ตอนที่ 4 ถึงตายก็ไม่แต่ง2

ไม่ใช่ศัตรูกันใช่มั้ย? น่าจะมีโอกาส! เย่เล่อจือรีบ เข้าไปดึงแขนเสื้อของเขาไว้ทันทีพลันพูดขึ้น: “พี่สัง ท่านดูขอทานนั่นสิจะมาคู่ควรกับข้าได้อย่างไร? ไม่สู้ ท่านปล่อยข้า ข้าจะซึ้งใจท่านอย่างมาก พูดเสร็จนางก็ ลูบปิ่นทองของนางเพื่อหวังจะยัดใส่มือเขา

สั่งอี้สะบัดนางออกทันที แล้วก็มองอย่างประหลาดใจ มองอยู่ครู่นึงถึงพูดขึ้น: “เจ้าเลอะเลือนไปแล้วใช่มั้ย? หรือว่าบ้าไปแล้ว? ทำไมถึงได้พูดจาแบบนี้? “

พอทนไม่ไหว! นางก็ปิดประตูเข้าไปอย่างแรง แล้ว ก็หันมาจ้องคนที่อยู่ในห้องอย่างโมโห”นางโลมแต่ งงานดนเดียว ต้องจัดงานยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ? แถมข้างนอกยังมีคนคอยเฝ้าตั้งเยอะ คนที่ไม่รู้คงคิด ว่าเป็นงานแต่งขององค์หญิง! “นางพูดไปแบบนี้ แต่ สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าต่าง ดูจากแสงที่ส่องเข้ามาด้าน ใน ข้างนอกต้องเป็นที่โล่งอย่างแน่นอน

“องค์หญิงหรือ? เจ้ากล้าเอาตัวเองไปเปรียบกับองค์ หญิงอย่างนั้นหรือ? “ทุกคนต่างหัวเราะ แต่นางไม่มีกระ จิตกระใจมาสนใจ นางสนใจแต่ข้างหลังหน้าต่างนั้น โดยไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสีของพวกนางเลยสักนิด สั่งอี้ นำทหารมาไว้ส่งตัวนางแบบนี้ นางคงไม่มีโอกาสจะหนี รอดไปได้แน่นอน ดังนั้นถ้าตอนนี้นางยังไม่หนีไป เกรง ว่าคงได้แต่งงานกับขอทานจริงๆแน่

โอกาสนี้หายากนัก นางใช้โอกาสที่พวกนางโลมกำลังหัวเราะอยู่นั้น กระโดดไปที่หน้าต่างทันที แล้วพลันยื่น มือออกไปจะเปิดหน้าต่าง แต่คิดไม่ถึงว่าหน้าต่างที่เป็น ผ้าไหมนี้กลับไม่ขยับเลยสักนิด นางใช้แรงทั้งหมดที่มี อยู่ผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ สวรรค์ไม่เห็นใจ กันหน่อยหรอ!

“พอเถอะ หน้าต่างที่นี่ทำด้วยเหล็กทั้งนั้น เจ้าเอง ก็อยู่ที่นี่มาครึ่งปีแล้ว คงไม่ใช่ว่าพึ่งจะมาคิดหนีตอนนี้ หรอกนะ? “พี่หงฮัวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ แล้วก็ พลันหัวเราะออกมา จนนางรู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำ เย็น

ในเมื่อทั้งวิธีอ่อนข้อและแข็งข้อต่างก็ใช้ไม่ได้ผล งั้น ก็ใช้วิธีโง่โง่ และน่าจะได้ผลที่สุดละกัน เย่เล่อจือยิ้ม ออกมาแล้วก็เดินเข้าไปหานาง “ท่านพี่ปีนี้ท่านอายุเท่า ไหร่หรือ?

พอเห็นท่าทางของเย่เล่อจือเปลี่ยนไปจนนางตกใจ อย่างไม่ทันตั้งตัว “แขกต่างก็บอกว่าข้าเหมือนจะยัง ไม่ถึงสามสิบ ที่จริงล้วนขึ้นอยู่กับความดูแล อายุจริงๆ ของข้า… เอ้ย เจ้าคิดจะทำอะไร? แม่นาง หมู่ตัน เจ้า ต้องการจะบีบข้าให้ตายอย่างนั้นหรือ?

