บทที่5

แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าผู้เป็นนายทำไปเพราะสิ่งใด แต่ก็อดไม่ ได้ที่จะเอ่ยตำหนิย้ำเตือนในฐานะสหาย มิใช่นายบ่าว

หรูจงประคองร่างสูงของโม่คังมิให้ล้มลงยังพื้นดินที่ยัง คงมีนํ้าแข็งเกาะพราวทั่วบริเวณ

ใจของบุรุษผู้นี้นั้นช่างมั่นคงและแข็งแกร่งยิ่งนัก’ นั่นคือ ความคิดของผู้ติดตามทุกคนในขณะนี้

“หึ ๆ เจ้ารู้ดีกว่าผู้ใด สหายข้า

“คิดว่าหากท่านเป็นอันใดไป แล้วนางจะอภัยให้ข้ารี” หวั่ จงทั้งทอดถอนใจ ทั้งใช้น้ำเสียงตำหนิผู้เป็นนาย

“ไปกันเถอะ…

สิ่งที่ออกจากปากของโม่คังมิใช่คําตอบ ทว่าคือการเลี่ยง ที่จะต่อความโดยเอ่ยในสิ่งมิตรงกับใจออกมาแทน เขา รู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป รู้ถึงความเสี่ยงมากกว่าผู้ใด หาก ในจังหวะการปลดปล่อยพลังนั้น ศัตรูลงมือได้ก่อนตัวเขา ความตายย่อมเกิดขึ้นอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้
ข้าพร้อมเสี่ยงกับความตาย แต่ข้าไม่ยอมเสี่ยงที่จะเสีย นางไป

หรูจงพยักหน้าให้ผู้ติดตามลงมือจัดการทุกอย่างที่เหลือ เขามิใช่ว่าไม่เชื่อในฝีมือของผู้เป็นนาย แต่ทุกอย่างต้อง ไม่มีคําว่าผิดพลาดเกิดขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สอง

เหล่าผู้ติดตามชักกระบีออกจากฝักอีกครั้ง ก่อนวาดไปยัง ล่าคอของชายชุดดำทั้งหมดที่ยืนนิ่งไร้ซึ่งการรับรู้

ทุกเหตุการณ์ตกอยู่ภายใต้ดวงตาคู่งามที่ยืนตะลึงค้าง ด้วยความหวาดหวั่น ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อหน้านางเพียง ชั่วพริบตาเท่านั้น สิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ในคราแรกนั้นจําต้อง เปลี่ยนแผนเสียแล้ว

ร่างงามรีบมุ่งกลับไปยังทิศทางเดิมอย่างรวดเร็ว นางต้อง ไปให้ถึงก่อนกลุ่มของเยวคัง มิเช่นนั้น ทุกอย่างอาจพังลง ก็เป็นได้

ทางด้านที่พักของคณะเดินทาง

ตัวนถึงกับใบหน้าถอดสี เมื่อคู่ต่อสู้ของเขามิใช่จะล้มได้โดยง่ายอย่างที่คิดเอาไว้ ร่างกายที่ต้องคอยเดิน ลมปราณพร้อมทั้งรับมือคู่ต่อสู้ไปด้วยนั้น มันช่างหนัก หน่วงและกินกำลังของเขาไปมากทีเดียว หากมีทำเช่นนี้ เขาอาจพ่ายให้แก่คู่ต่อสู้ที่อ่อนวัยกว่าเป็นแน่

สายฝนที่ยังซัดกระหน่ำ มันทำให้ร่างกายของเขาจำต้อง ปลดปล่อยความร้อนออกมาให้มากกว่าปกติเพื่อต้านทาน ความหนาวเย็นที่เปรียบ

เสมือนเข็มนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงไปทุกอณูของร่างกาย

ก็มิปาน

เจี่ยเต๋าเองก็รู้สึกนับถือในความแข็งแกร่งของต้วน น้อย ด้วยวัยของเขานั้นอ่อนกว่ามาก ทว่ายังไม่อาจล้มคน ตรงหน้าได้เลย แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังฝืนกำลังต้านทาน เอาไว้ แต่หากว่ามองในอีกมุมก็จะเห็นได้ชัดว่าตัวเขาเอง นั้นก็ยังด้อยประสบการณ์อยู่มากทีเดียว

ทั้งคู่ใช้กำลังในการห้ำหั่นกันอย่างสุดกำลัง สายฝนที่ยัง คงเทกระหน่ำประสานเข้ากับเสียงอาวุธที่ปะทะกันอย่างดุ เดือด ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร
ฉีก!

ต้วนลี่ถึงกับดวงตาเบิกกว้าง เมื่อความเจ็บปวดเกิดขึ้นจาก ทางด้านหลัง

เจ้าสละลมหายใจเอาไ

เป็นเสียงหวานของคนที่เขาจำได้ขึ้นใจ นายหญิงผู้ที่เขา ปกป้องมาตั้งแต่เยาว์ บัดนี้ นางเอ่ยปากขอลมหายใจของ เขา ช่างเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายกว่าสิ่งอื่นใดในชีวิต

“กรี๊ดดด! ขะ…ข้า พี่เจียเต๋า ช่วยอี้เหมยด้วย

เจียเต่าเพ่งสายตาฝ่าความมืดไปยังคู่ต่อสู้ที่เห็นเป็นเพียง เงาร่างอันเลือนราง ซึ่งบัดนี้ได้ทรุดลงยังพื้นดิน พร้อม เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ควรจะอยู่ภายในรถม้า แต่ กลับกลายเป็นว่านางมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

“แม่นางอี้เหมย เกิดสิ่งใดขึ้น ไยจึงลงมาอยู่ตรงนี้ได้เล่า
“พี่เจี่ยเต๋า ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ตัวนสี่มิใช่ลุงของข้า เขาบังคับให้ข้าบอกทุกคนเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นจะฆ่าข้าเสีย ข้า…”

คำพูดรัวเร็วของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มไม่คิดเอ่ยสิ่ง ใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ ทั้งยังไม่ได้สนใจหญิงสาวเช่นกัน เจี่ยเต๋าทำเพียงก้าวจากไปยังทิศทางของการต่อสู้อีกด้าน พร้อมเสียงกระพรวนในมือดังขึ้นเป็นจังหวะเพื่อมิให้เกิด การลงมือผิดของฝ่ายตน

อี้เหมยที่ยืนตัวสั่งงันงกในคราแรกเปลี่ยนท่าทีอย่าง รวดเร็ว ก่อนจะเหลือบตามองไปยังร่างของต้วนลี่ นางถูก สอนมาให้รู้จักการเอาตัวรอด และหากต้วนลี่ยังอยู่ เท่ากับ นางอาจต้องถูกกำจัดไปพร้อม ๆ กัน แล้วไยนางต้องให้ เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นด้วยเล่า

“นับว่าเจ้าโชคดีที่ตายด้วยน้ำมือของข้า มิใช่คนพวกนั้น คนของเจ้าทำงานพลาด ข้าไร้ทางเลือก”

เอ่ยจบ ร่างงามได้หมุนกายจากไป โดยไม่แม้แต่จะใส่ใจ มือหนาที่สั่นระริกที่หวังคว้าจับชายกระโปรงของนางเอาไว้ ด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่มีเหลือแล้ว ซึ่งต้วนลี่ทำได้แค่เพียง ยกมือค้างกลางอากาศ ก่อนจะตกลงข้างลำตัวด้วยความ สิ้นหวัง เขาภักดีต่อนางแต่ผู้เดียว ทว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนกลับกลายเป็นเช่นนี้หรือ ตายด้วยน้ำมือ ศัตรูยังจะดีกว่าฝีมือของผู้เป็นนายหลายร้อยเท่านัก

ลมหายใจของตัวนลี่เริ่มติดขัด ความหนาวเหน็บเข้าเกาะ กุมไปทั่วร่าง เขากำลังจะตายและเป็นการสิ้นลมที่มิอาจ คาดเดาได้ว่า มันมีค่าจริงอย่างที่นายสาวคิดหรือไม่ เขา เกิดและเติบโตมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว ยามจากก็ได้ แม้แต่คนเหลียวมอง…เช่นกัน

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม ทุกอย่างจบลงด้วยกลิ่นคาว เลือดพร้อมการหายไปของหวู่จงและผู้ติดตาม จะมีเพียง ชายหนุ่มชาวบ้านที่ปรากฏตัวขึ้นด้วยความตื่นกลัวจาก เหตุการณ์นองเลือดในครั้งนี้

โม่คังก้าวยาว ๆ ตรงไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียวซึ่งยืน อยู่ท่ามกลางผู้อารักขา

หมับ!

