ตอนที่ 3 ฉันสะอาดมาก

ตอนที่ 3 ฉันสะอาดมาก

ใบหน้าของขายตรงหน้าเรียวยาวเป็นรูปไข่ ใบหน้าที่ หล่อเหลาและน่าดึงดูดนั้นเปรียบเสมือนรูปปั้นแกะสลัก ทุกสัดส่วนราวกับจัดวางไว้อย่างประณีต หน้าผากอิ่ม ตั้ง ที่เรียวยาว ดวงตาสวยหวานเป็นเอกลักษณ์ที่ชัดเจน แต่ กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ริมฝีปากเรียวบางและเฉียบ คมราวกับคมมีดทีไร้ความปรานี

สิ่งที่ทำให้เธอกลัวคือดวงตาของเขาและบรรยากาศ รอบๆตัวเขาที่พุ่งออกมา

ความสง่างาม ดูแพง ความนิ่ง ความหยิ่งยโส

คนคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ดวงตาของแขไขมืดลงอีก ครั้งและรู้ว่าอีกฝ่ายขุ่นเคือง แต่เธอพยายามมองหาคน ที่ตาบอดและเป็นใบ้ ทำไมถึงมีคนอื่น หรือว่าข้อมูลของ ฉัตรพรผิดไป?

แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้หลุดพ้นซะที

แต่ แขไขมองไปยังใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็มีความคุ้น เคยที่ไม่อาจอธิบายได้
วณมองดูหญิงสาวที่กำลังมีท่าทีหลงใหล ยิ้มอย่างมีเล่ห์ นัยและรังแกเธอ โดยใช้มือเดียวควบคุมเธอและใช้มืออีก ข้างบีบคางของเธอ “ใครใช้ให้เธอมา ฮะ?”

แขไขไม่ได้ตอบคำถาม “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันมาหาวิณ”

ชายคนนั้นหรี่สายตาลง “ฉันคือเขา”

แขไขไม่ได้สนใจ และมองไปยังฝ่ามือใหญ่ของเขา “คุณตาบอดหรือว่าเป็นใบ้? คุณออกจะคล่องแคล่วขนาด นี้ ฉันดูแล้วคุณเป็นปกติมากนะ!”

วิณตกใจกับคําพูดของเธอ แต่ในไม่ช้าก็นึกถึงข่าวลือที่ ได้กลับมาในครั้งนี้ และก้มมองใบหน้าเธอด้วยสายตาที่ เย็นชา “ใครบอกเธอว่าฉันตาบอดและเป็นใบ้?”

“ทุกคนทั้งหมด…” แขไขหยุดพูดชั่วคราว เมื่อรู้ตัวว่าเขา ขยับเข้ามาใกล้ และใช้สายตาจ้องมอง

“เพียงเพราะฉันเป็นคนปกติ เธอก็เลยตัดสินว่าฉันไม่ใช่

วิณงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นจ้องมองท่าทีของเธอ สายตาคู่ นั้นดำสนิทและนุ่มลึก ราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจและ มองทะลุผู้คนได้

ในเมืองปมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่คิดอยากจะเล่นของ สูง อย่างเช่นสถานการณ์ในตอนนี้ เขาใช้สมองคิดเพียงเล็กน้อยก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

แขไขเห็นว่าเขาพูดได้อย่างมีความรู้ เธอขมวดคิ้ว และ หันไปมองรอบๆห้อง ในที่สุดก็หันกลับมามองใบหน้าที่ หล่อเหลาของชายคนนั้น และเธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็ก น้อย และทันใดนั้นชายคนนั้นก็ก้มหน้าลงและเข้าใกล้ เธอ “หรือเธอคิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้อีกเหรอ?”

แขไขโดนเขาขยับเข้าใกล้จนศีรษะชิดเข้ากับกำแพง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนเธอสามารถได้กลิ่นสาระแหน่ อ่อนๆหลังจากการอาบน้ำ “คุณ….คือวิณจริงๆเหรอ?”

ชายคนนั้นค่อยๆปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และหมุนตัว กลับไปนั่งที่โซดา และสายตาเย็นชาก็ยังคงจ้องมองหญิง สาวที่ยืนอยู่ตรงกำแพง และคุ้นเคยกับการซักถามผู้คน ในกองทัพจึงใช้น้ำเสียงที่กดขี่เล็กน้อย “จะถามอีกครั้ง ใครส่งเธอมา”

แขไขยืนนิ่งไม่ตอบคําถาม

แม้ว่าเธออยากจะจากไป แต่เธอไม่สามารถทำให้วิณขุ่น เคืองได้ ไม่เช่นนั้นฉัตรพรจะเอาคืนแม่ของเธอเป็นสิบเท่า เห็นได้ชัดว่าวิณไม่ได้มีความอดทนรอที่จะให้เธอคิดว่าควรอธิบายเช่นไร เขายกมือขึ้นและชี้ไปยังประตู “ไม่ พูดก็ออกไป

แขไขใช้สายตามองไปยังประตูและมองกลับมายังชาย นิสัยแย่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ในเวลาแห่งความเงียบงัน เธอ ขยับไปที่ประตูโดยก้าวเล็กๆ แต่กลับไม่ได้ออกไป และ ใช้มือปิดประตู เมื่อนึกถึงแม่ที่ยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล รอค่ารักษา ใบหน้าของแขไขก็ซีดเซียว เธอบีบมือแน่น และหมุนตัวกลับเดินไปข้างกายชายคนนั้น

วิณเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังนั่งแต่เธอ กำลังยืน แต่บรรยากาศรอบๆไม่ว่าใครก็จะรู้สึกตัวเล็กลง เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาในเวลานี้

