกกับเขาไปแล้ว ว่าเธอไม่ได้เป็นฆาตกร คำพูด แบบนี้ เธอไม่อยากจะพูดมันออกมาอีกแล้ว…

การที่เงินหน่วนพลิกตัวหันกลับหนีเขาไปเช่นนั้นยิ่ง

ทำให้เขารู้สึกเดือดดาลขึ้นมา

นี่เธอคิดจะต่อต้านเขาหรือ?

ตลกเสียจริง

คนที่ฆ่าคนได้อย่างไม่ละอายใจหรือเกรงกลัว บาปกรรม ทั้งยังชอบสวมรอยอย่างเธอ ยังจะมามี ท่าทางต่อต้านเขาอีกอย่างนั้นหรือ?

ดวงตาทั้งสองของเจียงอี้เริ่มมีประกายความโกรธ แค้น แล้วเดินอ้อมไปยังอีกด้าน แล้วจับข้อมือของเวินหน่วนขึ้น

ข้อมือของเธอยังคงมีเข็มเสียบคาให้น้ำเกลือไว้อยู่ ซึ่งการกระทําเช่นนี้ของเจียงอี้ทำให้ไปกดโดนเข็มน้ำ เกลือที่ทำให้เข็มทิ่มลึกลงไปอีก เธอรู้สึกเจ็บเสียจนรู้ สึกวูบๆเหงื่อออกเต็มไปหมด

“คุณปล่อย…”เงินหน่วนจ้องมองเขากลับ พยายาม รวบรวมแรงที่มีสะบัดมือเขาให้หลุด

ผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอเคยรัก หรือบางทีต่อไปเธอ ก็อาจจะยังคงรักเขาอยู่ แต่เธอไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง วุ่นวายกับเขาอีก

เจียงอี้กำข้อมือเธอไว้แน่น เธอเองก็สะบัดไม่หลุด จึง ดึงเข็มที่ฝังอยู่บนมือออก ด้านหลังมือจึงมีเลือดออกมา

“ปล่อยมือฉัน ได้ยินไหม?”เงินหน่วนอดทนกับความ เจ็บปวดบริเวณท้องของเธอพยายามดันตัวเองให้ลุก ขึ้นมานั่ง

สำหรับการลุกขึ้นนั่งหลังจากการผ่าคลอดเช่นนี้เป็น เรื่องที่ลำบากยิ่งนัก แต่เจียงอี้กลับไม่รู้เลย เขารู้เพียง แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังต่อต้านเขาอยู่เพียงเท่านั้น

เธอมีสิทธิอะไรมาต่อต้านเขาเช่นนี้กัน

ถึงแม้เขาจะทรมานเธอไปตลอดชีวิต นั่นก็เป็นสิ่งที่ สมควรอยู่แล้ว
“หึ เป็นอะไรไป รู้สึกเจ็บหรือ?” เจียงอี้มองเวินหน่วน ที่หลังมือมีเลือดซึมออกมา ไม่แม้แต่จะรู้สึกสงสาร แล้ว หัวเราะเยาะเธอ “แค่นี้ก็รู้สึกเจ็บแล้วหรือ?”

มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วเอ่ยพู ดกับเวินหน่วน “คิดถึงตอนที่เวินซินตายอย่างทรมาน แบบนั้นสิ คุณเจ็บเพียงแค่นี้ บอกผมสิ แค่นี้ก็เจ็บแล้ว อย่างนั้นหรือ?”

เจียงอี้ตวาดออกมา

ได้ยินชื่อเวินซินแล้ว ในใจของเธอราวกับมีมดเป็น หมื่นๆตัวมารุมทิ้งแย่งอาหารกัน เจ็บปวดเหลือเกิน

หากเป็นไปได้ เธอเองก็อยากให้คนที่ต้องตายเป็นตัว ของเธอ ไม่ใช่เวินซิน

“ผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างคุณ”

หน่วน

เจียงอี้ปล่อยมือจากเงิน

ร่างของเธอกลับเอนไปทางด้านหลัง ล้มไปกับเตียง ข้อมือมีรอยแดง

“ผมบอกคุณไว้เลยนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมห้าม ให้คุณไปเจอลูก ผมไม่อยากให้ลูกเห็นหน้าคนที่เป็น ฆาตกรในทุกๆวัน”

เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของเจียงอี้ ทำ เอาเวินหน่วนถึงกลับหายใจได้อย่างยากลำบาก
“ผมหาคนเลี้ยงลูกไว้แล้ว ที่ผมมาก็เพื่อจะมาบอก เรื่องนี้กับคุณ”

เจียงอี้หันตัวออกมองไปยังด้านนอกหน้าต่าง หยุดไป ซักพักแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเบาบาง “เพราะผู้ หญิงอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะมาเป็นแม่คน”

“ไม่คู่ควรกับการเป็นแม่คน?”เป็นหน่วนหัวเราะออก มา เธอหัวเราะออกมาอย่างคนสิ้นหวัง หัวเราะจนมี น้ำตาไหลออกมา และหลังจากนั้น จึงเอ่ยกับเจียงอี้ออก ไปด้วยความสงบนิ่งเช่นนั้น “ได้ค่ะ คุณเอาลูกไป แต่ เจียงอี้ ฉันไม่มีอะไรติดค้างคุณแล้วนะคะ นับตั้งแต่วัน นี้เป็นต้นไป คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ แล้วฉันก็จะไม่ยุ่ง กับคุณอีกเช่นกัน…