ตอนที่ 8 ข้าจะนำเจ้าเข้าวัง2

ประชาชนต่างชอบการสังสรรค์ พอเห็นอ๋องหวินกอด เจ้าสาวเอาไว้ ก็พากันมุงดู แถมยังมีคนพูดขึ้นมาอย่าง ดีใจ: “วีรบุรุษกับสาวงาม ช่างเหมาะสมกันมาก สมกับ เป็นกันจริงๆ!

“ถ้านางได้แต่งกับขอทานช่างดูไม่สมเลยจริงๆ ขนาด อ๋องหวินยังทนไม่ไหว”ประชาชนต่างพากันพูดขึ้น

มู่หรงเจิง ขี้เกียจจะไปสนใจพวกเขา เขาแค่ต้องการ พานางออกไป ตรงประตูก็เต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่นไม่ ยอมหลีกทางให้ออกไปเลย สั่งอี้ก็พาทหารตามลงมา ติดๆ“อ๋องหวินถ้าหากว่าท่านต้องการเอาตัวนางไปแบบ นี้จริงๆ เกรงว่าท่านจะช่วยนางไม่ได้แถมยังต้องเสีย เลือดเสียเนื้อกันไปด้วย

มู่หรงเจิงขมวดคิ้วนิดนึง เขาเองก็รู้ดีว่าสั่งอี้กำลังตัก เตือนเขา อารมณ์ของฮ่องเต้เขาเองก้รู้ดี สั่งอี้ก็รู้ดีเช่น กัน ที่เขาต้องรับสั่งเอง ก็เพื่อเป็นการตักเตือนนาง ตัว เองกลับมาทำเสียแผนแบบนี้ เกรงว่าฮ่องเต้ก็คงไม่ พอใจอย่างมาก กลับไปกราบทูลฝ่าบาท ข้าจะเข้าไป รับโทษกับฝ่าบาทด้วยตัวข้าเอง! “พูดเสร็จ เขาก็ กระโดดออกไปจากกลุ่มคนตรงนั้นทันที

เย่เล่อจือรู้สึกเหมือนว่าตัวเองบินได้ บินข้ามหัวคน พวกนั้นออกมาอย่างง่ายๆ แล้วก็ลอยออกมาจนถึงถนน ด้านนอก พลันนั่งลงไปบนหลังม้าทันที แล้วก็พลันควบ ม้าออกไปทันที โดยไม่สนใจอะไร ทุกคนที่อยู่บนท้องถนนต่างพากันหลีกหนี เพียงครู่เดียวก็มาถึงประตูเมือง แล้ว พอทหารเห็นว่าเป็นอ๋องหวินก็ต่างไม่กล้าเข้ามา ขวาง แล้วทยอยหลบออกไป

พวกเขาสองคนออกมานอกเมืองอย่างง่าย ฝีเท้าม้า ก็ค่อยๆช้าลง รอบด้านล้วนเป็นป่าอันกว้างใหญ่ พื้น หญ้าสีเขียวและท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ เย่เล่อจือถอน หายใจออกมาอย่างโล่งใจ ในที่สุดก็หลุดพ้นแล้ว นาง ไม่เคยรู้สึกโล่งอกแบบนี้มาก่อนเลย หลังจากเรียนจบ จากโรงเรียนตำรวจมาสามปี ต้องคอยเตรียมการหนึ่ง ปี แล้วเข้าไปร่วมแก๊งค์ค้ายานั้นสองปี ในสมองมีแต่ ความเครียด ขนาดตอนนอนยังกังวล แต่ตอนนี้ช่างดี มากเหลือเกิน!

ด้านหลังก็มีกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้ามา ทำให้ นางรู้สึกหมดสนุก นางยังไม่ได้รับอิสรภาพจริงๆ เพราะ มู่หรงเจิงยังอยู่ด้านหลัง!

“เห้ ฮ่องเต้น่ากลัวมากเลยหรือ? ถ้าหากว่าเรากลับ ไป คงต้องโดนตัดหัวอย่างเดียวใช่มั้ย?

