บทที่ 9 อยากลืม แต่ใจกลับจำ (2)

ฟองซัวล์กลับเข้ามาในบริษัทในช่วงบ่ายของวันนั้น หลัง จากที่ตื่นมาแล้วไม่พบแม่สาวจอมยั่วที่เขาเริงรักด้วยตลอด ทั้งคืน ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ล็กหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดเก็บ เรื่องของผู้หญิงคนนั้นมาใส่ใจอีก ก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ ผ่านไป ไม่ได้มีผลประโยชน์อะไรให้เขาต้องจดจำอยู่แล้ว

พนักงานนับร้อยชีวิตออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ เจ้าของร่างสูงก๋ายาในชุดสูทเนี้ยบราคาแพงตั้งแต่ศีรษะ จรดเท้าก็ไม่แม้จะปรายตามองลูกน้องเลยสักนิด สองเท้า มุ่งตรงไปยังลิฟต์ ขณะที่สมองกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเคร่งขรึมลงจนติดเย็นชา ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แม้แต่คนเดียว

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ฟองซัวล่ก็ก้าวออกไป จอห์นที่ รออยู่หน้าห้องทํางานก็ออกมาต้อนรับ สีหน้าของเขาติด เย็นชาเหมือนกับเจ้านายไม่มีผิด หากแต่วันนี้เขากลับรู้สึก ว่าเจ้านายตัวเองดูจะแผ่รังสีไอเย็นออกมาจากตัวมากกว่า ปกติราวกับมีเรื่องอะไรให้ต้องครุ่นคิดอย่างหนัก ร่างสูง ของจอห์นเดินนำไปเปิดประตูห้องออกกว้าง ก่อนที่ร่างสูง ของผู้เป็นนายจะก้าวผ่านเข้าไป หลังจากนั้นประตูก็ถูกปิด ลงพร้อมกับร่างตัวเองที่ก้าวตามไปติดๆ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญก็ออกไปก่อน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
ฟองซัวล์ที่เพิ่งก้าวไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทํางาน เอ่ยขึ้น ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ายังคงราบเรียบไร้ความรู้สึก จนคาดเดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ชั้นที่ยี่สามสิบห้าทั้ง ชั้นเป็นอาณาจักรของเขาทั้งหมด ถูกแบ่งออกเป็นสิบโซน หลัก ซึ่งประกอบด้วยหลายห้อง มีตั้งแต่ห้องทำงาน ห้อง โถง ห้องฟิตเนส ห้องอาหาร ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้อง รับแขก ห้องวีไอพี ห้องกีฬาและห้องสมุด แล้วแต่ละห้อง ก็จะแยกเป็นส่วน ๆ มีรายละเอียดปีกย่อยไปอีก เรื่องความ หรูหราและทันสมัยไม่น้อยหน้าใคร ของทุกชิ้นล้วนแล้ว แต่มีราคาแพงแบรนด์ดังด้วยกันทั้งสิ้น จากชั้นนี้มองออก ไปนอกหน้าต่างระเบียงจะเห็นหอไอเฟลสัญลักษณ์ของ กรุงปารีส ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ยิ่งตอนกลางคืนวิว ทิวทัศน์จะสวยจนชวนตะลึงยิ่งกว่านี้อีก

ห้องทํางานของเขาถูกจัดไว้ในโซนแรก เพื่อให้สะดวก ต่อการทำงาน เวลาใครมาขอเข้าพบจะได้ไม่ยุ่งย่ามแถว โซนอื่น ห้องนี้ตกแต่งแบบเรียบง่ายไม่เน้นความฉูดฉาด ให้ความรู้สึกสบายตาแต่น่าอยู่ เน้นโทนสีน้ำเงินกับสีดำเป็น หลัก ส่วนสีขาวจะมีให้เห็นแค่ประปรายเท่านั้น แน่นอนว่า สีนํ้าเงินเป็นสีโปรดของเขา

จอห์นที่เห็นเจ้านายมีสีหน้าไม่ค่อยดีก็ลังเลใจว่าจะพูดดี หรือเปล่า หรือว่าจะรอให้เจ้านายอารมณ์ พร้อมคุยก่อน แล้วค่อยบอกเรื่องสำคัญ ฟองซัวล์ที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นลูก น้องคนสนิท ซึ่งเป็นมือซ้ายของเขามีหน้าที่สืบงานและ ติดตามความเคลื่อนไหวต่าง ๆ ในบริษัทรวมไปถึงงาน สำคัญที่เขาสั่งด้วยสีหน้าลังเลของอีกฝ่ายทำให้ดวงตาคมกริบตวัดมอง อย่างไม่สบอารมณ์พลางถามเสียงเย็นยะเยือกตามแบบ ฉบับ…ราชาน้ำแข็งที่ใครต่อใครต่างขนานนาม

“มีเรื่องอะไรก็พูดมา ฉันกําลังรอฟังอยู่

“ออย่างนี้ครับเจ้านาย โปรเจ็กต์ใหม่ที่จะมีการเปิดตัวรถ สปอร์ตรุ่นใหม่ที่เจ้านายเป็นคนออกแบบดีไซน์เอง ตอนนี้มี ปัญหาแล้วครับ นางแบบที่ทางเราติดต่อไปถูกฝั่งตรงข้าม ชิงตัวตัดหน้าไปก่อน แล้วตอนนี้ฝั่งนั้นก็เปิดตัวรถสปอร์ต รุ่นใหม่ตัดหน้าพวกเราแล้วครับ”

