ตอนที่ 4 ทำให้เขาขุ่นเคือง

ตอนที่ 4 ทำให้เขาขุ่นเคือง

ชายคนนั้นคลิกเข้าไปที่ข้อความ และนั่งดูข้อความอย่าง ช้าๆอยู่บนโซฟา นิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจอเป็นครั้งคราว

แขไข เพศหญิง อายุ20ปี จบการศึกษาจากโรงเรียน มัธยมเมือง และเพิ่งสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแห่งชาติ M ส่วนสูง

162 เซนติเมตร น้ำหนัก 42 กิโลกรัม สัดส่วน วิณใช้ เวลามองดูทั้งสามส่วนนี้อยู่ครู่หนึ่ง เมื่อสมองได้รับคำสั่ง การก็เป็นธรรมดาที่จะหยุดอยู่ที่นี่สิ่ง และนึกย้อนกลับไป

และทางฝั่งโทรศัพท์ บุลกิตก็กำลังอธิบาย “คุณแขไข ได้ทำการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสองครั้ง ครั้งแรกสอบ ภายในประเทศ และครั้งที่สองสอบต่างประเทศ และ คะแนนเธอก็ดีมาก เพราะว่าเมื่อเธอสอบเสร็จและไม่ได้ เข้าไปเรียนที่มหาลัย และเมื่อไปต่อต่างประเทศจึงล่าช้า ไปหนึ่งปี ดังนั้นเธอจึงเรียนช้าไปหนึ่งปี”

ข้อมูลที่ชัดเจน ประวัติที่ธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ แต่ กลับเห็นบันทึกการวินิจฉัยของโรงพยาบาลในหน้าที่ เกือบจะสุดท้าย ใบหน้าชายคนนั้นก็เปลี่ยนไป
ตั้งแต่สิบขวบก็ได้เข้าสู่ตระกูลดาวริศกุล ร่างกายเธอ ก็ได้รับการบาดเจ็บมาตลอด หนักสุดคือตอนอายุสิบสอง ในบันทึกเขียนไว้ว่าเธอมีอาการโคม่าเป็นเวลาถึงสองวัน ในบันทึกนี้เวลาไล่เลี่ยกัน เห็นได้ว่าในเวลาสองสามวัน เธอก็จะได้รับบาดเจ็บอีกครั้งและอีกครั้ง

หลังจากได้ย้อนกลับไปคิด ฉัตรพรคือแม่เลี้ยงของเธอ ขจรจิตก็ไม่รักเธอ และเธอก็มีชีวิตอยู่อย่างลำบากมา ตลอด

อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา สิ่งที่เขา ต้องการคือการรับรองว่าตัวเขาและผู้หญิงคนนี้มีความ สัมพันธ์อะไร ไม่ต้องมีสิ่งของต้องมลทินและความ บริสุทธิ์ดีที่สุดแล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อวิณบังเอิญมองเห็นรูปภาพบัตร ประชาชนเขาก็ตกตะลึง ใบหน้านั้นดูเหมือนผู้หญิงที่เพิ่ง ปรากฏตัวในห้องของเขา

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเยาะในลำคอ เมื่อนึกถึงเรื่องราว ก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้นในต่างประเทศ ไม่น่าล่ะเขาถึงได้รู้สึก คุ้นเคย ในคืนนั้นที่เขาอยู่ท่ามกลางแก๊ส เขาตกตะลึง อย่างไร้เหตุผล และยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นไปไม่ได้ที่จะ จดจำรูปลักษณ์ของเธอ เมื่อกี้ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรู้จักหรือ อะไรออกมา ดูแล้วเธอเองก็เป็นเช่นเดียวกันเมื่อได้ยินเสียงที่มาจากลำโพง บุลกิตก็หยุดนิ่ง และถาม ด้วยความสับสนเล็กน้อยว่า “กัปตันวิณ ข้อมูลมีปัญหา อะไรหรือเปล่า?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของวิณก็หายไปอย่างรวดเร็ว “พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้ มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึง”

บุลกิตไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นแต่ก็รู้ว่าไม่ ควรถามอะไร แค่เพียงพูดเตือนเขา “กรุ๊ปเลือดของคุณ แขไขก็พิเศษเช่นกัน”

เมื่อพูดจบ วิณก็มองดูที่ช่องกรุ๊ปเลือด แต่ในขณะที่ ดวงตาของเขามองเห็นร่างกายของเขาก็นิ่งงัน เขามองอ ย่างละเอียด มันคือกรุ๊ปเลือด DEIGO ทั้งประเทศแทบจะ ไม่มี ซึ่งหายากมาก

ในตอนนั้น ร่างกายของเขาเหมือนมีระเบิดนิวเคลียร์ และร่างกายเหมือนกับว่ามีเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย เขา ก็ตัดสายบุลกิต และหยิบโทรศัพท์ของเขาโทรหารชต “รชต วันนี้สองทุ่มที่ตึกแสงทอง ฉันมีธุระจะคุยกับคุณ….

