ตอนที่17 การแข่งขันของอ๋องเก้า1

สวนดอกเหมยช่างเป็นสวนที่ดีอย่างมาก ฟังเสียง นกร้องพร้อมกับกลิ่นหอมรันจวนใจ มีศาลารายล้อม เป็นเรือนที่ดีมากเลยทีเดียวและที่สำคัญก็คือมีสาวใช้ มากมาย มีคนคอยปรนนิบัติรับใช้ไม่ขาด เสื้อผ้าก็ล้วน แต่เป็นผ้าไหมชั้นดี การกินคือสิ่งสำคัญอย่างมาก ช่วง สองสามวันนี้นางรู้สึกสบายอย่างยิ่ง

เย่เล่อจือสุขสบายอย่างมากจนไม่สนใจเรื่อง ราวที่ผ่านมา นางคิดอยู่ทุกวันว่าถ้าหากเอาของพวกนี้ ไปขายในยุคปัจจุบันจะได้เงินเท่าไหร่กัน อันไหนที่ดู แพง ทำยังไงถึงจะสามารถเอากลับไปได้มากๆ พอคิด แล้ว คนสมัยก่อนช่างรวยกว่าคนในปัจจุบันอย่างมาก ขนาดถ้วยที่ใช้ในชีวิตประจำวันนั้นยังสามารถนำไป ขายได้ในราคาดีเลย ในสมัยนี้นั้นไม่ว่าจะเป็นบ้านเรือน ของใครก็มีแต่ของล้ำค่าทั้งนั้น เย่เล่อจือมองเห็นอะไรก็ ตาลุกวาว โดยเฉพาะหมอนที่ทำจากหยกอันนั้น นางอด ไม่ได้ที่จะนอนหนุนทุกคืน

แต่ว่าผ่านไปไม่นานเย่เล่อจือก็พบว่าตัวเองไม่มี อิสระเลย เดินไปไหนก็มีนางในคอยรับใช้ตลอด อยาก ออกไปข้างนอกสักครั้ง พวกนางก็เอาไปกราบทูลฝ่า บาท จนนางโดนกักบริเวณ แบบนี้ไม่ใช่การกักขังกัน หรือไง?

มู่หรงเฉินงานยุ่งอย่างมาก นานๆเขาถึงมาที ส่วน มู่หรงเจิงพอปิดประตูคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆก็ไม่เจอ เขาอีกเลย
เย่เล่อจือยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อ อยู่แบบนอนสบายๆนาง ก็ไม่ชอบ เรื่องการเย็บปักถักร้อยของผู้หญิงนางก็ทำ ไม่เป็น ดอกเหมยที่อยู่ในเรือนนี้นางก็มองจนเบื่อแล้ว เบื่อมากๆ นางเลยอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง แต่ สุดท้ายนางในก็เดินมาบอกว่า: “ฮ่องเต้ไม่ทรงอนุญาต”

เย่เล่อจือมองแม่น้ำสีเขียวที่อยู่ด้านนอก: “ข้าจะ ไปเล่นที่นั่น ไม่เดินหลงทางแน่นอน”

“ฝ่าบาทมีรับสั่ง ว่าท่านไม่สามารถออกไปจากที่ นี่ได้เพคะ”นางพูดขึ้นมาอย่างไม่ยอม

เย่เล่อจือโมโหฉุนขึ้นมาทันที : “ก็ข้าจะไป ข้าจะ ดูว่าพวกเจ้าจะกล้าขวางข้ามั้ย! “นางผลักนางในพวก นั้นออกจากประตูทันที พวกนางในที่อยู่ในตำหนักก็พา กันวิ่งตามออกมา เพราะต้องการจะมาขัดขวางนางเอา ไว้

“พวกเจ้ารู้ว่าตัวเองน่ารำคาญมั้ย? ถ้าฝ่าบาท สั่งโทษลงมาข้าจะเป็นคนรับเอง ไม่มีทางทำให้พวกเจ้า เดือดร้อนหรอกนะ”เย่เล่อจือพูดออกมาอย่างชัดเจน

อยู่ดีๆพวกนางในจึงหยุดลงทันที แล้วพลันโค้ง คำนับ: “คารวะองค์ชายเก้า”

นางจึงหันไปตามทันที มองไปไม่ไกลนักก็เห็น ชายคนนึงที่อายุเกือบจะสี่สิบปีแล้ว สวมใส่หมวก ขุนนางแล้วเดินมาทางนี้ด้วยสายตาที่แวววาว พร้อมกับ เสื้อคลุมที่ทำจากผ้าไหมสีฟ้าทองที่ยาวมากที่คาดด้วยเข็มขัดสีฟ้าที่ทํามาจากทองแท้ระยิบระยับ

คนนี้ก็คือองค์ชายเก้างั้นหรือ? สายตาดูเป็นคน เมตตา ใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่เหมือนกับคนที่ดูเลวร้ายเลย แต่ว่าคำเตือนของมู่หรงเฉินนั้น เย่เล่อคือนางก็ยังฉุกคิด อยู่

องค์ชายเก้ามู่หรงหลี่เดินเข้ามาข้างหน้าพลันพูด ขึ้น: “องค์หญิงเล่อจือ สบายดีมั้ยพ่ะย่ะค่ะ?

เย่เล่อจือพยักหน้า: “ท่านอ๋อง เรียกข้าว่าเย่เล่อ จือเถอะ”นางยังไม่ค่อยชินเวลาคนอื่นเรียกองค์หญิง

มู่หรงหลี่มองไปยังพวกนางในที่ยืนด้าน ข้าง”ถอยไปก่อนเถอะ ข้าต้องการคุยส่วนตัวกับนาง”พอ เห็นสีหน้าพวกนางที่ดูเลิกลักว่าไปหรือไม่ไปดี เขาก็พูด ขึ้นอีกว่า: “ถ้าฝ่าบาททรงลงโทษ บอกว่าข้าเป็นคนสั่ง เอง”พวกนางถึงยอมถอยไป

เมื่อเดินข้ามไปสะพานมาพร้อมกับมู่หรงหลี่ เดิน มาถึงตรงกลางก็พลันหยุดลง มองดูแม่น้ำที่ใสมาก เย่ เล่อจือถอยหายใจออกมาทีนึง พอรู้สึกว่าดีขึ้นแล้ว แล้ว พอหันไป มู่หรงหลี่ก็นั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้แวก็มี นางในยกน้ำชามาต้อนรับ วางเสร็จก็ออกไปทันที

มู่หรงหลี่รินชาลงไปสองแก้ว รินให้ตัวเองแก้วนึง แล้วก็ส่งไปด้านหน้าเขาอีกแก้วนึง”ลองชิมนี่ดู นี่เป็นชา ที่มีชื่อเสียงจากเขาหิมะเลยนะ”
เย่เล่อจือนั่งลงไป แล้วสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ถ้วย ชา นี่มันเป็นน้ำเปล่าชัดๆและเห็นได้ชัดว่านี่มันแค่แก้ว น้ำร้อนใสไม่มีสี มู่หรงหลี่น่าจะทำแกล้งหรือเปล่า? คิด ไปคิดมา เขาเองเป็นถึงอ๋องจะมาแกล้งกันทำไม? และ เขาเองก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามอะไร นางจึงหยิบแก้วชาขึ้นมา จับคํานึง รสชาติขมอ่อนที่มีความหอมก็พลันทำให้ชา นั้นหวานขึ้นมานิดนึง พอกลิ่นลงไปถึงคอแล้วก็ยิ่งชุ่มชื้น หอมหวาน และนางก็ดื่มลงไปอีก สัมผัสได้ถึงความหอม หวานไปทั่วทั้งปาก จนหลุดพูดออกมา: “ที่แท้ก็เป็นชา ชั้นดีนี่เอง!

มู่หรงหลี่พูดพลางหัวเราะ “วันก่อนได้ยินว่า เจ้ากลับมาแล้ว ข้าก็ช่างประหลาดใจนัก เลยอยากมา พบเจ้าสักครั้ง ฝ่าบาทบอกว่าเจ้าไม่ค่อยสบาย เลย พยายามหาหลายวิธีเพื่อไม่อยากพบใคร ข้านึกว่าฝ่า บาทจะกำจัดเจ้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับได้พบเจ้า แล้ว”