ตอนที่ 11 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น1

“ได้เพคะ เพียงแค่ท่านยอมสอนการสะกดจุดให้ข้า ข้าก็จะยอมแต่งกับท่าน”เย่เล่อจือตอบรับอย่างทันควัน

มู่หรงเจิงชะงักไปทันที”เย่เล่อจือเจ้ากลายเป็นคน ปลิ้นปล้อนตั้งแต่ตอนไหน? “

“ข้า? เป็นคนปลิ้นปล้อนหรอ? “เป็นครั้งแรกที่ นางได้ยินคนอื่นว่านางแบบนี้ แม้ว่าตอนนั้นที่นางถูก เลือกให้ไปเป็นสายลับ พวกเขาก็พูดเพียงแค่ประโยค เดียว: “ดูแล้วเหมือนคนโง่ ไม่เหมือนกับตำรวจ”

“เจ้าคิดอยากให้ข้าสอนเจ้าแล้วเจ้าก็จะได้ใช้มันเพื่อ หนีไปละสิ” มู่หรงเจิงพูดขึ้น

แผนนางถูกมองออกจนได้ นางจึงได้แต่ถอนหายใจ ออกมา“มู่หรงเจิง ท่านอ่านใจคนได้ด้วยหรอ? “ไม่ อย่างนั้นจะรู้ความคิดข้าได้ไง?

“อ่านใจ? รู้ว่าคนอื่นคิดอะไรอย่างนั้นใช่มั้ย? ข้า ไม่รู้ แต่ว่าเจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าคิดอะไรข้าก็รู้หมด” มู่ห รงเจิง ยกมือขึ้นมารองบนหันแล้วนอนลงไปบนพื้น หญ้า“ไล่ตามมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ตอนนี้รู้สึกอ่อนแรง มากแล้ว”พูดเสร็จเขาก็หลับตาลงทันที

“ไล่ตาม? “เย่เล่อจือรู้สึกงุนงง และยังไม่ค่อยรู้ สถานการณ์ในตอนนี้ พยายามเข้าใจคนในสมัยนี้ต่อไป ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร
“ไม่ใช่ว่ามาช่วยเจ้าหรือ? ” มู่หรงเจิงพูดแค่ประโยค เดียว แล้วไม่พูดต่อ

เจ้าของร่างคนก่อนที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่? ทำไม อ๋องหวินถึงได้เป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้? เย่เล่อจือเริ่ม รู้สึกสนใจ นางจึงหันไปเขย่าตัวมู่หรงเจิง ไม่ยอมให้เขา หลับไปง่ายๆ”บอกข้ามา? พวกเรามีความสัมพันธ์กันยัง ไง? ”

มู่หรงเจิงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็พลันแสดงแววตาออก มาอย่างลำบากใจ”เจ้าลืมไปหมดได้ก็ดีแล้ว บางที่ฝ่า บาทอาจจะเห็นอะไรอย่างอื่นบ้าง”เขาไม่ต้องการจะ บอกนาง

เย่เล่อจือเบี่ยงสายตาออกทันที พลันพูดขึ้นอย่าง เสียงแข็ง“ข้าคงไม่ใช่สนมของฮ่องเต้หรอกใช่มั้ย? เพราะไปล่วงเกินฝ่าบาทเข้า ก็เลยถูกส่งมาขายที่หอ นางโลมใช่มั้ย? ”

มู่หรงเจิงพูดตอบทีนึง “ถือว่าไม่ได้โง่ เดาเรื่องได้ เกือบถูกหมด”

“ถ้าหากว่าข้ายอมรับผิดกับฝ่าบาท ก็จะสามารถ กลับไปได้ใช่มั้ย แล้วก็ไปเป็นสนมตามเดิมได้ใช่ มั้ย? “ไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ขนาด นี้ ในเมื่อย้อนอดีตมาที่นี่แล้ว งั้นก็ต้องได้ลองใช้ชีวิตอยู่ ในวังหลังดูบ้าง ก็ถือว่ามาไม่เสียเปล่าแล้ว

“ดูแล้วเจ้าอยากจะกลับเข้าวัง อยากกลับไปอยู่กับเขา” มู่หรงเจิงหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์

เย่เล่อจือกลับสัมผัสได้จากน้ำเสียงที่เขาพูดออกมา ว่า เขาหึง พลันก้มหน้ามองเขา”เจ้าไม่ใช่ว่าแอบรักข้า หรอกนะ? ”

สีหน้าที่ดูนิ่งๆของมู่หรงเจิงก็พลันเปลี่ยนไปทันที มู่ห รงเจิงลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สองคนมองตากันโดย ไม่ทันตั้งตัว แล้วก็พลันหันออกไปอย่างรวดเร็ว นาง สัมผัสได้ว่าเขามีความลนลาน ในใจจึงรู้สึกดีใจอยู่ไม่ น้อย มีคนแอบชอบก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี และยิ่งหน้าตาหล่อ เหลาขนาดนี้ด้วย?

