ตอนที่ 2 วิถี…

ตอนที่ 2 วิถีชีวิตของนักเรียนอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย

“ลู่โจว ตื่น!”

ด้วยการเขย่าไหล่อย่างแรงอีกครั้ง ในที่สุดจู่โจวก็เปิด เปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วเห็นสีหน้าอ้วนๆของผ้าไห

“เซีย! ในที่สุดนายก็ตื่น” ต้าไห่กล่าวพลางถอนหายใจ เฮือกใหญ่ก่อนจะปล่อยมือจากไหล่ลู่โจว จากนั้นเขาก็หัวเราะ ออกมาเป็นเชิงขอโทษ “หวังว่านายจะไม่สนใจนะ ฉันไม่ได้ ตั้งใจจะรบกวนการพักผ่อนของนาย ฉันเห็นว่านายกำลังกรน ฉันเลยคิดว่านายไม่เป็นไรแล้ว

ลู่โจวมองกำแพงสีขาวที่อยู่รอบๆแล้วก้มมองผ้าปูที่นอนที่ คลุมเตียงเอาไว้ “ฉันอยู่ที่ไหน?

“นายจำไม่ได้เหรอ? นายเป็นลมแดดหน้าศูนย์ไชน่ายูนิค อม” อู่ต้าไห่กล่าวขณะนั่งลงบนเก้าอี้ เขาถอนหายใจและตบขา อ้วนๆของตนเองก่อนจะกล่าว “อ่า ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าดื้อ แต่นายไม่ฟัง เราแค่ทำงานพาร์ทไทม์เท่านั้น เราไม่ใช่มือ อาชีพ เราจะฝืนตัวเองไปทำไม? ดูนาย นายกำลังแลกกับ สุขภาพ มันคุ้มเหรอ?”

จู่โจวยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “หมอบอกว่าไงบ้าง?
“ไม่มีอะไรมาก แค่ขาดน้ำนิดหน่อย” ด้าไม่กล่าว จาก ปุ๋ยปากไปทาง โต๊ะข้างเตียง “ฉันเทน้ำใส่แก้วให้แล้ว อย่าลืม ดื่มน้ำชะล่ะ”

ลู่โจวกระแอมแล้วกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก นายถือเป็นนักศึกษารุ่นน้อง ใน ฐานะรุ่นพี่ การดูแลนายเป็นหน้าที่ฉัน” ตาไม่กล่าว จากนั้น เขาก็โบกมือแล้วกล่าวเสริม “นายควรพักผ่อนให้ดี รอนายหาย ดีเมื่อไหร่ค่อยกลับมหาลัย ฉันโอนค่าจ้างให้นายแล้ว นายเช็ค ด้วยนะว่าได้ยัง นอกจากนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษา มันไม่มาก เท่าไหร่ ฉันจัดการเรียบร้อย

“ฉันจะยอมรับได้ไง…

“เอาน่า ไม่ต้องมาซาบซึ้ง ฉันหางานนี้ให้นาย เมื่อเกิด อะไรขึ้นกับนายมันก็ต้องเป็นความรับผิดชอบของฉัน” ต้าให้ กล่าว จากนั้นเขาก็ลุกจากเก้าอี้ “ช่างเรื่องนั้นก่อน นายควรพัก ผ่อนสักสองสามวัน อย่ารีบกลับไปทำงาน

ลู่โจวอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เขานึกคำพูดไม่ออก สุดท้ายเขาแค่พยักหน้าแล้วกล่าวขอบคุณ

อู๋ต้าไหโบกมือบอกกลายๆว่าไม่จำเป็นต้องขอบคุณแล้ว

ก็จากไป

ลู่โจวนอนอยู่บนเตียงแล้วถอนหายใจ ใส่เพดาน

“ดูเหมือนฉันต้องหางานพาร์ทไทม์ใหม่…
ด้วยปัญหาใหญ่แบบนี้ บางทีต้าให้อาจไม่อยากให้เขา กลับไปทำ ยิ่งกว่านั้นเขายังผิดหวังในตนเอง เขาสร้างปัญหา ให้คนอื่นอย่างมาก เขาย่อมไม่อาจขอความช่วยเหลืออะไรเพิ่ม ได้อีก

เขานอนพลิกไปพลิกมาแล้วนึกถึงความฝันที่พึ่งฝันไป เขา หลับตาแล้วกระซิบเสียงเบา “ระบบ”

ไม่มีการตอบสนอง

“ระบบไฮเทค”

ไม่มีการตอบสนองเหมือนเคย แก้มของลู่โจวเป็นสีแดงเล็กน้อย

ให้ตายเถอะ!