ตั้งแต่ออกจากโรงแรมแขไขก็ไม่ได้กลับบ้าน แต่เดินไป ตามถนนเพียงลำพัง หลังจากเดินไปตามถนนเท้าของเธอ ก็มีอาการเจ็บปวดอย่างมาก และก็ไม่รู้ว่าตนเองจะไปที่ไหน ปิติกรก็ไม่อยู่บ้าน เธอกลับไปได้เพียงแค่เส้น ทางสู่ความตายได้เท่านั้น เพราะเธอได้ตะโกนด่าวิณใน ตอนนั้นและไม่รู้ว่าในตอนนี้ชายคนนั้นได้รายงานต่อฉัตร พรไปถึงไหนแล้ว

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและ โทรหาเพื่อนที่ดีของเธอ เพื่อนร่วมชั้นของเธอตั้งแต่มัธยม ต้นจนถึงมัธยมปลาย

“ฮัลโหล ไข่หวาน? ” ธิภาพูดออกมาจากไมโครโฟนด้วย ความตื่นเต้น “เฮ้ย เธอจริงๆด้วย ในที่สุดเธอก็โทรมาแล้ว กลับมาแล้วเหรอ?”

แขไข ค่อยๆขยับโทรศัพท์ออกห่าง รอให้เธอกรีดร้องให้ จบถึงจะพูดตอบ “ใช่ ธิภา เธออยู่ที่ไหน?”

20นาทีหลังจากนั้น Audi R8 สีแดงก็มาจอดที่ข้างถนน ธิภารีบก้าวเท้าอย่างรวดเร็วและดึงไข่หวานมากอดไว้ใน อ้อมแขน “ว้าว ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว คิดถึงเธอแทบ ตาย!”

แขไขมองชุดนอนของเธอ และเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้ม อย่างจริงใจตั้งแต่กลับมา “ทำไมเธอไม่เปลี่ยนชุดก่อน ออกมา?”

“ไม่ใช่ว่าฉันคนนี้อยากเจอเธอแทบแย่หรอกเหรอ ไม่แก้ผ้ามาก็ดีแล้ว!” ธิภาดึงมือเธอและผลักให้เข้าไปในรถ “ไปกัน ไปบ้านฉัน”

บ้านเธอ แล้วพี่ชายเธอล่ะ?”

“ก็อยู่บ้าน บ้านฉันมีสี่ชั้น พี่ฉันไม่มารบกวนเราสองคน หรอก อีกอย่างใช่ว่าจะไม่เคยเห็นกัน แล้วเธอกลับมาทั้ง ที่ต้องฉลองหน่อย ไปบ้านฉันเถอะ ไม่อึดอัด” ธิภาชวน อย่างตื่นเต้น

แขไข มองไปยังความมืดที่นอกหน้าต่าง เธอเองก็ไม่มีที่ ไป จึงพยักหน้าและตกลง

บ้านของธิภาทำเกี่ยวกับอุตสาหกรรมทางวัฒนธรรม พี่ ชายก็รับช่วงธุรกิจต่อ เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมาก ดัง นั้นที่แขไขยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับเธอก็เพราะว่าที่นิสัย จริงใจของเธอ

บ้านของตระกูลพงศ์นิธิกุลอยู่ในพื้นที่ที่ร่ำรวยในเขต ชานเมืองทางใต้และที่จอดรถอยู่ในชั้นใต้ดิน แขไขตามธิ ภาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบน หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะที่ทาง เข้าแล้ว ก็มุ่งหน้าไปชั้นสอง และบังเอิญที่ธิพันธ์กำลังลง มาจากห้องทำงานที่ชั้นสาม “ภา กี่โมงแล้วเพิ่งจะกลับ ฉัน ว่าเธอ….”

พูดได้เพียงครึ่งเสียงของธิภาเงียบไปเพราะมองเห็นแขไขที่ยืนอยู่ข้างกาย “ไข่หวาน? เธอกลับมาแล้ว?”

แขไขรู้สึกเกร็งเล็กน้อยและพยักหน้า “เพิ่งกลับมาแล้ว ไม่ได้ติดต่อธิภามานานแล้ว ก็เลยมาเล่นด้วยกันหน่อย”

ธิพันธแก่กว่าเธอหกปี แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเกร็ง จึงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ใช่แล้ว ภาของเราคิดถึงเธอ แล้ว แฟนก็ไม่ยอมหา เอาแต่คิดถึงเธอ….กลับมาแล้ว ไข่ หวานมีแฟนแล้วหรือยัง?”

แขไขยังไม่ทันที่จะตอบก็ถูกธิภาขัดจังหวะ และจ้อง เขม็งไปที่พี่ชายของเธอ “โธ่พี่ ทำไมถึงถามอะไรจุกจิก แบบนั้นเล่า!”

