ตอนที่ 5 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง 1

คนที่อยู่ข้างๆนี่ก็หล่อเกินไปมั้ยเนี่ย? คิ้วโก่งได้ รูป อย่างกับสาวงามที่คิ้วเรียวแหลม แก้มทั้งสองก็ดู ดี ใบหน้าหวานเหมือนดอกท้อ ดวงตาก็ดูอบอุ่น และ มีหน้าผากที่ดูเหมือนมีความเจ้าชู้ซ่อนอยู่ แขนเสื้อของ เขาก็ดูมีเศษฝุ่นเกาะอยู่เพียงน้อยนิด จนทำให้คนอยาก จะเข้าไปช่วยเช็ดให้ทันที ป้ายหยกสีฟ้าอ่อนที่ห้อยอยู่ ตรงเอวก็พลันหลุดออกมาให้เห็นอย่างงดงาม ดูแล้วพัน อาน(ชายงามในจีนโบราณ)ก็ไม่หน้าจะดูดีไปกว่าเขา แล้วเย่เล่อจือคิดในใจ แต่ก็อดที่จะกวาดตามองเขาสัก รอบ

หากว่าเขาสวมหมวกสีม่วงทองมาด้วย นางก็คงคิด ว่าเขาเป็นคุณชายไปแล้ว นางพยายามนึกดูว่าคนผู้นี้ นั้นเป็นเพื่อนสนิทมิตรสหายหรือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต? แต่ว่าตอนนี้เขาได้หันมามองนางอย่างตลก แล้วก็พลัน ได้สติกลับมาทันที แล้วก็เอามือไปกอดเอวนางไว้ไม่ ยอมปล่อย ร่างกายของเขานั่นเย็นขนาดนี้เลย แต่อย่าง น้อยก็ทำให้นางไม่รู้สึกร้อนเกิน

“คารวะท่านอ๋องหวิน! “สั่งคุกเข่าทำความเคารพ ทหารที่อยู่ด้านหลังก็พลันคุกเข่าไปตามๆกัน

พี่หงฮัวก็พลันเก็บอาการทันที แล้วรีบเดินมารับ หน้า“ท่านอ๋อง โชคดีที่ท่านมา ตอนนี้ร้านของข้ากำลัง เกิดเหตุชลมุนกันอยู่! “

อ๋องหวิน?
เย่เล่อจือก็อดไม่ไหวหันไปดูอีกสองรอบ คนคนนี้น่า จะอายุไม่เกินยี่สิบ ดูแล้วเหมือนเป็นผู้ดีมีสกุล ไม่ได้ดูมี พิษมีภัยเลยสักนิด เพียงแต่ว่าตัวเขาเต็มไปด้วยความ เยือกเย็น เพราะว่าเขามาที่นี่อุณหภูมิในห้องนี้ก็พลัน ลดลงทันที เมื่อกี้สายตาที่เขามองมานั้นดูเหมือนจะดู ห่วงใย แต่ก็เพียงแค่แว๊บเดียว แต่ไม่รู้ว่าเขามีความ สัมพันธ์ยังไงกับเรา เย่เล่อจือพยายามนึกคิด: ท่าน อ๋อง จะเป็นข้างเรา? หรือเป็นฝ่านศัตรู?

อ๋องหวินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอก แล้วก็เอา ไปเช็ดรอยแผลที่หน้าผากของนาง รอยเลือดที่ติดอยู่ บนนั้นก็ยิ่งทำให้เขาต้อขมวดคิ้ว“พี่หงฮัว ที่นี่เกิดเรื่อง ขึ้นจริงๆ ตอนก่อนที่ข้าจะออกไปข้าพูดกับเจ้าไว้ว่า อย่างไร? “

พี่หงฮัวตกใจจนคุกเข่าลงไป ร่างกายก็พลันสั่นขึ้นมา “ท่านอ๋อง ข้าก็ทำตามคำสั่งของท่านทุกอย่าง ทำดีกับ นางอย่างมาก นางต้องการอะไรข้าก็หามาให้ วันนี้เป็น เพราะนางคิดสั้นเอาหัวไปโขกเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะ โชคดี ที่ข้าเข้าไปห้ามได้ทัน ถึงได้.………….

