บทที่2รังแกคนซื่อสัตย์

หลินเจี้ยนจุนหัวใจเต้นเร็ว และความโกรธได้ผุดขึ้น มา “แย่งแฟนของเจีย ไปเธอยังจะมาเถียงใช่มั้ย แต่น่า เสียดายฉินจุ้นรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนแบบไหน เขาไม่มี ทางให้โอกาสเธอไม่คิดเลยว่าเธอกลับไปยั่วยวนหลี่ต้า เกนอย่างหน้าไม่อาย จนเขายอมที่จะแต่งงานกับเธอ!”

“จริงหรือ? พ่อที่แสนดีของฉัน?” หลินฟางหัวหัวเราะ อย่างเย็นชาออกมา

ความจริงคือหลินเจียฉีเป็นฝ่ายแย่งแฟนของเธอไป พ่อ กลับมาด่าเธอ

สําหรับหลี่ผ้าเกนคนนั้น……..

พ่อแม่ของฉินจูนเยนจิงได้หาลูกของตัวเองที่หายไป หลายปีจนเจอแล้ว ตอนนั้นหลินฟางหัวได้รับกระดาษที่ เขียนโดยฉินจุ้น ในกระดาษเขียนว่าจะให้เธอไปเจอฉิน หุ้นที่บ้านดินภูเขาหลัง เพื่อที่จะพาเธอไปเจอพ่อแม่ที่เยน จิง

หลินฟางหัวก็ไปด้วยความเขินอายและดีใจ สุดท้ายคน ที่รออยู่กลับเป็นคนโรคจิตอย่างหลี่ต้าเกน

หลี่ต้าเกนพูดตลอดว่าหลินฟางหัวเป็นคนที่นัดเขาให้มา เจอที่นี่ เมื่อเจอกับหลินฟางหัวเขาก็ได้ตรงเข้าไปกอด ระหว่างที่หลินฟางหัวดิ้นรนเสื้อผ้าของเธอถูกฉีด ขาดไปหมดแล้ว

สุดท้ายแล้ว หลินเจียฉีและฉินจูนมาพร้อมกับคนใน หมู่บ้านอีกหลายคน

เธอได้เผชิญกับฉินจุ้นที่ผิดหวังและเสียใจและคนใน หมู่บ้านที่กระซิบกันไปกระซิบกันมาหลินฟางหัวทนไม่ได้ เลยไปชนกำแพงเพื่อจะฆ่าตัวตาย

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ ถ้าบอกว่าหลินเจียฉีไม่มีส่วน เกี่ยวข้อง คนโง่ก็ยังไม่เชื่อเลย

หลินเจี้ยนจุนกลับไม่ได้สงสัยอะไรในเรื่องนี้เลย แถมยัง ไปใส่ร้ายลูกสาวตัวเองอีก ไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้เลย!

พ่อที่เป็นแบบนี้ ไม่มีซะยังดีกว่า!

“หยวนหัว ไล่เขาออกไป!” หลินฟางหัวมีสีหน้าที่เยือก เย็นและเพิ่มระดับเสียง

ไม่นานมีเด็กผู้ชายที่อายุสิบเจ็ดสิบแปดวิ่งออกมา เด็ก ผู้ชายคนนี้-วดกใบหน้าดูสดใสแต่กลับมีสีหน้าที่เอ่อ
เขาถือไม้กวาด และตีไปที่หลินเจี้ยนจุน

ตีไปและพูดไปว่า “ห้ามมารังแกแม่และพี่สาวนะ ผมจะตี พ่อให้ตายเลย ผมจะตีพ่อให้ตาย!”

เด็กผู้ชายคนนี้ ก็คือน้องชายของหลินฟางหัวหลินหยวน

หัว

หลินหยวนหัวเกิดมาพร้อมกับความเอ๋อ เมื่อเห็นใครมา รังแกแม่และพี่สาวของตัวเอง เขาจะลงมืออย่างไม่เกรงใจ เลย

หลินเจี้ยนจุนหลบไม้กวาดของหลินหยวนหัวไปและวิ่ง ไปทางประตูอย่าง

สะบักสะบอม

และยังด่าไม่หยุดว่า “หลินหยวนหัว ฉันเป็นพ่อของนาย นะ นายกล้าตีพ่อหรือ ชั่งบังอาจจริงๆ เดียวฉันจะสั่งสอน นาย!”

