ตอนที่ 6 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง2

สั่ง รับคําสั่ง พลันจะเดินเข้ามาก็หยุดทันที แล้วก็หันไป กวักเรียก “พวกเจ้าสองคน เอาตัวมันออกไป“ทหารสอง นายที่พี่

จะเข้ามาก็ลากตัวขอทานผู้นั้นออกไปทันที

“ท่านอ๋อง ยังเหลือฤกษ์ดีอีกแค่ครึ่งชั่วยามนะพ่ะย่ะค่ะ ที่คู่บ่าวสาวจะสามารถไหว้ฟ้าดินได้”สั่งอี้พูดขึ้น

มู่หรงเจิงหันไปมองเขาอย่างเยือกเย็น แต่ก็ไม่ได้พูด อะไร สั่งอี้จึงปิดปากตัวเองทันที และก็รู้ว่าตัวเองต้องออก ไปแล้วปิดประตูอย่างดี

และในห้องนี้ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน เย่เล่อจือนั่ง อยู่บนเก้าอี้ไม้ แล้วก็พลันนกกาน้ำชามารินให้ตัวเอง เพื่อ ให้ได้สติ แล้วก็เสแสร้งทำเป็นคนที่น่าสงสาร แล้วเดินมา ที่ด้านหน้าของมู่หรงเจิง พลันพูดขึ้น: “ท่านอ๋อง ไม่สิ รงเจิง ช่วยยกเลิกงานแต่งงานครั้งนี้ให้ข้าได้มั้ยเพคะ? ‘

“เจ้ากำลังอ้อนวอนข้าหรือ? “มู่หรงเจิงรู้สึกไม่ค่อย ปกติ

เย่เล่อจือพยักหน้ารับ“เจ้าบ่าวท่านก็มองเห็นแล้ว ถึง ตายยังไงข้าก็ไม่ยอมแต่ง

“ถ้าหากจะบอกว่าเจ้าเอาหัวโขกโต๊ะ จนจำเรื่องเมื่อ ก่อนไม่ได้ ข้าก็สามารถเข้าใจได้ แต่ว่าทำไมลักษณะ นิสัยของเจ้าก็ดันเปลี่ยนไปด้วย? “มู่หรงเจิงกอดนางไว้ทันที

“จะทำอะไร? “เย่เล่อจือร้องออกมา แต่ว่าแรงของนาง สู้แรงเขาไม่ได้เลย ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด แล้วก็ถูกเขาอุ้มไป ที่เตียง มู่หรงเจิงฉีกเสื้อผ้าของนางออก

คนสมัยก่อนไม่น่าจะทําอะไรเปิดเผยแบบนี้นีน่า? อย่างน้อยนางก็เป็นเจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว แบบนี้? แรงของเขาก็มากเกินไปมั้ยเนี้ย? ทำอะไรไม่ได้ เลย? ถึงจะเป็นเจ้าสาวของขอทานแต่ก็ไม่ควรจะรังแก กันแบบนี้นะ? ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นดูเหมือนเป็นคนดี มีสกุล คิดไม่ถึงว่าจะเลวแบบนี้ เย่เล่อจือจับมือเขาเอา ไว้ แล้วก็สะบัดออกไปอย่างแรง แล้วพลันตบหน้าเขาจน เสียงดังเพรี้ยะ ภายในห้องจึงสงบลง

เย่เล่อจือเห็นเขาแสดงความตกใจออกมา ใบหน้า ของเขาเป็นรอยนิ้วมือห้านิ้วที่แดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ ชัด สายตาเต็มไปด้วยความโมโห ราวกับว่ากำลังจะฉีก นางออกเป็นชิ้น สีหน้าของเขาก็ดูดำเขียวขึ้นอย่างโมโห พลันกัดฟันแล้วพูดขึ้น: “เย่เล่อจือเจ้ากล้าตบข้าหรือ? ”

นางถูกเขากดตัวลงบนเตียงทันทีโดยที่ไม่สามารถขยับ ไปไหนได้ ทำได้เพียงด่าทอออกมา: “มู่หรงเจิง หากท่าน กล้าทำอะไรบ้าๆ เราก็จะได้ตายไปพร้อมๆกัน

