ตอนที่19 เรื่องราวในอดีต1

“ตอนนี้ข้าจะไม่เอาชีวิตของท่าน แต่ว่ามู่หรงเจิง ท่าน ควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่ข้าจำไม่ได้ให้ข้าฟัง”เย่เล่อจือ เอาดาบคืนให้เขา

มู่หรงเจิงคิดไม่ถึงว่านางจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วเก็บดาบเขาฝักตามเดิม นั่งลง : “ข้า นักว่าความทรงจำเจ้ากลับมาแล้วเสียอีก? เย่เล่อจือ หากว่าเจ้าเล่าสิ่งที่องค์ชายเก้าพูดกับเจ้าให้ข้าฟังข้าก็ จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เจ้าฟัง”

ข้อแลกเปลี่ยนนี้ถือว่าไม่เลว เย่เล่อจือตกลงทันที แล้วจึงเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด แต่นาง ปกปิดเรื่องที่องค์ชายเก้าจะช่วยนางแก้แค้น ตอนนี้ใคร เป็นศัตรูก็ยังไม่รู้แน่ชัด เย่เล่อจือจำเป็นต้องระวังเอาไว้ ก่อน

“องค์ชายเก้าน่าจะดูไม่ออกว่าเจ้าความจำเสื่อม แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร”มู่หรงเจิงก็ทำตาม สัญญาที่ตกลงกันไว้ แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวที่นางจำไม่ ได้ให้นางฟังทั้งมด

แคว้นเฌอหลีและแคว้นจิ่นสวี้เป็นแคว้นที่ติดกัน อาณาเขตและจำนวนประชากรของแคว้นจิ่นสวี้มีเพียง ครึ่งนึงของแคว้นจิ่นสกี้ กองกำลังก็เลยไม่ใหญ่เท่า แคว้นจิ่นสวี้ แต่ว่าสองแคว้นนี้ต่างก็สงบสุขตลอดมา จน เมื่อตอนที่ฮ่องเต้ของแคว้นจิ่นสวี้ได้ล้มป่วยแล้วจากไป มู่หรงเฉินก็เลยได้ขึ้นครองราชย์ สองปีก่อน มู่หรงเจิงและมู่หรงเฉินได้ออกไปเยี่ยมเยือนแคว้นเฌอหลี แต่ไม่ คิดว่าจะโดนจับกุมตัวเอาไว้จนจะโดนฆ่า แต่โชคดีได้ องค์หญิงเล่อจือของแคว้นเฌอหลีแอบปล่อยตัวออกมา ก็เลยช่วยเอาไว้ได้ทั้งสองคน

มู่หรงเฉินกลับมาแล้วคิดอยากจะแก้แค้น เลย นำทัพไปบุกแคว้นเฌอหลี สองแคว้นเกิดการสู้รบกัน แคว้นเฌอหลีค่อยพ่ายแพ้และถอยไป องค์หญิงเล่อจือ ได้มาขอเจรจาสงบศึกด้วยตัวเอง มู่หรงเฉินก็เลยเสนอ เรื่องการแต่งงานขึ้นมา องค์หญิงเล่อจือเลยรับปาก ยอมตกลง ทั้งสองเมืองถึงได้สงบลงได้แต่ว่าพอถึงวัน แต่งงาน แคว้นเฌอหลีกลับมีการเคลื่อนไหวในกองทัพ แล้วล้อมมู่หรงเฉินเอาไว้ มู่หรงเจิงกับองค์ชายเก้าจึง ได้นําทัพออกไปช่วย แล้วจึงครอบครองเมืองหลวง ของแคว้นเฌอหลีไว้ได้ จนแคว้นเฌอหลีถูกทำลายลง ฮ่องเต้กับพระมเหสีรวมถึงราชนิกุลต่างตายกันหมด เหลือเพียงองค์หญิงเล่อจือที่รอดชีวิต

“ฮ่องเต้และข้าไม่ได้เป็นคนออกคำสั่งฆ่า ครอบครัวของนาง ตอนที่ข้านำทัพเข้าโจมตี พวกเขา ก็ตายไปหมดแล้ว วันนั้นเจ้าโมโหอย่างมาก เลยใช้มีด แทงเขา แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ต้องการเอาชีวิตเขา แต่ว่าฝ่า บาทก็ต้องนอนรักษาตั้งสามวันสามคืน ที่จริงถึงแม้ว่า องค์ชายเก้าจะไม่จอชีวิตเจ้าไว้ ฝ่าบาทเองก็ไม่มีทางฆ่า เจ้าหรอก เพราะว่าเจ้าเคยช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ “มู่ห รงเจิงพูดเสียงหนักแน่น

