ตอนที่ 12 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น2

พอเสียงของนางเงียบลงแล้ว มู่หรงเจิงก็พลันหันมาบ อกนาง เก็บของให้เรียบร้อย ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง”

มีอะไรต้องเก็บอีก? เย่เล่อจือเดินเข้ามาแล้วเอาเสื้อ มาคืนพลันเอาพูดขึ้น“ต้องเข้าวังจริงๆหรอ? ”

มู่หรงเจิงพยักหน้ารับ แล้วก็สวมเสื้อคลุม จากนั้นก็ พยุงนางขึ้นม้า แล้วเขาก็ขึ้นมานั่งข้างหลังนาง หลังจาก นั้นเขาสองคนก็เดินทางออกไป ม้าวิ่งอย่างช้าๆ มู่หรง เจิงก็ดูไม่รีบร้อนอะไรเหมือนกับว่าเข้าได้คำนวณเวลา ไว้แล้ว และก็รู้ดีว่าช่วงอาหารเที่ยงฮ่องเต้จะอารมณ์ดี ที่สุด ดังนั้นก็เลยเข้าวังได้แค่ช่วงเที่ยงเท่านั้น

นางพยายามจะสืบข้อมูลจากปากเขาเกี่ยวกับเรื่อง ของตัวเอง แต่ว่าสีหน้าของมู่หรงเจิงดูไม่สนใจอะไรเลย นางก็เลยปิดปากลง ดังนั้นสองคนก็กลับไปกันอย่าง เงียบๆ ช่วงแรกๆนางก็มองชมทิวทัศน์ไปรอบๆ แต่ว่าน อกจากหญ้าสีเขียว ก็ไม่มีอะไรเลย นางเลยเริ่มเบื่อ

นั่งอยู่บนม้าแบบนี้ก็ถือว่าไม่เลว ม้าที่มีขนสีขาวเนียน นุ่ม ทั้งตัวใหญ่และเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ตอนที่ นางอยู่โรงเรียนตำรวจนางก็เคยขี่ม้าสองสามครั้ง แต่ ว่าไม่มีม้าตัวไหนที่ดูสง่าเทียบเท่าม้าตัวนี้ได้เลย นางก็ เลยคิดอะไรสนุกๆขึ้นมา แล้วอยู่ๆนางก็ยื่นมือออกไปลูบ ที่หัวมัน ขนของมันทั้งนุ่มและลื่น

นางไม่ได้คิดว่าม้าขาวจะไม่ชอบให้คนแปลกหน้าลูบหัว มันจึงสะบัดหัวทันที พอนางโดนม้าสะบัดออก แล้ว ไม่ทันระวัง ร่างของนางจึงร่วงลงมา โชคดีที่มู่หรงเจิง คว้าเอวของนางไว้ทัน อย่าแตะม้าข้า” มู่หรงเจิงพูด เตือนเสียงแข็ง

ลมหายใจที่ร้อนของเขาก็หายใจรดใบหูของนาง นาง จึงสั่นขึ้นมาทันที หัวใจก็พลันเต้นเร็วขึ้น แล้วสายตา ก็ไปสะดุดเข้ากับนิ้วมือที่เรียวยาว ทั้งนุ่มนิ่ม มือผู้ชาย ทำไมถึงสวยขนาดนี้ แล้วด้านหนังนางก็แนบชิดกับ หน้าอกเขา กล้ามเนื้อหน้าอกเขาช่างแน่นจริง แถมยังมี กลิ่นหอมอ่อนๆที่ทำให้น่าลุ่มหลงจริงๆ

เขาเองก็มีหน้าตาหล่อเหลาอย่างมาก แถมยังเป็น คนชั้นสูง ที่มาจากตระกูลสูงส่ง ถ้าหากว่านิสัยดีกว่านี้ หน่อย ไม่นิสัยเย็นชาแบบนี้ ก็จะยิ่งทำให้คนหลงรัก แต่เสียดาย…..เย่เล่อจือคิดดูแล้ว พลันพูดออกมาอย่าง ไม่ตั้งใจ : “มู่หรงเจิง ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่? ”

“ยี่สิบ”

ได้ยินมาว่าคนสมัยก่อนอายุสิบแปดก็แต่งงานกันแล้ว อีกอย่างเขาเองก็เป็นถึงอ๋อง มีทั้งอำนาจและฐานะสูงส่ง รูปร่างหน้าตาก็ถือว่าไม่เลวเลย “ท่านน่าจะแต่งงานได้ แล้วไม่ใช่หรือ? “เย่เล่อจือพลั้งปากถามขึ้น

เอวของนางถูกกอดแน่นขึ้นทันที แล้วเสียงของคน ข้างหลังก็พลันดังขึ้นอย่างฉุนเฉียว: “เย่เล่อจือเจ้า จงใจใช่มั้ย? ”
เย่เล่อจือรู้สึกงงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำให้เขาโมโห อีกแล้ว? ผ่านไปครู่นึง อยู่ดีๆก็มีเสียงทุ่มๆดังขึ้น“ข้าตัว คนเดียว”

“ดูแล้วท่านน่าจะเป็นคนที่เลือกมากมากกว่า”นางพูด ขึ้นเรื่อยเปื่อย การแต่งงานช้าของคนสมัยก่อนนั้นไม่มี อะไรมากนอกจากเหตุผลสองข้อ คือไม่เลือกมากเกิน ไปไม่ก็ฐานะที่ไม่ค่อยมี มู่หรงเจิงแน่นอนว่าไม่ใช่อย่าง หลังแน่นอน

“เจ้าจำเรื่องของข้าไม่ได้แล้วเลยหรือ ข้าเคย แต่งงานมาแล้ว แต่ว่านางถูกฆ่า”เสียงของเขาพูดขึ้นมา อย่างเย็นชา แต่เหมือนกับว่าที่น้ำเสียงแบบนี้ไม่ได้เป็น เพราะชายาถูกฆ่า

เย่เล่อจือชะงักไป”ใครกันที่กล้าฆ่านาง? ”

“ข้าเอง ข้าไม่ชอบหญิงสาวที่ถามนั่นถามนี่”

คำพูดของเขาประโยคนี้ทำให้นางปิดปากลงทันที ผู้ชายที่ฆ่าได้แม้กระทั่งชายาตัวเองแบบนี้ จะต้องโหด ร้ายขนาดไหน? ชายที่อยู่ด้านหลังตัวเองนั้นแทบจะ ไม่เคยยิ้มออกมาเลย ขนาดอมยิ้มยังไม่มีเลย พอนาง นึกถึงนิยายที่ตัวเองเคยอ่าน คนพวกนี้ก็คือคนฆาตกร โหดหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น เป็นพวกที่โหดร้ายไร้เมตตา หยุดตอแยกับเขาจะดีซะกว่า นางรู้สึกเสียดายที่ตัว เองไม่หนีไป ยังคิดว่าจะมาเล่นสนุกอยู่ที่นี่ เกรงว่าจะ เป็นการเอาเนื้อแกะมาให้หมาป่ากินมากกว่า