ตอนที่20 เรื่องราวในอดีต

“เพียงแค่เจ้าไม่ทำร้ายฝ่าบาท ข้าก็สามารถช่วยไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตได้แล้ว ข้าเองก็ไมาอยากพูด ถึงมันอีก ในเรื่องการแก้แค้นพวกนั้น ถึงข้าจะฆ่าพวก ท่าน พ่อแม่ของข้าก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี แต่กลับจะ ทําร้ายชีวิตตัวเองแทน ข้าเป็นคนฉลาด คิดเพียงอยาก จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างสงบ เย่เล่อจือพูดมาก็ถือว่าเป็น ความจริง เรื่องราวขององค์หญิงเล่อจือกับนางนั้นไม่ได้ เกี่ยวอะไรกัน มู่หรงเฉินสนแค่ความสุขของตัวเอง กว่า จะมีชีวิตสุขสบายแบบนี้ได้ไม่ง่ายเลย ทำไมต้องไปรน หาที่ตายด้วย?

พูดให้เจ้าได้”มู่หรงเจิงพยักหน้ารับปาก “ข้าจำ

“จริงหรือ? “มู่หรงเจิงขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย อย่างกับว่าไม่อยากจะเชื่อ

เย่เล่อจือขี้เกียจอธิบายย้อนอดีตอะไรพวก นั้น คนสมัยก่อนจะเข้าใจได้ยังไง? ถึงแม้ว่าจะไปพูด ให้คนในสมัยปัจจุบันฟังก็เกรงว่าไม่มีใครเชื่อ”มู่หรง เจิง พาข้าออกไปเดินเล่นในวังได้มั้ย? “มาอยู่ในสมัย โบราณแบบนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา หากว่าอยู่ที่นี่แล้วไม่ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ก็ช่างน่าเสียดายนัก!

ตอนที่สองคนกำลังเดินผ่านสะพานไปนั้น สอง คนเดินใกล้กันชมดอกไม้สีสันสวยงามกับต้นหลิวสี เขียวๆ นกบินไปมาบนหญ้า บรรยากาศถือว่าไม่เลว มี มู่หรงเจิงอยู่ข้างกายแบบนี้ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวาง นาง
วันก่อนมู่หรงเฉินก็พานางเดินเล่นรอบวัง เพียง แต่ว่าฮ่องเต้ทรงกำหนดเวลาไว้ ทุกครั้งเลยเดินได้ไม่ ไกลมากก็ต้องกลับไปแล้ว แต่วันนี้ถึงพูดได้ว่าเป็นการ เดินเล่นในวังได้ แล้วข้างกายก็ยังมีผู้นำที่ดี เย่เล่อจือก็ ยิ่งพอใจอย่างมาก

ที่บอกว่ามู่หรงเจิงเป็นไกด์ที่ดี เพราะอะไรนิด หน่อยเขาก็ไม่ปล่อยผ่าน เขาสามารถพูดเรื่องในวังนี้ได้ อย่างละเอียด กระชับเข้าใจง่าย ถามอะไรเขาก็ตอบทุก อย่าง

ตอนที่เกิดความอลวนวุ่นวาย มู่หรงเจิงก็พลัน หยุดลงทันที: “ท่านพี่กับองค์ชายเก้ากำลังมา”

เย่เล่อจือเองก็หยุดเดินเหมือนกัน ความรู้สึกตื่น เต้นที่ได้เดินเที่ยวเมื่อครู่นี้ก็พลันหายไปทันที สีหน้าก็ ค่อยๆเปลี่ยน แล้วก็ยืนอย่างมีมารยาทข้างๆมู่หรงเจิง

“ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องหวินและเล่อจือไม่ ธรรมดา? เมื่อครู่พึ่งจัดการเรื่องบ้านเมืองเสร็จก็พลัน มาหานางทันที ชายหนุ่มที่เก่งกาจกับหญิงสาวผู้งดงาม ช่างน่าอิฉายิ่งนัก”มู่หรงหลี่พูดขึ้นพลางหัวเราะ

มู่หรงเจิงไม่พูดอะไร เย่เล่อจือมองเห็นสีหน้าที่ ไม่ค่อยพอใจของมู่หรงเฉิน พอนึกถึงเรื่องที่มู่หรงเจิ งบอกว่านางต้องแต่งงานกับมู่หรงเฉิน องค์ชายเก้าพูด แบบนี้คงต้องการให้พี่น้องบาดหมางกันอย่างแน่นอน แต่ถือว่าไหวพริบของมู่หรงเจิงไม่เลวเลย พลันพูด ขึ้น: “ข้าจะมีความสามารถอะไรจนไปสะดุดตาของอู๋องหวินได้ เพียงแค่เบื่อเท่านั้นเอง เลยออกมาเดินเล่น กับอ๋องหวิน”

“ดูเหมือว่าข้าคงเข้าใจผิดแล้ว เพื่อเป็นการชดใช้ ข้ามอบของขวัญให้ท่านหนึ่งอัน “มู่หรงหลี่พูดเสร็จก็ พลันโบกมือให้นางในที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้วนางก็เดิน เข้ามาทันที

หญิงนางนี้เป็นคนเรียบร้อย ละเอียดอ่อน หน้าตาหวานเหมือนดอกท้อ แต่งหน้าสวยงาม คิ้วนาง และดวงตาก็ยิ่งน่าดึงดูดรวมไปถึงรูปร่างที่เซ็กซี่อย่าง มาก สวมชุดสีแดงที่เป็นกระโปรงยาวพริ้วถึงพื้น และ สามารถมองเห็นเนินหน้าอกและคอที่ขาวเนียนของนาง และชุดข้างนอกก็เป็นผ้าบางที่สามารถมองเห็นเนื้อตัว ได้ เลยยิ่งทำให้ดูน่าหลงใหล

“หญิงผู้นี้ชื่อเหม่ยวี่เป็นบุตรบุญธรรมของข้าเอง เก่งด้านเต้นรำและก็ชื่นชมความสามารถของอ๋องหวิน อย่างมาก พอคิดดูแล้ว ข้าก็เลยอยากให้นางสมหวัง อ๋องหวินจะว่าอย่างไรหรือ? “มู่หรงหลี่มองหน้ามู่หรง เจิงแล้วเหมือนจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก

เหม่ยวี่คนนี้มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่ดู อ่อนโยนอะไร มู่หรงเจิงฐานะสูงส่งจะไปหลงนางได้ยัง ไง? เย่เล่อจือหันกลับไปมองมู่หรงเจิง แต่กลับเห็นแวว ตาของเขาเป็นประกายวิบวับเหมือนกับว่าถูกใจอย่าง มาก : “ไม่เลว ข้าชอบ”

เย่เล่อจือรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เหม่ยวี่เป็นคนสวยมากทีเดียว แต่ก็ไม่น่าจะทำให้คนลุ่มหลงได้ถึง เพียงนี้ จนทำให้มู่หรงเจ๋งมองนางเหมือนจะกินขนาดนี้ หรือว่าเขาเป็นคนมักมากในกาม? และที่ยิ่งทำให้เยเลอ จ๋อตกใจก็คือ ทรงเจิงเดินเข้าไปหานางทันที แล้วก็โอบ ไหล่นางไว้พลันพูดขึ้น: “นางก็บอกว่าข้าเองก็ไม่เลว แล้ว เจ้าจะกลัวอะไร? “