สุดท้ายมันก็เป็นแค่ฝัน…

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลืมตา เขาก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

สภาพแวดล้อมรอบตัวถูกปกคลุมด้วยสีขาวบริสุทธิ์ มีหน้า จอโฮโลแกรมกึ่งโปร่งใสพร้อมกับแผงคุณสบบัติที่เต็มไปด้วย เลขศูนย์ ทุกอย่างมันรู้สึกเหมือนจริงมาก

จู่โจวประหลาดใจชั่วครู่ก่อนจะกำหมัดแน่นอย่างมีความ

ฮ่าๆ!

นี่เป็นเรื่องจริง! มันไม่ใช่ความฝัน
ทันใดนั้นก็มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏบนแผงคุณสมบัติ กึ่งโปร่งใส

[โฮสต์ โปรดเลือกภารกิจ

จู่โจวพยายามเก็บอาการตื่นเต้นแล้วเดินก้าวไปที่หน้าจอ และสัมผัสกับไอคอน ภารกิจ

ทันใดนั้นแผงช่องแชทก็ปรากฏกึ่งโปร่งใสก็ปรากฏตรง

หน้า

ภารกิจ 1 : เสริมสร้างสมรรถภาพทางร่างกาย

คำอธิบาย : ก่อนอื่น ถ้าหากท่านอยากเป็นผู้เชี่ยวชาญใน การทำงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ท่านจำเป็นต้องมีสุขภาพ ร่างกายที่แข็งแรง ท่านต้องวิ่งไวกว่านักข่าว ต่อสู้กับซอมบี้ และทำงาน 72 ชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง การฝึกฝนร่างกายไม่ได้ สำเร็จได้ง่าย โฮสต์ โปรดเริ่มต้นเดี๋ยวนี้

สิ่งที่ต้องทำ : วิ่งจ๊อกกิ้งห้ากิโลในหนึ่งชั่วโมง นึกถึง ภารกิจเพื่อเริ่มจับเวลา (ทำซ้ำได้หากล้มเหลว)

รางวัล : 20 แต้มประสบการณ์อิสระ ตัวเสี่ยงโชคหนึ่งใบ

(ขยะ 100%)

ภารกิจ 2 : พัฒนาความสัมพันธ์
คำอธิบาย : ถ้าหากท่านอยากทํางานวิจัยทาง วิทยาศาสตร์ ไม่ใช่การเลี้ยงอาหารค่ำให้ผู้อื่น ท่านต้องเรียนรู้ การบริหารจัดการความสัมพันธ์

สิ่งที่ต้องทำ : พัฒนาความสัมพันธ์กับศาสตราจารย์หล่ ฟางผึ้ง หัวหน้าภาควิชาคณิตศาสตร์ของมหาลัยจีนหลัง (คะแนนความสัมพันธ์ขั้นต่ำ 30 ค่าความสัมพันธ์จะปรากฏ หลังเริ่มภารกิจ)

รางวัล : 100 แต้มประสบการณ์คณิตศาสตร์ 400 แต้ม ทั่วไป ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่ง ใบ (ขยะ 97% ตัวอย่างเทคโนโลยีขั้นสูง 3%)

ภารกิจ 3 : วิถีชีวิตของอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย สิ่งที่ต้องทำ : เรียนที่ห้องสมุดเป็นเวลา 24 ชั่วโมง นึกถึง ภารกิจเพื่อเริ่ม

รางวัล : แต้มประสบการณ์ที่ได้รับของแต่ละวิชาจะขึ้นอยู่ กับประเภทหนังสือที่อ่านและคะแนนคุณค่าของหนังสือ 100 แต้มทั่วไป ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ (ขยะ 90% ตัวอย่าง เทคโนโลยีขั้นสูง 9% พิมพ์เขียว 1%)

ระบบนี้จริงใจไม่เบา มันให้กระทั่งเปอร์เซ็นต์สุ่มของ
แต่

ภารกิจวิ่งนี่มันบ้าอะไรเนี่ย? ได้ขยะ 100%?!

โคตรหลอกลวง!

แม่ง

นอกจากนี้พัฒนาความสัมพันธ์กับศาสตราจารย์อะไรกัน? พาเขาไปเลี้ยงอาหารค่ำ? มอบของขวัญให้? ไม่ว่าจะวิธีไหน มันก็จะทําให้เขาเสียเงินจํานวนมาก

มีเพียงภารกิจสุดท้ายเท่านั้นที่ดูปกติหน่อย แม้ว่ามันจะไม่ ได้บอกว่าจะให้แต้มประสบการณ์มากเท่าไหร่ แต่โอกาสการ ได้ขยะนั้นมีน้อยที่สุด! ถ้ามองจากมุมมองเกมออนไลน์ ภารกิจ นี้ควรเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดใช่ไหม?