ช่วงเวลาที่เงียบสงบในห้องสวีท ประตูห้องน้ำถูกเปิด ออกและกระจายไอร้อนพร้อมกับคนที่น่าหลงใหล

“เธอ…” วิณยังไม่ทันจะพูดจบ ทันใดนั้นหญิงสาวที่กำลัง ยืนตรงหน้าเขาก็นั่งลงบนตักเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ ซีดเซียวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เขาเงียบ จ้อง มองพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ และพูดเสียงด้วยน้ำเสียง ทุ้มต่ำที่ฟังแล้วดูอันตราย “ออกไป”

เมื่อถึงขนาดนี้แล้ว แขไขตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เธอ ยกมือขึ้นและปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับพูดว่า “ฉันสะอาด แล้ว คุณวางใจได้”
ในคําพูดที่ตรงไปตรงมาแฝงความหยาบคายไว้

ใช่แล้ว หยาบคาย ในตอนนั้นก็ทำให้วัณเปลี่ยนสีหน้า ในทันที เขาได้รับการศึกษามาเป็นเวลาหลายปีล้วนเป็น เรื่องของระเบียบวินัย เพียงได้ยินคำพูดเช่นนั้นก็ทำให้ เขาขุ่นเคืองได้

แขไขสังเกตเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว ดูแล้วเขาไม่เพียง สถานะที่จะสูงส่ง แต่ยังมีอารมณ์จิตใจที่สูงส่งอีกด้วย ไม่ ง่ายเลยที่ผู้หญิงธรรมดาจะจัดการได้

และไม่ว่าท่าทีของเขาจะเป็นอย่างไร ครั้งนี้เธอต้อง ทำให้ผู้ชายคนนี้พอใจให้ได้ แม้ว่าเธอไม่ต้องการก็ตาม

เมื่อคิดได้เช่นนี้ แขไขก็จะทำให้ให้ถึงที่สุดเธอขยับไป ด้านหน้าและจูบริมฝีปากบาง จังหวะการเต้นของหัวใจ เธอเต้นเร็วมาก เธออายและประหม่าและเธอไม่มีประสบ การณ์ใดๆเลย

วิณอาจถูกความเป็นเด็กเอาแต่ใจดึงดูด ทันใดนั้น ฝ่ามือ ใหญ่ของเขาก็วางลงบนแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยน

แขไขตกใจ และถอยออกมาและตัวเธอสั่น ความรุนแรง ที่ไม่อาจต้านทานทำให้เธอรู้สึกกลัวจริงๆ
– เดิมที วิณ ต้องการทำให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักกลัวตายคนนี้ ตกใจ แต่เมื่อได้เข้าใกล้จริงๆแล้วกลับมีความรู้สึกที่ไม่ สามารถอธิบายได้..…………..….คุ้นเคย

เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังสั่นเทา ริมฝีปากสัมผัสได้ ถึงรสเค็มเล็กน้อยและเข้าใจเหตุผลทันทีเขาจึงปล่อยเธอ และพูดด้วยเสียงแหบห้าว “เรียนรู้หน่อย แม้แต่จูบก็ทำไม่ ได้ เสียอารมณ์!

แขไขตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมโตจ้องมองเขา อย่างพร่ามัวและมีร่องรอยของน้ำตาอยู่ที่มุมหางตาของ เธอ ราวกับกวางตัวเล็กๆที่กำลังตื่นตระหนก

ท่าทางที่น่าสงสารและอ่อนแอเช่นนี้เมื่อเห็นก็รู้สึก สงสาร วิณก็ทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นคนใจแข็ง ทันใดนั้น ปลายนิ้วที่หยาบกระด้างก็เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้เธอพร้อม กับการข่มขู่และแดกดัน “เธอเข้ามาเองแล้วจะมาร้องไห้ ทำไม?”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและดึงแขไขไปที่ประตู ขาเขายาว มากและเธอก็ก้าวตามไม่ทัน แขไขเกือบล้มอยู่หลายครั้ง ชายคนนี้ก็ไม่สนใจ เมื่อถึงประตูแล้วเขาก็เหวี่ยงเธอออก ไปด้วยสีหน้าเย็นชาจากนั้นก็พูด “บอกคนที่ส่งเธอมาว่า ฉันไม่ต้องการโสเภณี”

“ปัง” เสียงประตูถูกปิดลง บานประตูนั้นก็เกือบโดนจมูกของเธอ

สติปัญญาที่เหลืออยู่เพียงนิดเดียวของแขไขก็หมดลง ด้วยคำพูดของเขา และอดไม่ได้ที่จะทุบประตู “คุณน่ะสิ เป็นโสเภณี ถ้าไม่ได้ถูกบังคับ คุณคิดว่าฉันจะมาหาคุณ หรือไง ไอบ้า ยโสอวดดี!”

ด้านในประตู วิณกำลังฟังเสียงตะโกนของเธอ หลายปี ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าดุด่าเขาแบบนี้ เขาควรยกย่อง ความกล้าหาญของเธอหรือด่าเธอว่าโง่ดี?

ชายคนนั้นยกมือขึ้นและลูบมุมปากของเขา แสงแดด ที่ส่องเข้ามากระทบดวงตาเขาทำให้ผู้คนมองไม่เห็นว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ และเสียงข้างนอกประตูก็เงียบลง กะทันหัน และในเวลานั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดัง ขึ้น

ทันทีที่รับสายก็ได้ยินที่หนักแน่นเสียงของบุลกิต “กัป ตันวิณ ข้อมูลที่คุณต้องการตอนนี้ได้ส่งไปให้แล้ว”