มือหนาคว้าร่างบางเขาสู่อ้อมกอด พร้อมทั้งลูบไปตาม ท่อนแขนกลมกลึง ใจที่หวาดหวั่นค่อย ๆ สงบลงเมื่อเห็น นางยังปลอดภัยอยู่ ความเจ็บปวดที่บีบอัดอยู่ในร่างกายเสมือนว่าสูญหายไปเมื่อร่างงามแนบอยู่กับอก แกร่ง

“เจ้าปลอดภัยดีรึไม่ อี้เอ๋อร์ เจ็บที่ใดอีกหรือไม่”

“ข้าปลอดภัยเจ้าค่ะ”

หญิงสาวตอบเสียงอู้อี้อยู่กับอกของชายหนุ่ม แม้จะ พยายามเงยหน้าขึ้นมองคนที่โอบร่างตนอยู่ ทว่ากลับถูก มือหนากดเอาไว้แน่น หรูอี้ทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น แม้ จะยังไร้แสงสว่าง ทว่า ความเขินอายก็เริ่มลามเลียไปทั่ว ทั้งใบหน้า

ทุกคนต่างรีบจัดการกับเศษซากของการต่อสู้ที่จบลงแล้ว ให้กลับเข้าสู่สภาพเดิม โดยผู้ที่บาดเจ็บหนักให้ดูแลตนเอง ไปก่อน หวู่จงในคราบของชายชาวบ้านดอยชาเลืองมองผู้ เป็นนายอยู่เป็นระยะ ด้วยอาการของโม่คังยังคงไม่ได้รับ การรักษาอย่างถูกต้อง แต่เขายังหาจังหวะเข้าแทรกหนุ่ม สาวคู่นั้นมิได้เลย

“มิห่วงตนเองบ้างเลย ข้าจนคำพูดเสียจริง’ ชายหนุ่มได้แต่ ทอดถอนใจกับความรั้นของผู้เป็นนาย แต่เขาจะทำสิ่งใด ได้เมื่อมันคือความประสงค์ของอีกฝ่าย
หวู่จงมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของโม่ค้งด้วยความ คะนึงหา นางเติบโตมากนักเวลานี้ ความงามมิเป็นรองผู้ ใดเลย ทั้งยังเข้มแข็งยิ่งนัก นานเพียงใดแล้วนะที่เขามิได้ สวมกอดน้องน้อยนับตั้งแต่นางจากบ้านมา

“ท่านแม่ทัพ”

เจียเต๋าเอ่ยเบา ๆ ข้างกายผู้นำของตน ก่อนจะโน้มกาย เข้าใกล้

หรูจงเพื่อบอกกล่าวบางเรื่องที่เขาคิดว่ามันสำคัญมากที เดียว

“ตามน้ำไป อย่าเพิ่งทำให้ไก่ป่าตัวงามแตกตื่นก่อนจะถึง เวลา” หวู่จงเอ่ยเหมือนเปรยกับสายลม เจี่ยเต๋าเองก็มีท่าที ไม่ต่างกัน

“ขอรับ”

ทั้งคู่ไม่เอ่ยสิ่งใดต่อกันอีก ทำเพียงเดินไปช่วยผู้อื่น จัดการตั้งค่ายพักขึ้นมาใหม่ แม้ฝนจะเริ่มซาลงบ้างแล้ว ทว่า ฟ้ายังคงมืดเกินกว่าที่จะเสี่ยงเคลื่อนย้ายที่พักไปยัง จุดอื่น
ห่างออกไปอีกด้าน ร่างบางที่เปียกโชกเพ่งมองไปยังสอง ร่างที่โอบกอดกันแนบแน่นด้วยความริษยา มือบางบีบกัน แน่น ทว่า นางกลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น

‘คนเช่นข้าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ ใจข้ารวดร้าวเพียงใด เจ้าก็ ต้องได้รับผลตอบแทนมากกว่าข้าหลายเท่านัก หรูอี้!