ตอนที่16 อ้อ!ที่แท้ก็คือองค์หญิงเล่อฉือนี่เอง2

แต่มู่หรงเฉินกลับไม่ดีใจกับเรื่องนี้เลย “สหายข้า ข้า ได้ยินมาว่าพิษในตัวเจ้านับวันยิ่งเริ่มกำเริบหนักขึ้น เจ้า หายาถอนพิษได้หรือยัง?”

“ยังเลยขอรับ เรื่องความเป็นความตายนั้นฟ้าได้ ลิขิตไวแล้ว ช่วยอะไรไม่ได้”

แท้จริงแล้วมู่หรงเจิงถูกพิษนี่เอง เย่เล่อจือนึก สงสารเขา ความเกลียดที่มีมาค่อยๆหายไป เมื่อเห็นทั้ง สองพี่น้องพูดคุยกันไปมาอน้างไม่มีสารระ เย่เล่อจือจึง ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ แต่นางกลับแอบคิดว่าองค์ชาย เก้า ถึงแม้ว่าฮ่องเต้และอ๋องหวินมีความเป็นกังวลเกี่ยว กับเขา แต่หากคาดเดาจิตใจไม่ได้เลย

นางคิดอยู่อย่างเพลินๆ ขันทีก็เดินเข้ามา “ทูลฝ่า บาท องค์ชายเก่าขอเข้าเฝ้าขอรับ”

มู่หรงเฉินแสดงท่าทีที่ไม่พอใจออกมาอย่าง ชัดเจน “เร็วเสียจริงเลย ให้ไปรอข้าที่ห้องสมุด”

เมื่อวันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ยืนลุ้นมามองไปเย่ เล่อจือ: “กินอิ่มแล้วให้มู่หรงเจิงพาเจ้าไปสวนเหมย”ต่อ มาก็มองไปมู่หรงเจิง : “ต่อมาฉันจะลงโทษเจ้าด้วย เหตุผลที่เจ้าไม่ทำตามหน้าที่ ให้เจ้าอยู่ที่บ้านสำนึกผิด เป็นเวลาหนึ่งเดือน”เมื่อขันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ลุกขึ้น มา พร้อมทั้งมองไปที่เย่เล่อจือแล้วพูดว่า “หากกินอิ่ม แล้วก็ให้มู่หรงเจิงพาเจ้าไปที่สวนดอกเหมย”พร้อมทั้งมองไปทางมู่หรงเจิง”หลังจากนั้นข้าจะลงโทษที่เจ้ามัก ละเลยต่อหน้าที่ ให้สำนึกผิดอยู่แต่ในห้อง”

มู่หรงเจิงตอบรับด้วยเสียงที่ต่ำว่า”ขอรับ”

มู่หรงเฉินถอนหายใจวืดหนึ่ง แล้วเดินจากไป

ในสวนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว จึงทำให้เย่เล่อจือรู้สึก ผ่อนคลายขึ้นมามาก จึงได้ยกกำปั้นขึ้นไปชกที่ตัวขอ งมู่หรงเจิงนึ่งที แล้วพูดว่า “มู่หรงเจิงฮ่องเต้ยังไม่ได้ ลงโทษเจ้าเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เจ้าเคย พูดไว้สักหน่อย”

มู่หรงเจิงถามนางว่า “เจ้าชอบฮ่องเต้งั้นรึ?

“พูดไม่ได้เหมือนกันว่าชอบไหม แต่เขากลับทำให้ คนชอบเขามากกว่าเจ้าก็แล้วกัน” เย่เล่อจือตอบพร้อม หัวเราะ

“มู่หรงเจิงพยัคหน้าแล้วพูดต่อไปว่า “หากจะเป็น คนของฮ่องเต้ เจ้าก็ควรที่จะพยายามชอบฮ่องเต้ให้ มากๆหละ”

“พวกท่านมีพี่น้องกี่คนงั้นรึ? ” เย่เล่อจือถามออก ไป เมื่อมองเห็นมู่หรงเจิงขมวดคิ้วอยู่ เหมือนไม่อยากจะ ตอบ นางจึงถามเพิ่มไปอีกว่า “องค์ชายเก้าเป็นน้องของ พวกท่านใช่รึไม่ ทำไมฮ่องเต้ถึงเหมือนกับว่าเกรงกลัว เขานิดหน่อย”
“เป็นท่านลุงของพวกข้า”มู่หรงเจิงพูดด้วยเสียง เรียบพร้อมทั้งเตือนนางต่อไปอีกว่า”หากเจ้าพบเข้ากับ องค์ชายเก้ามู่หรงหลี่ เจ้าจักต้องอยู่ห่างๆเขาไว้