“เมื่อไหร่ พวกนั้นเปิดตัวรถสปอร์ตไปเมื่อไหร่” ถึงเสียง ที่พูดจะยังคงระดับเท่าเดิม แต่กระแสเสียงกลับเย็นเยียบ อีกเท่าตัว ถ้าไม่ใช่ลูกน้องคนสนิทที่ติดตามเจ้านายมานาน เขาเองอาจจะตัวสั่นรีบวิ่งหนีหางๆกดูดไปแล้วก็ได้ จอห์น ถึงกับเป่าปากเล็กน้อยด้วยความโล่งใจที่ตัวเองยังคงรักษา สีหน้าได้ดีไม่หลุดกรอบ แต่พอเห็นดวงตาสีฟ้าเข้มดุกรุ่น เข้าใกล้จุดเดือดก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง อยากยกมือขึ้น ปาดเหงื่อจริง ๆ

“เมื่อคืนครับ ในงานมอเตอร์โชว์ประจำปี งานในปีนี้จัด ใหญ่มากกว่าทุกปี ทำให้พวกนั้นตัดสินใจเปิดตัวรถสปอร์ต รุ่นใหม่ในงานเป็นการโปรโมทสินค้าใหม่ไปในตัว รถ สปอร์ตรุ่นใหม่ของฝั่งนั้นได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีเลย ครับ คนที่มาร่วมงานให้ความสนใจมากและมียอดสั่งจองทะลุเป้า แต่ที่น่า ตกใจคือแบบของตัวรถที่มีลักษณ์คล้ายคลึงกับดีไซน์ที่เจ้า นายเป็นคนออกแบบทั้งหมดค่อนข้างมากเลยทีเดียว”

“เหมือนกัน”

“เกือบทุกองค์ประกอบเลยครับ ถ้าเราเปิดตัวรถสปอร์ตรุ่น ใหม่ในเดือนหน้าจะต้องถูกฝั่งนั้นกล่าวหาว่าก๊อปปี้แบบแน่

“แล้วตอนนี้การผลิตดำเนินไปถึงไหนแล้ว

“ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้วครับ เหลือก็แต่ทำสีและเช็ค อุปกรณ์โดยละเอียดเท่านั้น”

“บัดซบ!”

ปัง!

มือหนาตบลงที่โต๊ะทำงานอย่างแรงด้วยความเจ็บใจ พลางตวาดลั่นระบายความคั่งแค้นที่เสียรู้ให้กับพวกมัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ ที่กล้าต่อกรกับเขา นัยน์ตาสีฟ้าเข้มฉายแววโกรธจัด รังสี อำมหิตแผ่กระจายไปรอบห้องจนจอห์นที่ยืนอยู่ตรงหน้า แทบลืมหายใจ เส้นเลือดฝอยปรากฏขึ้นที่ดวงตาขาวเช่น เดียวกับสันกรามปูดโปนขึ้นอย่างน่ากลัวขับเน้นให้ใบหน้าคมคายแข็งกระด้าง ขึ้นเป็นอีกเท่าตัว

“ผมขอโทษครับที่ไม่ตรวจสอบให้ดีก่อนทำให้เราถูกพวก มันตัดหน้าขโมยงานพวกเราไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้”จอห์ นก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดหวังให้เจ้านายเหนือหัวตวาด กลับมาหรือลงโทษที่เขาทำงานสะเพร่าจนเสียการใหญ่

“ช่างเถอะ ถึงโวยวายไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดี ตอนนี้คงต้อง ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ไปก่อน ไปสืบมาว่าพวก มันรู้รายละเอียดดีไซน์รถสปอร์ตรุ่นใหม่ได้อย่างไร ทั้งที่ ฉันกำชับไว้แล้วว่าอย่าให้ข้อมูลรั่วไหลออกไปภายนอก ให้เก็บไว้เป็นความลับที่สุด คนที่เอาข้อมูลไปได้จะต้องเป็น คนใน ไปหาตัวมันมาให้ได้ ฉันต้องการได้ตัวมันโดยเร็ว ที่สุด”

“ครับนาย ผมจะรีบหาตัวมันให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องรถ สปอร์ตรุ่นใหม่ที่กำลังผลิตอยู่ จะทำอย่างไรดีครับ ตาม แผนแล้วจะต้องเปิดตัวภายในเดือนหน้า ถ้าไม่ทันบริษัทจะ เสียหายหลายสิบล้านเลยทีเดียว”

“เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง ออกไปได้แล้ว ฉันต้องการ พักผ่อน ห้ามใครรบกวนเด็ดขาด”

“ครับนาย”
จอห์นโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะผละออกไป เมื่อห้องทั้ง ห้องเหลือแค่ชายหนุ่มเพียงคนเดียว รังสีอำมหิตและโหด เหี้ยมก็ขยายอาณาเขตไปโดยรอบ ดวงตาคมกริบดุดัน แข็งกร้าวน่ากลัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ บรรยากาศในห้องชวน ให้อึดอัด ความเงียบค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา