ตอนที่ 1 หอนางโลมอลหม่าน1

“พี่ใหญ่ ฉันอยู่กับพี่มาสองปี ทั้งซื่อสัตย์และจงรัก ภักดี ฉันจะทรยศพี่ทำไม? “เย่เล่อจือที่ถูกคนล้อมเอา ไว้พูดขึ้นมาอย่างน่าสงสาร พลันโดนบีบให้ถอยหลัง ออกไปเรื่อยๆ

ที่นี่คือสันเขานอกเมือง ด้านหลังของเธอก็เป็นหน้าผา สูงชัน ตกลงไปก็มีแต่ตายอย่างเดียว

หญิงสาวที่ดูแต่งหน้าอย่างหนาเอาบุหรี่ขึ้นมาดูด พอดูดเข้าไปอีกครั้งนึงก็ทิ้งทันที แล้วก็พลันขยำเสื้อ สีขาวของตัวเองอย่างแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความ อำมหิต: “เสี่ยวเย่มีคนบอกว่าเห็นแกไปยุ่มย่ามกับพวก ตำรวจ อย่าโทษที่ฉันต้องใจร้ายกับแกเลยนะ แกเองก็ รู้ว่างานของพวกเราจะทำผิดพลาดไม่ได้ หินหลงดั่นที่ แกมอบให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ก็คืนให้แกเป็นของ ระลึกงานศพละกัน”

พอตอนที่หินหลงดั่นร่วงลงไปจากมือของผู้หญิงคน นั้น เย่เล่อจือก็เห็นคนที่อยู่รอบข้างเก็บขึ้นมาแล้วขว้าง มาที่หน้าผากตัวเองทันที เลือดอุ่นๆก็ค่อยๆไหลออกมา จากหน้าผาก ภาพที่เห็นนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดง เย่ เล่อลือล้มลงไปบนหินทันที…..

ใครกันแน่ที่ทรยศตัวเอง?

มาแฝงตัวอยู่ในแกงค์ค้ายานี้ทั้งสองปี ตอนที่กำลัง จะปิดคดีได้แล้ว ทำไมอยู่ดีๆถึงโดนจับได้ขึ้นมา? เป็นฝีมือของใครกันแน่?

“เย่เล่อจือคดีนี้ได้ผู้กำกับเสิ่นฉางมาทำต่อแล้ว เขา จะช่วยเธอในการจับกุมแกงค์ค้ายาพวกนี้ เพื่อให้คดีนี้ ปิดลงได้ พอถึงตอนนั้นเธอก็จะสามารถกลับมาอยู่ใน ทีมของเราได้แล้ว” และนี่ก็เป็นคำพูดของหัวหน้าที่คุย กันครั้งก่อน

สามปีแล้ว หลังจากที่จบจากโรงเรียนตำรวจมาก็ถูก หัวหน้าสวี่ดึงเข้ามาทำคดีนี้ เพื่อเข้ามาสอดแนมในกลุ่ม นี้ถึงกับต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการเพิ่มน้ำหนัก จากผู้หญิง ที่น้ำหนักไม่ถึงห้าสิบ จนตอนนี้กลายเป็นสาวอ้วนที่หนัก เกือบร้อยโล จากหญิงสาวที่เป็นนักเลงหัวไม้ตอนเรียน มหาลัยจนพ่อแม่ต้องผิดหวัง แล้วยังถูกเพื่อนพ้องทอด ทิ้ง ในที่สุดก็เข้ามาอยู่ในแก็งค์ค้ายา จะมีใครรับรู้ถึง ความเจ็บปวดบ้างมั้ย?

สุดท้าย…..ก็ต้องมาตกอยู่ในชะตากรรมแบบนี้…..

หัวหน้าสวี่ ผู้กำกับเสิ่นฉาง พวกคุณจะทำพิธีรดน้ำศพ ให้ฉันอย่างสมเกียรติมั้ย? เพื่อให้พ่อกับแม่รู้ว่าลูกของ พวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีได้หรือไม่?