พูดจบได้เดินออกไปนอกบ้านเพื่อหาสิ่งของมาสั่งสอน

หลินหยวนหัว

ไม่รอให้เขากลับเข้ามา หลินฟางหัวปิดประตูอย่างแรก ป้ง และล็อกคานประตูไม้ที่อยู่ด้านใน

ต่อให้หลินเจี้ยนจุนจะด่าอยู่นานแค่ไหน หลินฟางหัวก็ ไม่มีทางที่จะเปิดประตู

หวังซูอิงทำอะไรไม่ถูกและเอ่ยปากพูดว่า “ฟางหัว อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นพ่อของเธอนะถ้าเธอทำแบบนี้กับ เขา ต่อไปจะอยู่อย่างไร……

แม่เป็นหญิงชาวไร่ที่อยู่ในยุคศักดินา หลินเจี้ยนจุนจะ พาผู้หญิงอื่นเข้ามาในบ้าน ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ตอนนี้ที่เห็นลูกสาวทำแบบนี้กับหลินเจี้ยนจุน ทำให้เธอ ยิ่งรู้สึกว่าอนาคตริบหรี่ และแม้แต่ความหวังอันเล็กน้อยก็ ยังมองไม่เห็นเลย

“แม่ แม่เชื่อหนูนะ หนูจะไม่มีวันให้แม่กับน้องต้องอด อยากแน่ๆ ” หลินฟางหัวจับมือที่ผอมแห้งของเธอ

อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนที่ย้อนเวลามาจากศตวรรษที่ ยี่สิบเอ็ด แถมยังสืบทอดความรู้ทั้งหมดของอาจารย์หมอ เซียน แบบนี้ทำไมถึงจะเลี้ยงครอบครัวทั้งสามคนไม่ได้?

“แต่ว่า……..น้องของเธอจะต้องไปหาหมอในไม่กี่วันนี้ แต่ ก่อนจะเป็นพ่อของเธอเป็นคนให้เงิน………
คิดไปคิดว่า หวังซูอิงกอดไปที่หลินหยวนหัวและร้องไห้ ออกมา “ลูกที่น่าสงสารของแม่ เป็นเพราะแม่ไม่มีปัญญา ถึงพาให้ลูกต้องมาลำบากกับแม่แบบนี้..………..

ตอนแรกหลินเจี้ยนจุนก็คิดว่าพาหลินหยวนหัวไปหา หมอเป็นการสิ้นเปลืองอยู่แล้ว ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เขาไม่มีทางจะให้เงินไปหาหมอแน่นอน

แต่เธอก็ไม่ได้โทษลูกสาวของเธอเพียงแค่รู้สึกว่าตัวเอง เกิดมาลำบาก ทำให้ลูกทั้งสองคนมีชีวิตที่ลำบากไปด้วย

“แม่ แม่สบายใจได้เลยนะ น้องต้องดีขึ้นแน่นอน” หลิน ฟางหัวเริ่มปลอบใจหวังซูอิง

หลินเจี้ยนจุนที่อยู่ข้างนอกเคาะประตูอยู่สิบกว่านาที ถึง ได้พูดไปด่าไปและเดินกลับ

เมื่อรอให้หวังซูอิงร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป หลินฟางหัว ก็เริ่มที่จะไปวัดชีพจรให้น้องชาย

และเธอค่อยๆหรี่ตา

จากการวัดชีพจร หลินหยวนหัวไม่ได้เกิดมาพร้อมเอ๋ อ แต่เกิดจากการกระตุ้นทางประสาทถึงทำให้เขาเป็น แบบนี้
การรักษาไม่ง่ายเลย แต่สําหรับหมอหลวงหลินอย่างเธอ แล้วก็เหมือนกันเรื่องกล้วยๆ สิ่งสำคัญก็คือยาจีนบำรุงไต หาได้ยากหน่อย คงต้องค่อยๆรักษาแล้วแหละ

เมื่อใจของเธอแผนแล้ว หลินฟางหัวกำลังที่จะขึ้นไป นอนบนเตียง

ถ้าเธอจะจำไม่ผิด พรุ่งนี้มีภารกิจที่ยิ่งใหญ่ต้องทำ…..