“คิดสั้น? “เขาหันไปจ้องมองนางทันที แล้วดวงตาก็ เปล่งประกายออกมา พลันหันไปพูดกับนาง : “เย่เล่อ จือเจ้าต้องการอะไรกันแน่? “

พอสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากเขา ในใจของนาง ก็รู้สึกท่าจะไม่ดี อ๋องหวินคนนี้คงไม่ใช่ศัตรูหรอก? ไม่ ว่ายังไงก็ต้องลองดู แล้วก็พลันพูดขึ้นเสียงเบา: “ท่าน อ๋อง ข้าไม่อยากแต่งงาน
“อะไรนะ? “เขาพูดขึ้นพลางขมวดคิ้วแน่น ดวงตา สองข้างก็พลันแสดงความเยือกเย็นออกมา เพื่อขู่ และ มองนางเหมือนต้องการรู้ทุกอย่าง

“ข้าบอกว่าข้าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งงานกับ เขา”เย่เล่อจือพูดออกมาพลางทำปาก เพื่อให้เขาหันไป มองขอทานคนนั้น

อ๋องหวินจ้องมองใบหน้าของนางตอนที่นางกำลังพูด ออกมาที่ละคำ”เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?

“ท่านอ๋องไง”นางไม่รู้ว่านางพูดผิดตรงไหน

พี่หงฮัวที่อยู่ข้างๆก็พลันพูดขึ้นมาทันที “เมื่อครู่นาง เอาหัวไปโขกโต๊ะ ตอนนี้นางเลยพูดจาไม่รู้เรื่อง”

“มู่หรงเจิง เจ้าเรียกข้าแบบนี้มาตลอด” เขาไม่ยอม

ลดความสงสัยออกจากใบหน้าของนางไปเลยแม้แต่

น้อย

คนที่สามารถเรียกชื่อของเขาได้แบบนั้น คิดว่าต้อง เป็นคนที่มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันมาก เย่เล่อจือจึงค่อย พูดออกมา“มู่หรงเจิงท่านควรจะปล่อยข้าได้หรือยัง?

มู่หรงเจิงยื่นมือออกไปแตะที่หลังนางสองที นางถึง รู้สึกว่าขยับตัวได้ ฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งนาน พอตก อยู่ในสถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ก็เหมือนกับแมลงตัว นึง “มู่หรงเจิง ท่านสอนวิชาสะกดจุดให้ข้าได้หรือไม่? “
มู่หรงเจิงหันมามองนางทันที “ที่แท้ก็ชนเข้าอย่างหนัก ถึงได้กล้าพูดจาเหลวไหลแบบนี้“เขายกมือขึ้นโบกไป มาเพื่อบอกให้ทุกคนออกไป

พี่หงฮัวกูรู้ตัวทันที และหันไปสั่งให้นางโลมทั้งหลาย ออกไปจากห้องนี้ ตอนที่นางจะออกไปนั้นก็ไม่ลืมที่จะ ปิดประตูอย่างสนิท พลันหันไปเห็นสีหน้าที่ดูหมดหน ทางของสั่งอี้ แล้วก็ค่อยหายไปตามประตูที่ปิดลง นาง ถึงได้โล่งอกสักที แล้วก็จะหันกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม้ แต่ ในสายตากลับหันไปเห็นเงาดำๆของใครบางคน”น้อง หญิง น้องหญิง น้องหญิง เจ้า เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่ สามารถไปกับ พ่อหน้าขาว พ่อหน้าขาวคนนี้นะ “

เย่เล่อจือหันไปมองมู่หรงเจิงทีนึง ใบหน้าของเขายิ่ง นิ่งกว่านางมากพลันพูดขึ้น”สั่งอี้!

สั่งอี้ผลักประตูเข้ามาทันที”ท่านอ๋องมีอะไรรับสั่งหรือ

พ่ะย่ะค่ะ?

“เอามันออกไป! “เขาหันไปมองขอทานคนนั้นอย่าง น่ากลัว