“ข้าไม่สนใจว่าท่านจะอายุสามสิบหรือห้าสิบ หากว่า ท่านไม่ยอมข้าง่ายๆ วันนี้ก็เป็นวันตายของท่าน! “เ เล่อจือบีบรัดคอของนางอย่างแน่น อีกมือนึงนางก็ เตรียมหยิบปิ่นออกมาจากยื่นออกไปข้างหน้า คอของพี่ หงฮัวเริ่มมีรอยแดง
คนในห้องต่างพากันตกตะลึงอย่างมาก พี่หงฮัวก็หน้า ซีดขึ้นมาทันที”ทหาร ช่วยข้าด้วย! ”

เสียงเปิดประตูก็พล้นดังขึ้นมาทันที ส่งอี้ขวางประตู เอาไว้ แล้วก็มองเย่เล่อจืออย่างเหยียดหยาม พลันพูด ขึ้น: “เจ้าคิดว่าใช้วิธีนี้แล้วจะได้ผลอย่างนั้นหรือ? “

เย่เล่อจือใช้แขนงัดคอนางเอาไว้ แล้วก็เอาปิ่นมาจ่อ ที่เส้นเลือดใหญ่ตรงคอของนาง เพียงแค่นางออกแรง ชีวิตของพี่หงฮัวก็หมดไปทันที “สั่งอี้ ถอยออกไป ไม่งั้น ข้าจะฆ่านางจริงๆด้วย!

“ชีวิตของนางไม่เกี่ยวอะไรกับข้า หน้าที่ของข้าในวัน นี้ก็คือการดูแลการแต่งงานของเจ้าให้สำเร็จลุล่วงไปได้ ด้วยดี”เขาไม่ได้ถอยออกไปเลยสักนิด แต่กลับยกมือ ขึ้นมากอดอกไว้ เพื่อรอดูความสนุกนี้

หมดสิ้นความหวังแล้ว! เย่เล่อจือก็ผลักนางออกไป ทันที แล้วก็เอาปิ่นมาจ่อที่คอตัวเองแทน“ถึงตายข้าก็ไม่ แต่ง!

ทันใดนั้นสั่งอี้ก็พลันตกใจทันที “เย่เล่อจือเจ้าเคยบอก ว่าเจ้าจะไม่ยอมสละชีวิตอย่างง่ายๆ หรือว่าเจ้าลืมไป แล้วหรือ? “

“ถอยออกไป ไม่อย่างนั้นข้าลงมือจริงๆ เย่เล่อจือพูด เสียงแข็ง ในใจก็รู้สึกมั่นใจ ยังไงการหนีครั้งหนี สั่งอี้ก็ ไม่ยอมให้นางตายอย่างแน่นอน
เป็นอย่างที่คิด เขาดูลังเลอยู่นิดหน่อย น้ำเสียงที่พูด ก็ดูอ่อนลง หากว่าเจ้าตายแล้ว ข้าเองก็ต้องตาย ทุกคน ที่นี่ก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เย่เล่อจือเจ้ารีบทิ้งปิ่นนั่น เถอะนะ”

คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีค่ามากขนาดนี้? ตายด้วยกัน หรอ? พูดบ้าอะไร?

เย่เล่อจือที่กำลังจับปิ่นอยู่นั่น อยู่ดีๆก็มีแสงขาววูบเข้า มา นางยังไม่ทันจะมองเห็น ปิ่นที่อยู่ในมือก็ถูกแย่งไป แล้ว แล้วข้างๆก็มีคนเพิ่มขึ้นมาคนนึง พลันพูดขึ้นด้วย นำเสียงใสๆ”ไม่อยากแก้แค้นแล้วหรือ? เย่เล่อจือเจ้า ช่างทําให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก “แล้วเขาก็พลันเอาปิ่นปักไว้ ทีมวยผมของนาง

แก้แค้น? เย่เล่อจือหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็พลันร้องออกมาด้วยความตกใจ