ธิพันธ์เห็นว่าทั้งสองคนกำลังเขินอาย และในใจก็มีคำ ตอบไว้อยู่แล้ว “โอเคๆ ฉันไม่ถามแล้ว พวกเธอไปเล่น ด้วยกันเถอะ รีบนอนล่ะ”

ธิภาผลักไข่หวานเข้าไปในห้อง แต่เธอกลับวิ่งลงไป ชั้นล่างและไปหาธิพันธ์ที่อยู่ในครัว “พี่ ทำไมแสดงออก ชัดเจนแบบนั้น เพิ่งจะเจอก็ถามแล้วเหรอว่ามีแฟนรึยัง!”

ธิพันธ์ลูบคางตัวเองและเลิกคิ้วถาม “มีไหม?”

ธิภารู้ว่าพี่ชายของเธอหลงใหลในตัวเพื่อนสนิทของเธอ คิดไม่ถึงว่าหลังจากไปหนึ่งปีแล้วเขาก็ยังไม่ตัดใจและมองเขาอย่างเตือนๆ “เบาหน่อย ไม่งั้นฉันอาจจะ ลงมือจัดการญาติตัวเองได้นะ!”

ธิพันธ์แลบลิ้นออกมา “รีบๆขึ้นไปข้างบนไป แล้วดูว่าคน อายุเท่ากันอย่างไข่หวานว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว!”

“เอาเลย ตะโกนเลย เขาไม่สนใจพี่หรอก” ธิภาทำหน้า กวนๆใส่เขาและหยิบน้ำหนึ่งแก้วขึ้นไปชั้นบน ทิ้งธิพันธ์ไว้ พร้อมกับรอยยิ้มและการส่ายหัว

แขไขและธิภาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมต้นและมัธยม ปลายก็อยู่ด้วยกัน ในช่วงมหาวิทยาลัยก็คิดจะเรียน ด้วยกัน แต่ในช่วงนั้นตระกูลดาวริศกุลมีปัญหา ปิติกร และขณิฐาต่างแบ่งมรดกกัน ฉัตรพรกลัวว่าเธอจะมา แย่งมรดกด้วย เมื่อเธอจบมัธยมปลายจึงส่งเธอไปที่ ประเทศM จริงๆแล้วก็อยากจะผลักไสเธอออกไปด้วย และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอและธิภาจึงไม่ได้เรียน มหาวิทยาลัยด้วยกัน

ช่วงเวลาที่แสนแหวน พวกเธอพูดคุยกันทุกเรื่อง นอน บนเตียงใหญ่ที่แสนนุ่มด้วยกัน ในที่สุดแขไขก็พบคน ที่เธอวางใจและสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง เธอเล่าให้ธิ ภาฟังตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นที่ประเทศปจนถึงคืนนี้ แน่นอน เรื่องราวความสัมพันธ์ในคืนนี้เธอเลือกที่จะเก็บไว้

เมื่อธิภาได้ฟังก็รู้สึกตกตะลึง และกลัว และกระตุ้นเธอเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่พูดอะไรต่อ “วิณ คนนี้ ฉันเคยได้ยินพ่อพูดถึง ครอบครัวเขาทำธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์ วีรสกุลกรุ๊ปจำกัดเคยได้ยินไหม ตอนนี้ พอพิธานและพี่ชายเวทิศกำลังดูแลธุรกิจอยู่ เขาเป็นผู้นำ ตระกูลมหาเศรษฐีทรงอิทธิพลระดับโลกเลย

แขไขกลิ้งไปมาและพึมพำ “ทรงพลังขนาดนั้นเลยเห รอ?”

“นี่ไม่ใช่ระดับที่ยอดเยี่ยมธรรมดานะ แต่คือระดับที่ ยอดเยี่ยมอย่างทรงพลังเลยล่ะ” ธิภาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอา งี้ ธุรกิจของฉันในสายตาเขา อาจเป็นเพียงแค่ลมตดเลย

เมื่อธิภาพูดถึงท่อนนี้ ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกแปลกๆ และสีหน้าเปลี่ยนไปสองวิและพูดต่อ “เออก็ลมตดนั่น แหละ”

“ดังนั้นการที่ไปยั่วยุผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ทางที่ ดีเธออย่าไปทำให้เขาขุ่นเคืองเลย”

แขไขถอนหายใจ “ฉันอาจจะทำให้เขาขุ่นเคืองไป แล้ว…”
เมื่อคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้และคำเตือน ของฉัตรพรแล้วภายในใจของแขไขก็รู้สึกกระวนกระวาย มาก พรุ่งนี้เช้าฉัตรพรไม่เพียงแต่จะรู้ว่านอกจากจะทำให้ วิณไม่พอใจแล้วแถมยังทำให้เขาขุ่นเคืองอีกด้วย ดูแล้ว เขาจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