เป็นไปอย่างที่คิดไว้

รุ่นเช้าวันที่สอง หน้าประตูมีเสียงที่คมชัดและไร้ความ ปรานีลอยมา “หลินฟางหัวนางดอกทองอยู่ไหน? รีบออก มา! ค่อยดูฉันจะตีเธอให้ตายเลย! ทำให้ชื่อเสียงของ ตระกูลหลินหายไปหมดแล้ว!”

เพียงแค่ได้ยินเสียง เธอก็รู้แล้วว่าคนที่มาก็คือยายหยู ป้านเหลียนที่ไร้ความปรานี เห็นแก่ตัว

หวังซูอิงรีบออกไปต้อนรับ พร้อมสีหน้าที่ยิ้มแย้มและพูด อย่างระมัดระวังว่า “แม่……ฟางหัวเธอพึ่งตื่น……….บอก ว่าเธอจะโดนกระทบกระเทือนอีกไม่ได้..…………..

“กระทบกระเทือนไม่ได้หรือ? แล้วเธอไปแย่งแฟนของ เจียฉีไม่กลัวการกระทบกระเทือนหรือ? และไปมีความสัมพันธ์ลับๆกับหลี่ต้าเกนไม่กลัวการกระทบกระเทือน หรือ?”

หยูป้านเหลียนได้ยินที่หวังซูอิงพูดแบบนี้ เธอก็ได้ ตะคอกใส่หวังซูอิง “ฉันคิดว่าคนที่เป็นแม่อย่างเธอไม่ได้ เรื่องนะ แค่ลูกยังสอนออกมาได้ไม่ดีเลย เธอไม่เรียนรู้ จากยู่หลานหน่อยหรือดูเจียฉีสิออกจะรู้เรื่อง!”

“แม่ ระวังบันไดหน้าประตู

ลูกสะใภ้ของลูกชายรองเจ้ากุ้ยจื้อดึกแขนของเธอไว้

“คนที่ใส่ใจที่สุดก็หนีไม่พ้นเจ้ากุ้ยจือจริงๆ”

หยูบ้านเหลียนเงยหน้าและก้าวขาเดินเข้ามา

เมื่อเห็นโต๊ะตรงกลางบ้านมีไข่ต้มน้ำตาลแดง แล้ว สีหน้าของมืดมนลง “นี่ให้ใครกิน?”

“ให้ฟางหัวกิน หมอบอกว่าร่างกายเธอขาดเลือด ฉันเลย อยากให้เธอบำรุงตัวเองหน่อย….. หวังซูอิงรีบเอ่ยปาก อธิบาย

หยูป้านเหลียนเบ้ปาก“นางดอกทองร่างกายอ่อนแอตรง ไหน? ให้เธอกินมันสิ้นเปลืองมาก!” กุ้ยจือเธอเอาไปให้หลินเหล่ยกิน เขาจะสอบปลายภาคแล้ว เป็นช่วงที่ควร จะบำรุงสมอง

พูดจบกำลังที่จะเอาถ้วยไป

แต่มีคนไปคว้าถ้วยนั้นเร็วกว่าเธอ

เมื่อมองชัดแล้วว่าเป็นใคร หยูบ้านเหลียนด่าออกมาและ ชี้หน้าพร้อมความโกรธ “ไอคนหน้าไม่อาย รีบคืนไข่ให้ ฉัน น้ำหน้าอย่างเธอยังมีหน้ามากินไข่ของตระกูลหลิน หรือ? ทําไมเธอถึงไม่ชนกำแพงไปให้ตายไปเลยล่ะ! ”

“ทำไมหนูถึงต้องคืนให้ยาย ไข่นี้แม่เป็นคนต้มให้หนู! หลินฟางหัวมองหยูบ้านเหลียนด้วยสีหน้าที่เย็นชา ใน อากาศมีกลิ่นอายของดินระเบิดที่เข้มข้น

เป็นเพราะฐานะชาติก่อนของเธอ ไปที่ไหนก็มีคนเคารพ นับถือ และค่อยเอาใจ

ในความโชคดีที่เธอไม่ตาย และเป็นครั้งแรกที่เธอถูกคน ชี้หน้าด่า

“ฟางหัว เชื้อแม่นะ ไปขอโทษยายนะ เดียวแม่ต้มใหม่ให้ ลูก……” หวังซูอิงกลัวลูกตัวเองเสียเปรียบ เลยรีบเตือน เธอไปมีคนบางกลุ่มชอบรังแกคนที่ซื่อสัตย์

ถ้ายิ่งยอม ก็จะยิ่งถูกรังแก