แม้ว่ามู่หรงเจิงจะพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา เพื่อ ให้เล่าได้รวบรัด แต่ราวกับว่านางสามารถมองเห็นเรื่องราวนั้นอย่างชัดเจน เหตุการณ์การต่อสู้ที่นองเลือด ศพ ที่กองกันอยู่ในวังเป็นร้อยๆ และเลือดที่องค์หญิงเล่อจือ แทงมู่หรงเฉินก็หยดอย่างเห็นภาพชัดเจน แต่ว่ายังมีอีก เหตุการณ์นึงที่มู่หรงเจิงไม่ได้พูดถึง เรื่องที่นางเอาดาบ แทงตรงหน้าอกตัวเอง “ตอนที่ข้าช่วยพวกท่านก่อน หน้านี้ ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อนหรือ? “เย่เล่อจือพูดขึ้น

มู่หรงเจิงชะงักไป: “ข้าจำไม่ได้แล้ว”

“ทำไมจำไม่ได้? ข้าคงไม่ใช่แค่ช่วยพวกท่านไว้ แค่ครั้งนึงหรอกใช่มั้ย? “เย่เล่อจือหันมามองแววตามู่ห รงเจิงที่ดูมีพิรุธ พลันพูดต่อ: “รอยแผลเป็นตรงหน้าอก ข้านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

แววตาของมู่หรงเจิงดูเลิกลักไม่สงบนิ่ง แล้วเขา ก็เอียงหัวไปอีกทาง เพื่อหลบสายตาของเย่เล่อจือแต่ว่า ก็ยังแอบเห็นแก้มของเขาที่แดงขึ้น: “ทำไม หรือว่าท่าน อยากจะปิดบังข้าอีกหรือ? ”

“ตอนนั้นข้าไปเที่ยวแคว้นเฌอหลี แต่ไปเจอกับ นักฆ่า เป็นเจ้าที่เข้ามารับดาบแทนข้า แต่ดาบนั้นมีพิษ ข้าเองก็ทำเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ก็เลยเสี่ยงอันตรายช่วย เจ้าไว้ ต่อมาฮ่องเต้ต้องการจะแต่งงานกับเจ้า ข้าเองก็ ไม่สามารถเอาเรื่องนี้ไปบอกใครต่อใครได้ เพราะกลัว ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ว่าเจ้าวางใจได้ บุญคุณครั้งนั้นข้า จำได้อย่างแม่น ชีวิตของข้าเป็นของเจ้า เพียงแต่ไม่ใช่ เรื่องเลวร้ายอะไร ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็สามารถทำให้เจ้า ได้ทุกอย่าง”แม้ว่ามู่หรงเจิงจะเป็นคนเย็นชา แต่เขาเอง ก็รู้จักตอบแทนบุญคุณ
“แสดงว่าเจ้าเป็นคนทำแผลที่หน้าอกให้ข้าอย่าง นั้นหรือ? “เย่เล่อจือคิดตามเรื่องที่ได้ยิน

มู่หรงเจ๋งพยักหน้า: “พิษนั่นช่างร้ายแรงจริงๆ หากว่าไม่รักษาให้ทันเวลา เจ้าก็อาจถึงตายได้

แสดงว่าเจ้าของร่างนี้ก็ต้องถูกมู่หรงเจิงสัมผัสมา แล้ว เย่เล่อจืออดไม่ได้จนตัวสั่น พลันคิดไปคิดมา ยังไง ซะตัวเองก็ต้องกลับไปโลกปัจจุบันอยู่ดี ร่างนี้ก็ไม่ได้มี ความสัมพันธ์อะไรกับนางมากอยู่แล้ว งั้นก็ไม่ต้องสนใจ หรอก: “มู่หรงเจิงในเมื่อท่านติดหนี้บุญคุณข้า ไม่สู้ ท่านช่วยเหลือข้าตอนนี้เป็นไง? ”

“ให้ข้าทำอะไร? “มู่หรงเจิงมองหน้าเย่เล่อจือ

“ให้อิสระกับข้า อย่างน้อยก็ให้ข้าได้มีอิสระในวัง นี้ ไม่ต้องเอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือนนี้เบื่อจะตายแล้ว”เย่ เล่อจือพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