มู่หรงเจิงแตะไปที่ตัวนางเพื่อสะกดจุดทันที และไม่พูด อะไร แล้วพยายามถอดชุดนางออก เย่เล่อจือโมโหมาก ที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ แต่ว่าโดนสะกดจุดไว้แบบนี้ ก็ไม่ สามารถกระดุกกระดิกได้เลย ทำได้แค่พูดต่อว่าออก มา“มู่หรงเจิงเห็นท่านดูเป็นสุขุมนึกว่าจะเป็นคนดี ไม่คิดเลยว่าท่านจะกล้าทำเรื่องเลวทรามแบบนี้ได้ รังแกผู้หญิง ไม่มีทางสู้ มันใช่ลูกผู้ชายควรทำกันหรือไง? ”

พูดแบบนี้ออกไปนางก็เพียงสัมผัสได้ว่าตรงหน้าอกของ นางนั้นเริ่มหวิวๆ เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกไปหมด ตอนนี้เห็น เพียงเนื้อหนังที่ขาวเนียนของนาง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ร่าง ของนาง แต่ว่าตอนนี้นางก็ได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ ก็เหมือน กับเป็นเจ้าของร่างแล้ว เย่เล่อจือทนความโมโหไม่ไหวจึง ต่อว่าเขาอย่างต่อเนื่อง มู่หรงเจิง ท่านมันสารเลว ท่านมัน คนเป็นอันธพาล รังแกคนที่ไม่มีทางสู้ แต่หากว่าข้ายังมี ลมหายใจอยู่ ข้าต้องฆ่าท่านให้จงได้!”

“เย่เล่อจือเก็บเรี่ยวแรงไว้เถอะ ถ้าหากข้าต้องการตัว เจ้า ข้าคงทําไปนานแล้ว ทำไมต้องรอมาทำตอนนี้ละ? ” มู่หรงเจิงลูบหน้าอกของนางเบาๆ ตรงนั้นมีรอยแผลเป็น เป็นรอยขูดขีดของเล็บ แล้วก็พลันเอามือออก จากนั้น เขาจึงสวมเสื้อผ้าให้นางอย่างเรียบร้อย โดยไม่ได้ล่วง เกินอะไรนาง

“เมื่อครู่ที่ข้าล่วงเกินเจ้า ต้องขอโทษด้วย”เสียงที่พูด ออกมานั้นไม่ได้แสดงความบริสุทธิ์ใจเลยสักนิด และเขา พึ่งคลายจุดให้นาง นางก็พลันตบเขาไปอีกครั้ง และใน จังหวะนี้ที่หน้าของมู่หรงเจิงหันไปเพราะแรงตบ เขาจึง หันมาคว้ามือนางเอาไว้“เย่เล่อจือเจ้าอยากจะฆ่าข้าจริงๆ หรือ? ”

เย่เล่อจือชะงักไป เมื่อครู่นี้ที่เขาพยายามจะดูรอยแผล เป็นนั้นก็เพื่อจะดูว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม เขาเองก็ไม่ ได้อยากจะล่วงเกินนางจริงๆ ที่นางตบเขาก็เพราะความ โกรธที่ไม่สามารถทำอะไรได้ก็เท่านั้น แล้วนางก็พลันสบถออกมา หากว่าท่านช่วยซ้ายกเรื่องงานแต่งงาน

ข้าก็จะไม่ทำ ว่าไง?

มู่ทรงเจิ่งหลบสายตาทันที ราวกับว่าทำอะไรไม่ ได้ เรื่องแต่งงานนี้เป็นรับสั่งของฮ่องเต้ ถ้าต้องการ ยกเลิกเกรงว่าจะไม่ง่าย

หญิงนางโลมคนนึงแต่งงานกับขอทาน ต้องมีรับสั่งจาก ฮ่องเต้ด้วยหรอ? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เย่เล่อคือรู้ ทันทีว่า หมู่ต้นคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เรื่องงานแต่งนี้ก็ ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ดูแล้วเรื่องก็ยิ่งดูซับซ้อน

“แต่ว่า เพียงแค่เจ้าพูดออกมา ข้าจะรับปากเจ้าทันที” มู่ทรงเจิ่งหันมามองหน้านางทันที แล้วกุมมือนางเอาไว้ ราวกับว่ากำลังให้คำมั่นสัญญา