ไม่ต้องพูดถึงการเรียนในห้องสมุดยี่สิบสี่ชั่วโมงดูเหมือน จะทำสําเร็จได้ค่อนข้างง่าย

หลังจากพิจารณาทุกอย่าง จู่โจวก็ไม่ลังเลอีก เขาเลือก

ภาคกิจที่สามทันที

วิถีชีวิตของนักเรียนอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย

ท่านไม่สามารถเปลี่ยนแปลงภารกิจได้หลังจากการเลือก ภารกิจไม่มีเวลาจำกัด ถ้าหากท่านยกเลิกภารกิจ ท่านจะถูก ลงโทษโดยการหักแต้มทั่วไปสองร้อยแต้ม ปัจจุบันโฮสต์มี แต้มทั่วไป 0 ท่านยืนยันการเลือกหรือไม่? (แจ้งเตือนครั้ง แรก)]

ลู่โจวกล่าวโดยไม่ลังเล “ยืนยัน!”

[การเลือกภารกิจสมบูรณ์ ขอให้ท่านโชคดี
มีแสงสีขาวกระพริบวาบ ในส่วนภารกิจของแผง คุณสมบัติก็เปลี่ยนจากไม่มี กลายเป็นภารกิจที่สาม

จู่โจวหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาเอ่ยเสียงเบา ว่าออกจากระบบ เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง เขาก็เห็นว่าเขากลับมา อยู่ในห้องโรงพยาบาลแล้ว

เขานอนอยู่บนเตียงชั่วครู่และใช้เวลาสองสามนาทีในการ

ย่อยข้อมูลในสมอง

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นผู้ใช้ระบบ

ไฮเทคไปแล้ว

เขาคิดย้อนกลับไปเมื่อต้าให้ปลุกเขา มิติของระบบควร อยู่ลึกลงไปในจิตใต้สำนึก มันเป็นอิสระจากโลกแห่งความจริง นอกจากนี้เวลา ในมิติของระบบกับโลกภายนอกน่าจะไหลไป พร้อมกัน

กล่าวตามตรง ลู่โจวไม่ได้รู้สึกเลยว่าระบบมีตัวตนอยู่จริง อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้มันก็ไม่สำคัญ

มันอาจเป็นอุบายของมนุษย์ต่างดาว มุขตลกวันเมษาคน

โง่ หรืออาจจะแค่มีอะไรผิดปกติกับสมอง แต่เขายอมรับภารกิจ ไปแล้ว ดังนั้นรอจนกว่าเขาจะทำภารกิจสำเร็จ เดี๋ยวเขาก็รู้เอง

จู่โจวหยิบแก้วน้ำจากโต๊ะข้างเตียงแล้วยกดื่มหมดแก้ว จากนั้นเขาก็ลุกออกจากเตียง

หลังจากพยาบาลวัดอุณหภูมิแล้วยืนยันว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว เขาก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วเดินไปป้ายรถเมลล์ใกล้ๆ เพื่อที่จะกลับมหาลัย

เมื่อเขากลับมาถึงหอพัก เขาก็เห็นหลิวรุ่ยคนเดียวที่อยู่ใน ห้อง ส่วนเพื่อนร่วมหออีกสองคนต้องไปร้านอินเตอร์เน็ตแน่เลย หลิวรุ่ยเห็นว่าจู่โจวกลับมาแล้ว เขาจึงวางหนังสือลง เขา

ดันกรอบแว่นตาแล้วถาม “จู่โจว ฉันได้ยินว่านายเป็นลมแดด

งั้นเหรอ?”

“ใช่…แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก” จู่โจวฝืนยิ้ม จากนั้น เขาก็เดินไปที่เตียง

สําหรับหอพักสี่คนแบบนี้ ด้านบนจะเป็นเตียง ส่วนด้าน ล่างจะเป็นโต๊ะทำงานกับตู้เก็บของ จู่โจวเก็บบัตรทุกอย่างไว้ ในลิ้นชักตู้

หลังจากค้นหาในลิ้นชักสักแปป ในที่สุดจู่โจวก็พบบัตร

ห้องสมุด จากนั้นเขาก็ออกหอพักพร้อมกับกระเป๋าสะพาย ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านต้นหวู่ถุงจนเกิดเสียงซอกแซก

ไปมา

ท้องถนนส่องสว่างไปด้วยแสงไฟ มีนักศึกษาและบรรดา

ครูกำลังเดินผ่านไปมาพร้อมตำราเรียนบนมือ บนสนามกีฬา บางคนก็กำลังจับมือถือแขนกัน บางคนก็กำลังวิ่งไปพร้อมกับ คู่รัก ดูเหมือนกับว่ามหาลัยนี้จะมีชีวิตชีวาและเต็มเปี่ยมไปด้วย พลังอยู่เสมอ
ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว โจวมองไปยังห้องสมุดที่มีแสงไฟ ส่องสว่างแล้วรู้สึกถึงความไม่คุ้นเคยและความคิดถึง

นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้มาห้องสมุด

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้อง สมุดด้วยหัวใจที่ไม่ค่อยสงบ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