ตอนที่ 2 ปรับตัวครั้งใหญ่

“อ้อ! จําได้แล้วเคยมีคนไทยมาทำงานที่นี่เมื่อยี่สิบกว่า ปีที่แล้ว ว่าแต่ใครเป็นคนพานายมาปกติคนต่างชาติไม่ ได้เข้ามาง่าย ๆ เลยนะ” จามาลหรี่ตามองหนุ่มน้อยหน้า ใสอย่างจับผิด ภาพที่เห็นช่างแตกต่างจากสามคนก่อน หน้านี้โดยสิ้นเชิง รูปร่างบอบบางไม่สมชาย ใบหน้าขาว เนียนออกทางสวยมากกว่าหล่อเสียด้วยซ้ำ หากไม่เข้ามา ถึงด่านนี้แล้วเขาคงคิดว่าไอ้หนุ่มคนนี้เป็นสตรีเพศอย่าง แน่นอน

“คือ…ผมเป็นเพื่อนคุณฟาติมาครับ กำลังหางานทำเลย พาเข้ามาสมัครที่นี่ครับ”

“คุณฟาติมาที่เป็นลูกสาวท่านรัฐมนตรีน่ะเหรอ” จามาล แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ว่าหนุ่มน้อยผู้นี้จะเป็นเพื่อนกับคุณ หนูลูกท่านรัฐมนตรีผู้มีหน้ามีตาในสังคมชั้นสูง
“ใช่แล้วครับ” มารีญาตอบตาใสแป๋ว ยิ้มหวาน ผิดจริต ชายทั่วไป จนคนที่กำลังมองขมวดคิ้วด้วยความรู้สึก แปลก ๆ

“แน่ใจว่านายเป็นผู้ชายจริง ๆ แสดงจริตจะกร้านอย่าง กับผู้หญิง” จามาลถามตรง ๆ

“โธ่! ถ้าผมไม่ใช่เป็นผู้ชายจะเข้ามาที่นี่ได้ยังไงครับ คุณ จามาลก็รู้ดีว่าคนที่จะเข้ามาทำงานในวังต้องผ่านการ ตรวจร่างกายก่อนแล้ว” เจ้าหล่อนรีบอ้างเกรงว่าจะทำให้ ทุกคนคลางแคลงในใจตัวเธอมากกว่านี้

“ก็จริงอย่างที่นายพูด ถ้าเช่นนั้นเดินต่อกันดีกว่าเสีย เวลามามากพอแล้ว” ผู้คุมหอพักสูงวัยเอ่ยแล้วเดินนำหน้า ต่อไป

การเข้ามาทำงานในพระราชวังแห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นชาย หรือหญิง จะต้องผ่านการตรวจร่างกายอย่างละเอียด ว่าไม่มีโรคและลักษณะต้องห้ามตามกฎของสำนัก พระราชวัง ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของ ราชวงศ์นั่นเอง

เดินขึ้นมาถึงชั้นสี่ซึ่งเป็นโซนห้องพักแล้ว จามาลจึงบอก กฎของที่นี่ให้ฟังอย่างละเอียด พร้อมทั้งแจ้งว่าใครจะได้ พักอยู่กับใครบ้าง
“ราชิดอยู่ห้องเดียวกับมาร์ติน ส่วนอัสนาลอยู่กับคาซึ เข้ามาแล้วก็ให้ปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัดด้วย หลังจาก นี้ให้เข้าไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ฉันจะพาไปส่งที่ตำหนัก”

“พวกผมจะได้ไปอยู่ตำหนักไหนกันบ้างเหรอครับ” น้ำ เสียงตื่นเต้นเกินงาม ทำให้จามาลขมวดคิ้วต่าหนิในทันที

“นาย ช่างพูดช่างถามเสียจริง ก็บอกว่าพรุ่งนี้ยังไงเล่า”

“ขอโทษครับคุณจามาล ผมแค่ตื่นเต้นมากไปหน่อย” คน พูดยิ้มแหยอย่างรู้สึกผิด

“เอาล่ะเข้าไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ถึงเวลาทานมื้อเย็น ก็ให้รีบลงมา หากเลยเวลาไปแล้วทุกอย่างจะถูกเก็บใน ทันที เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ” ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

“เข้าใจก็ไปได้แล้ว”

