ตอนที่ 2 หอนางโลมอลหม่าน2

พี่หงฮัวชะงักไปทันที“แฟนหรือ?

ผู้หญิงที่สวมชุดสีชมพูอย่างพริ้วๆก็พลันขมวดคิ้ว ทันที“ท่านแม่ ข้าว่านางน่าจะสมองกระทบกระเทือนจน บ้าแล้วหรือเปล่า? ทำไมถึงได้พูดจาพิลึกแบบนี้?

เย่เล่อจือเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล เลยพูดขึ้นตาม สัญชาตญาณของตำรวจอย่างตื่นตระหนก ที่นี่ที่ไหน? พวกแกเป็นใคร?

พี่หงฮัวรีบเอามือไปจับดูที่ศีรษะของเย่เล่อจือทันที แต่ก็ไม่มีอะไร”ก็ไม่ได้มีไข้”แล้วก็พูดขึ้นอีก: “หมู่ตันที่ นี่คือร้านฉูนฟางพวกนางล้วนเป็นเด็กของร้านฉูนฟาง”

ร้านฉูนฟาง? ที่นี่ไม่ใช่ข้างล่างหุบเขาหรอกหรือ? เย่ เล่อจือก้มลงมองชุดเจ้าสาวที่ตัวเองสวมอยู่ก็ยิ่งมึนงง เข้าไปใหญ่“ตอนนี้มันสมัยไหน? ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยัง ไง? ”

พี่หงฮัวรู้สึกกังวลใจจึงพูดขึ้น” หมู่ตันที่นี่คือเมือง หลวงของแคว้นจิ่นสกี้ ร้านฉูนฟางเป็นหอนางโลมที่ ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ รับเฉพาะแขกที่เป็นคนชั้นสูง เจ้า มาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งปีแล้ว เจ้าทำแค่ขายความสามารถไม่ ได้ขายเนื้อตัว ข้าเองก็ไม่เคยเอาเปรียบอะไรเจ้าเลย ตอนนี้เจ้าอย่าได้โทษข้าเลยนะ !”

“ฉันชื่อเย่เล่อจือไม่ใช่ หมู่ตันของพวกท่าน! พวกท่านลองดู ฉันหนักเกือบร้อยโล ฉันจะ…..”เย่เล่อจือเปิด ผ้าห่มออกอย่างไม่สนใจ คำพูดที่พูดออกมายังไม่ทัน จบก็พลันหายไปทันที ที่เห็นตัวเองอ้วนที่ไหนกัน ร่าง ตอนนี้ทั้งผอมบาง ทั้งได้รูป เกรงว่าตอนนี้ไม่น่าจะถึงห้า สิบด้วยซ้ำ แล้วตัวเองก็พลันเอามือขึ้นมาลูบที่หน้าตัว เองทันที ใบหน้าที่เล็กมากและคางที่แหลม โอ้โห ตอน นี้ยังเป็นฉันอยู่มั้ย? เธอจึงรีบลงออกไปจากเตียงทันที ผลักผู้คนที่รายล้อมอยู่ออกไป เพื่อจะไปที่โต๊ะเครื่อง แป้ง ดูแล้วต้องหลอกตัวเองอย่างแน่นอน

พอเห็นตัวเองในกระจกที่เหมือนจะอายุแค่สิบห้าสิบ หก ใบหน้าที่ได้รูป ดวงตากลมโต ก็คือตัวเองที่พึ่งจะ เข้าไปในโรงเรียนตำรวจตอนแรกๆ เพียงแต่ว่าตอน นี้เกล้าผมขึ้นเป็นมวย แล้วก็สวมชุดสมัยก่อน ดูแล้ว หน้าตาตัวเองก็ดูจะสวยกว่าพวกนางที่รายล้อมนางอยู่ และนับได้ว่าเป็นคนที่งดงามอย่างมากเลยล่ะ

แต่ว่าเสียอย่างเดียวคือ บนหน้าผากนั้นมีรอยแผล ที่ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง นอกจากยาที่ทานั้นก็ยังมี รอยก้อนเลือดอยู่ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญ เย่เล่อจือม องมวยผมตัวเอง ข้างบนนั้นปักด้วยปิ่นรูปผีเสื้อ และ ประดับด้วยหยกรูปดอกไม้ที่เต็มไปด้วยไข่มุกประกาย แวววาว ของพวกนี้น่าจะเป็นของแท้แน่เลย? เย่เล่อจื อดึงปิ่นลงมากัดดู เป็นของแท้จริงๆด้วย!

หงฮัวรีบเดินเข้ามาข้างๆนาง“ข้ารู้ว่าเจ้าชื่อ เย่เล่อจือ ในแคว้นจิ่นสกี้ ใครบ้างจะไม่รู้ชื่อของเจ้า? แต่ว่าคนที่ อยู่ที่นี่ใครบ้างละที่ใช้ชื่อจริงๆ? หมู่ตันชื่อนี้ก็ไม่ใช่ว่า ใครอยากจะเรียกก็เรียกได้ ชื่อ..……….
พี่หงฮัวยังไม่ทันพูดจบนางก็พูดขัดขึ้นมาทันที”ฉันชื่อ เย่เล่อจือหรอ? ”

พี่หงฮัวพยักหน้า แล้วก็ส่ายหัวเล็กน้อย เหมือนกับ พูดอะไรไม่ออก : “สมองเจ้าคงไม่ใช่ว่าเลอะเลือนจริงๆ หรอกนะ?

ย้อนอดีตงั้นหรอ? เย่เล่อจือรู้สึกมึนงง แบบนี้มันไม่น่า เชื่อเลย

ถึงจะย้อนกลับมาอดีต แต่ทำไมกลับมาอยู่แบบนี้ ได้? มาอยู่ในหอนางโลมได้ยังไง? ฟังจากนางพูดแล้ว ฉันขายแค่ความสามารถไม่ได้ขายตัว งั้นร่างกายก็ยัง บริสุทธิ์อยู่สินะ แล้วรู้พลันหันไปจ้องตัวเองในกระจกที่ สวมชุดแต่งงานอยู่ ก็คิดได้ว่าวันนี้คือวันแต่งงานของตัว เอง และหน้าตาตอนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ คนที่จะแต่งด้วย ก็คงไม่เลว คิดแล้วก็อยากแต่งกับพวกท่านอ๋องหรือ แม่ทัพพวกนั้นจริงๆ ถึงจะได้ไม่เสียเปล่าที่มาที่นี่

“ข้าต้องแต่งงานกับใคร? “เย่เล่อจือถามขึ้นมาอย่าง สงสัย

พี่หงฮัวเก็บผ้าเช็ดหน้าแล้วยิ้มขึ้นมาทันที พลันชี้ไป ที่มุมนึงของห้อง “นั่นไม่ใช่ว่าที่สามีของเจ้าหรือ? เมื่อ ครู่เจ้าพยายามจะคิดสั้นเอาหัวโขกจนเลือดเต็มไปหมด จนเขาเองก็ตกใจอย่างมาก”

ในห้องนี้มีคนที่ตัวเองมองข้ามอีกอย่างงั้นหรอ? แล้ว นางก็พลันหันไปมองตามมือของพี่หงฮัว แล้วพลันกรีดร้องออกมา จนเกือบจะกระโดดออกไป ถึงแม้ว่าตัว เองจะใจแข็งขนาดไหน ก็ไม่สามารถรับได้! สวรรค์ ต้องการจะเล่นตลกอะไรกันแน่!