ที่แท้เป็นท่านลุงของทั้งสองคนนี้เอง เย่เล่อจือ แอบจำไว้ในใจ ต่อจากนี้จักต้องอยู่ห่างๆจากองค์ชาย เก้าเสียแล้ว

“เมื่อเย่เล่อจือกินอิ่มแล้วจึงลุกขึ้นยืน แล้วเดินไป ที่สวนดอกเหมย ที่จริงแล้วที่นี่เป็นที่ที่ไม่เลวเลยหนิ ทั้ง สองเดินไปที่สวนดอกเหมย “มู่หรงเจิง แคว้นเฌอหลีนั้น เล็กมากเลยใช่ไหม”เย่เล่อจือถามออกมากระทันหัน มู่ห รงเจิงตกใจนิดหน่อยแล้วพูดว่า “แคว้นเฌอหลีได้ล่ม สลายไปแล้ว”

เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก “มิน่าหละ ฮ่องเต้ถึงได้ลงโทษกับองค์หญิงของแคว้นได้อย่างตาม อำเภอใจ”

เดินเข้าไปในสวนดอกเหมย “ตอนแรกฮ่องเต้จะ นำเจ้าเข้ามาในวัง เพื่อจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นฮองเฮา”เจ้า ไม่ต้องโทษฮ่องเต้ของข้า ที่จริงแล้วฮ่องเต้ใส่ใจเจ้ามาก ต่างหาก”มู่หรงเจิงพาเย่เล่อจือเฮา แต่เจ้ากลับพูดว่าไม่ ต้องการตำแหน่งที่ทรงสูงศักดิ์ของแคว้นแคว้นจิ้นส เช่นนี้ ต่อให้ให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลมให้ผู้ชายเหยียบ ย่ำยังดีกว่ามานอนร่วมหมอนกับฮ่องเต้เสียอีก ฮ่องเต้ โกรธมากจึงตรัสสั่งให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลม” เมื่อมู่ห รงเจิงพูดเรื่องนี้ออกมา กลับมีแวบนึ่งในสายตาที่ฉาย แววความเศร้าออกมา
“วันก่อนฮ่องเต้ใจดีมีเมตตา จึงได้ตรัสให้นำเจ้า กลับออกมาจากหอนางโลมเข้ามาเป็นสนมในวังอีกครั้ง แต่เจ้ากลับพูดว่าต่อให้เจ้าต้องแต่งงานกับชายที่รันทด ที่สุดในโลกหล้า ยังดีกว่าที่จะมาแต่งงานกับฮ่องเต้ เสียอีก เพราะเหตุนี้ฮ่องเต้จึงได้ตรัสสั่งให้เจ้าแต่งงาน กับชายขอทานที่น่าเกลียดและมีชีวิตที่รันทดที่สุดใน เมืองนี้ โชคดีที่ข้าไปขัดขวางเรื่องนี้ได้ทันในคืนนั้นเสีย ก่อน”มู่หรงเจิงถอนหายใจอีกครั้ง “เย่เล่อจือหากเจ้าไม่ พูดเช่นนั้นกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ไม่มีวันทำร้ายหรอกนะ ก็ เหมือนกับวันนี้ แค่เจ้าตอบตกลงว่าจะคอยอยู่ข้างกาย ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็พอใจเป็นอย่างมากแล้ว โดยมิได้หสังว่า เจ้าจะเป็นสนมของท่าน

“เจ้าสนิทกับฮ่องเต้มากขนาดนั้นเลยงั้นรึ” หากดู จากคนในราชวงค์ของการปกครองในอดีต ต่างก็ยอม บาดหมางกันเพื่อแย่งชิงมาซึ่งบันลังก์มิใช่รึ ความสำ พันธ์ที่ดูปกติของฮ่องเต้กับท่านอ๋องถือได้ว่าเป็นเรื่องหา ได้ยากเลยทีเดียว

“ในโลกนี้ข้าใส่ใจแค่สองคน หนึ่งในนั้นก็คือ ฮ่องเต้มู่หรงเจิงหยุดอยู่หน้าต้นเหมยในสวน

“แล้วอีกคนหนึ่งหละ” เย่เล่อจือรู้สึกสงสัยขึ้นมา

มู่หรงเจิงไม่ได้ตอบคำถามเย่เล่อจือแต่อย่างได แต่กลับหันไปมองดอกเหมยอย่างใจลอย “สวนดอกเหม ยนี้ฮ่องเต้ได้สร้างไว้เพื่อเจ้า ดอกเหมยหลากหลายสาย พันธุ์เหล่านี้ ต่างก็สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันออกดอกใน ทุกฤดูกาล เจ้าดูสิ พวกมันช่างงดงามยิ่งนัก”