หลังจากผู้ดูแลตึกเดินลงไปแล้ว หนุ่มทั้งสี่ก็แยกย้ายกัน เข้าห้อง มารีญาระวังตัวแทบทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้เพื่อนร่วม ห้องสงสัย โดยเฉพาะการสวมเสื้อผ้าที่ต้องรัดกุมตลอดเวลา โชคดีที่ชุดของหนุ่มอาหรับนั้นค่อนข้างจะ ปกปิดมิดชิด ตั้งแต่หัวจรดเท้า นั่นคือเหตุผลหนึ่งทำให้ เธอกล้าเข้ามาเสี่ยงเช่นนี้

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดปานกลางมีเตียงนอนตั้งอยู่คนละ มุมพร้อมกับตู้เสื้อผ้า ตรงกลงเป็นหน้าต่างกระจกใสแม้ ไม่เปิดไฟก็ยังคงมีแสงสว่างเพียงพอ ยังโชคดีที่ทุกห้องมี ห้องน้ำในตัวเหมือนหอพักทั่วไป ทำให้มารีญารู้สึกโล่งใจ เป็นที่สุด

“นายจะนอนฝั่งไหนอ่ะราชิด” เจ้าหล่อนถามขณะถือ กระเป๋ายืนอยู่กลางห้อง

“ฉันยังไงก็ได้นายเลือกเลยละกัน”

“งั้นฉันเอาฝั่งนี้นะ นายเอาฝั่งโน้น”

“โอเคไม่มีปัญหา” ราชิดเดินไปนั่งอีกเตียง ลงน้ำหนัก โยกเพื่อทดสอบความนุ่ม ทำราวกับมันเป็นเรื่องสนุกซะ อย่างนั้น

ส่วนมารีญาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการนำของจาก กระเป๋าเข้าไปเก็บอย่างระแวดระวัง นั่นเพราะในนั้นมีแต่ เครื่องประทินผิว แถมยังมียกทรงและชั้นในติดมาด้วย หลายตัว กะว่าจะไม่ต้องซื้อไปอีกนาน เพราะรู้ดีว่าการ เข้ามาที่นี่จะทำอะไรก็ลำบากไปเสียหมด
เมื่อจัดแจงเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ล็อกตู้ไว้อย่างแน่นหนา กลัวว่าเพื่อนร่วมห้องจะละลาบละล้วงมาเห็นความลับเข้า ให้ พอหันมามองอีกทีก็พบว่าราช ได้ถอดเสื้อผ้ากองไว้ บนเตียง เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวที่ปกปิดความ เป็นชายเอาไว้

“ว้าย!” หญิงสาวเผลออุทาน ยกมือขึ้นปิดตาหันมาอีก ทางในทันที

“นายเป็นอะไรมาร์ติน” ราชิดขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายใน อาการงง จู่ ๆ ก็ร้องออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เอ่อ…พอดีตัวอะไรกัดฉันน่ะเลยตกใจดังไปหน่อย” เมื่อ ตั้งสติได้ก็ลดมือลงแต่ยังคงไม่ยอมหันไปมอง

“อ้อ ก็นึกว่าอายที่เห็นฉันในสภาพนี้ ฮ่า ๆๆ” คนพูดเดิน เข้าไปนั่งบนเตียงเพื่อนร่วมห้องอย่างถือวิสาสะ เพราะ ต้องการจะพูดคุยด้วย ทั้งที่ยังใส่กางเกงในเพียงตัวเดียว

ทั้งที่พยายามหลบแล้วแต่ทว่าอีกฝ่ายยิ่งเข้ามาใกล้ ทำให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ หน้าท้องขึ้นลอนซิกแพค ชัดเจน เจ้าหล่อนเขยิบก้นหนีแทบไม่ทัน

“แล้วนายจะมานั่งเตียงฉันทำไมเนี่ย ถอดเสื้อผ้าอย่างนี้ ไม่หนาวหรือไง” ใบหน้าคนพูดแดงระเรื่อ เพราะตั้งแต่เกิดไม่เคยต้องมาอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายสองต่อสองอย่างนี้ นั่นทำให้เธอต้องปรับตัวครั้งใหญ่เลยทีเดียว

“นายเป็นบ้าเหรอ ที่นี่ร้อนจะตายห่าอยู่แล้ว ดูสิมองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลทรายล้อมรอบ”