เย่เล่อจือถูกทิ้งลงไปในหุบเขาทันที เธอเองก็พลัน ลืมตาขึ้นมองดวงจันทร์ วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยจริงๆ เธอได้ยินเพียงเสียงลมพัดข้างหู แล้วจากนั้นก็หมดสติ ไป…

“ไอ้หย้า แม่นาง เจ้าตายไปแบบนี้แล้วข้าจะทำอย่างไร!

“เมื่อครู่ยังดูดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้คิดสั้นแบบนี้ได้

ละ?

เย่เล่อจือที่เดิมทีปวดหัวจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก็ ยิ่งรู้สึกรำคาญอย่างมากพลันลืมตาขึ้นแล้วพูดออกไป อย่างโมโห: “มันใช่เรื่องมั้ย? อยากจะทะเลาะก่อกวน อะไรก็ไปทำตรงโน้น อยู่ในโลกวิญญาณก็ไม่ให้สงบ เลยหรอ…ห้ะ…”

พอมองออกไปรอบๆเสียง ห้ะ”ของเย่เล่อจือก็ดังขึ้น แล้วก็ได้สติในทันที

เห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียง รอบๆเตียงก็มีหญิง สาวที่สวมชุดสีแดงฉูดฉาดรายล้อมอยู่ และเสียงของผู้ หญิงแก่ๆที่พูดอยู่ข้างเตียงเมื่อกี้ก็กำลังยืนอยู่ข้างๆ อา ยุราวๆสี่สิบห้าสิบปี ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยแป้งรอง พื้นหนาๆและรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เย่เล่อจือตกใจจนร้องเสียงหลงนั้นคือ เหล่าบรรดาผู้หญิงที่ล้อมนางอยู่ตอนนี้ นอกจากหญิง แก่คนนั้น แม้ว่าพวกนางแต่ละคนจะมีหน้าตาที่ถือว่า ใช้ได้เลยทีเดียว อายุน่าจะประมาณสิบห้าสิบหก แต่ กลับสวมชุดที่ดูแปลกอย่างมาก

เย่เล่อจือรู้สึกมึนงงอยู่นิดหน่อย แต่ว่าความที่เป็นตำรวจจึงทําให้นางสงบสติลงได้บ้าง จึงมองข้ามคน พวกนี้ออกไป มองไปรอบๆห้อง เป็นห้องที่เหมือนสมัย โบราณ หน้าต่างเป็นไม้ และมีโต๊ะไม้สีแดง และก็มีโต๊ะ เครื่องแป้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงมาก มันเกิดอะไรขึ้น? มี คนช่วยฉันไว้หรอ? คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัว

“โก๋ แม่นางเจ้าฟื้นแล้วหรือ? แม่ช่างตกใจยิ่งนัก”ผู้ หญิงที่นั่งบนหัวเตียงอายุน่าจะห้าสิบปีตะโกนออกมา พลางเอามือลูบอกตัวเอง

เย่เล่อจือหันไปมองนางแวบนึง แม่? ท่านจําคนผิด แล้วล่ะ!

นางแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที”ข้าว่านะ หมู่ตัน เจ้าเองก็อยู่ในร้านฉูนฟาง(เป็นซ่อง)มาครึ่งปีแล้ว ข้า ทําดีกับเจ้าก็ไม่น้อยเลย เจ้าเรียกข้าว่าพี่หงฮัวข้าเองก็ ไม่เคยเอามาใส่ใจ แต่ว่าวันนี้เจ้าต้องแต่งงานแล้ว เจ้าก็ ควรจะเคารพข้าแล้วเรียกว่าแม่บ้างไม่ใช่หรือ ? ”

หมู่ตัน? แต่งงาน? เย่เล่อจือที่ดูเหมือนจะนิ่งได้มาก ก็ยังรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ท่านจำคนผิดแล้วหรือ เปล่า? ฉันไม่ใช่ หมู่ตันอะไรนั่น? ฉันยังไม่มีแฟนเลย ด้วยซ้ำ จะแต่งงานได้ยังไง? “