เย่เล่อจือหันไปถามมู่หรงเจิง แต่จมูกดันไปชนเข้ากับ แก้มของเขาเข้า จนทำให้มู่หรงเจิงตกใจอย่างมาก จน ถอยหลังออกมาทันที แล้วก็พลันหันไปมองรอบด้าน แล้วก็ค่อยๆหันลงมามองพื้นหญ้า

“ฮ่องเต้เป็นประมุขของบ้านเมือง แน่นอนว่าต้องน่า กลัวอยู่แล้ว”เขาตอบแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เย่เลยอกลอกตาไปมา แล้วก็พลันพูดขึ้นมาเหมือน การหารือในเมื่อเป็นแบบนี้ ไม่รู้ท่านปล่อยข้าไป แล้ว บอกว่าขาหนีไปเอง ท่านเป็นน้องชายของเขา เขาไม่ กล้าทำอะไรท่านอย่างแน่นอน”

“เจ้าหนีได้แค่ช่วงหนึ่ง แต่ไม่สามารถหนีไปได้ ตลอดชีวิตหรอกนะ หากว่าพูดว่าอยู่ในแคว้นจั่นส แม้ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด การตามหาเจ้านั้น ง่ายอย่างกับ พลิกฝ่ามือ ถ้าเจ้ายอมอยู่ข้างเขา เจ้าถึงจะปลอดภัย” มู่หรงเฉิงพูดเตือนเพื่อให้นางกลัว

“ข้าหิวแล้ว เย่เล่อจือพูดขึ้น

มู่หรงเจิงหยิบถุงออกมาจากหลังมาแล้วเอาห่อ กระดาษออกมา ส่งไปให้นาง พอเปิดออกก็เห็นเป็นขนม ไม่รู้ว่าขนมในสมัยนี้จะมีรสชาติยังไง นางแกะออกมา คำนึงแล้วเอาเข้าปากทันที กลิ่นหอมและรสชาติก็ถือว่า ใช้ได้เลย แต่ว่าจิตใจของนางไม่ได้อยู่ที่นี่”ข้าหิวน้ำ

มู่หรงเจิงก็หยิบขวดน้ำเล็กๆออกมาอีกครั้งแล้วยื่นให้ นาง ทำไมเขามีทุกอย่างเลย? หรือว่าเขาคิดแผนนี้ไว้ นานแล้ว? พอนางดื่มน้ำเสร็จ ก็คืนขวดให้เขาไปข้า อยากไปเข้าห้องน้ำ”

“ห้องน้ำ? คือที่ไหน? ” มู่หรงเจิงถามขึ้นอย่างสงสัย

เอ่อ? คนสมัยก่อนเรียกห้องน้ำว่าอะไรนะ? เย่เล่อ จ่อคิดไม่ออก เลยพูดออกมาตรงๆ : “ข้าต้องการจะไป
มู่หรงเจิงที่กำลังกินน้ำอยู่ก็พลันพ่นน้ำออกมาทันที ดี ที่เขาเบี่ยงหน้าออก น้ำก็เลยไม่โดนหน้าของนาง เพียง แต่โดนชุดของนางนิดหน่อย พอเช็ดคราบน้ำออกหมด แล้ว เขาถึงหันกลับมามองนาง เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จัก นางมาก่อน แล้วก็ชี้ไปที่ป่าด้านนุ่น

เย่เล่อจือกระโดดลงจากม้า แล้วเดินไปทาง นุ่น: “หญิงชายต่างไม่เหมือนกัน ท่านห้ามแอบมองข้า หันหลังกลับไปเลย”

มู่หรงเจิงหันกลับไปทันทีด้วยความเขินอาย โดยที่ ไม่มองนาง แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัยอไรบางอย่าง นาง ก็คือเย่เล่อจือทำมถึงดูไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลย? คน ที่ดูเพียบพร้อมและอ่อนหวานคนนั้นหายไปไหนแล้ว? ทำไมถึงได้พูดจาหยาบคายแบบนี้ ขนาดตอนลงจากม้า ยังดูไม่เหมือนผู้หญิงเลย? หรือว่านางสมองเลอะเลือน ไปแล้วจริงๆหรือ? ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนแบบ นี้ได้?

เย่เล่อจือทั้งเดินและหันไปมองเขา พอเห็นว่าเขาหัน หลังให้ แล้วไม่ได้หันมาสงสัยอะไรจึงพูดขึ้น“มู่หรงเจิง ข้าปวดอี้ ท่านห้ามหันมามองเด็ดขาดเลยนะ”

มู่หรงเจิงปากกระตุกทันที เย่เล่อจือที่เป็นผู้หญิงที่ดูดี เพียบพร้อมคนนั้นได้หายไปแล้ว…..

พอนางเดินย่องออกมาไกลแล้ว นางก็พลันวิ่งหนีทันที ในใจก็รู้สึกดีใจอย่างมาก ฮ่าฮ่า มู่หรงเจิง ลาก่อนนะ ฮ่องเต้ท่านอ๋องบ้าอะไร เมืองหลงเมืองหลวง ก็ลาก่อน