แต่ว่าคำพูดของเขานั้นช่างเหมือนกับน้ำแข็ง จนทำให้ นางโมโหทุกครั้ง มู่หรงเจิงพูดขึ้น: “ถ้าเจ้ายอมเป็นคน ของฮ่องเต้แล้ว ในโลกนี้ก็มีเพียงเขาที่สามารถดูแลเจ้า เพียงคนเดียว ข้าจะไปชอบเจ้าอีกทำไม? คิดเองเออ เอง!

คิดเองเออเองหรอ? สี่คำนี้ช่างทำให้นางรู้สึกเจ็บ ปวดยิ่งนัก พลันพูดขึ้นมาอย่างโมโห : “เกรงว่าคนที่คิด เองเออเองน่าจะเป็นท่านอ๋องมากกว่านะ ท่านเป็นแค่ ท่านอ๋อง เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ตามจริงแล้วถ้าเป็นผู้หญิงที่ ฉลาดหน่อยก็ต้องเลือกเขาไม่มีวันเลือกท่านอยู่แล้ว อีก อย่างอาการป่วยของท่านไม่รู้จะกำเริบขึ้นมาตอนไหน และก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นาเท่าไหร่!”

“เย่!เล่อ!จือ!” มู่หรงเจิงลุกขึ้นมานั่งทันที ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความโมโห ที่เก็บเอาไว้ ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิด พลันจ้องเขม็งนางทันที แล้วกำหมัดแน่น จน ได้ยินเสียงกระดูก

สีหน้าของเขาเหมือนกำลังจะกินนางเข้าไป เย่เล่อจือ ตกใจจนถอยออกมา “มู่หรงเจิง ท่านคงไม่คิดน้อยแบบ นี้ใช่มั้ย? แค่พูดล้อเล่นแค่นี้เอง? “ผ่านไปสักพัก นาง ถึงได้รู้ว่าอาการป่วยของเขาไม่ธรรมดา มันเป็นความ เจ็บปวดอย่างมากของเขา ถ้าหากว่าเป็นคนอื่น ก็คง ตายไปนานแล้ว

สายตาของเขาที่ดูโมโหก็ค่อยๆหายไป แล้วเขาก็ลง ไปนอนเหมือนเดิม “พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง ฝ่าบาท เป็นคนที่อารมณ์รุนแรง เจ้าลองหาวิธีทำให้เขาหาย โมโหเถอะ”

กลับเร็วจัง? นางยังไม่ได้เตรียมใจอะไรไว้เลย? ก็ต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้วหรอ? อย่างน้อยข้าก็เป็น ถึงข้าราชการระดับเก้า ทำไมถึงบอกว่าเข้าเฝ้าก็ต้อง เข้าเฝ้า? นางต้องการจะพูดออกมา แต่พอเห็นมู่หรง เจิงหลับตาอยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา นางจึง ปิดปากลง

ที่บอกว่าฮ่องเต้เป็นคนอารมณ์ไม่ดี ข้าว่าคนที่ไม่ดี เป็นท่านเองไม่ใช่หรือ? นางก้มลงกินพุทราที่มือต่อ

วันต่อมา นางตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนกน้อย หลับไปครั้ง นี้ช่างสบายจริงๆ หญ้าที่อ่อนนุ่ม และแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า ช่างทำให้รู้สึกสุขใจจริงๆ นางบิดตัวไปมาด้วย ความเหนื่อยล้า แล้วถึงลืมตาขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามู่หรงเจิงเอาเสื้อมาคลุมให้ตั้งแต่ตอนไหน พลันลุกขึ้นมาแล้ว มองออกไปรอบๆ จึงมองเห็นฟูทรงเจิงกำลังให้หวียนให้ ม้าอยู่ไม่ไกลมาก ม้าขาวกับชายหนุ่มชุดขาว อย่างกับ สาวงามในหนัง ที่เป็นเหมือนกลอนเหมือนภาพวาด งาม ทั้งคนและทิวทัศน์