บทที่ 9 เสียงร้องไห้ทรงพลัง

แต่ทว่า หลินหมิงยังพูดไม่ทันขาดคำ ข้างในห้องก็มีเสียงเด็ก

ร้องไห้ดังออกมา

“ไม่ได้การ! พวกเด็กๆตื่นแล้ว! ”

เมื่อเปียซิงเหยาได้ยินเสียงร้อง ก็ยิ่งรีบกว่าเดิม หลินหมิงเห็น แล้วก็อดไม่ไหวที่จะหัวเราะ แค่เด็กตื่นไม่จำเป็นต้องกลัวขนาดนี้ ไหม

“แงงง.….…..

ไม่นาน ก็มีเสียงร้องไห้อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียง

ตามขึ้นมาอีก

และมีเสียงเด็กร้องไห้เป็นระยะ

เวลานี้เองเด็กทั้งเจ็ดคนได้ตื่นหมดแล้ว อีกอย่าง เหมือนเห็น คนอื่นร้องไห้ เสียงร้องไห้อีกคนดังกว่าอีกคน เหมือนกำลัง แข่งขันประชันเสียงกันอยู่

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของพวกเด็กๆหลินหมิงก็ไม่รอช้า

เขารีบพุ่งเข้าไปในห้อง เห็นเด็กทั้งเจ็ดนอนอยู่บนเตียงมือกับ ขาดิ้นไปมาไม่หยุด ปากเล็กๆก็ตะโกนร้องไห้ไม่หยุด

เสียงเด็กๆร้องไม่ดัง แต่ทั้งเสียงทั้งเจ็ดมารวมกันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เสียงร้องทรงพลัง

เห็นภาพนี้แล้ว ตัวและสมองของหลินหมิงเหมือนจะระเบิด ออกเป็นเสี่ยงๆ

เขารู้แล้วว่า ทำไมเปียซิงเหยาได้ยินเสียงร้องไห้แรกดังขึ้น ถึง ได้รีบและตื่นกลัว

“หลินหมิง เร็ว เอาขวดนมไปป้อนคนโตคนรองก่อน! ”

เวลานี้ เปียซิงเหยา ยื่นขวดนมมา และพูดกับหลินหมิงอย่าง รีบร้อน

หลินหมิงเห็นแบบนี้ ก็รีบคว้าขวดนมไป แต่ว่าตอนนี้ใบหน้า ของหลินหมิงเหมือนคนจะร้องไห้ ตอนนี้เขามองเด็กทั้งเจ็ดคน หน้าก็เหมือนๆกัน จะแยกออกได้ไงว่าใครเป็นคนโตแล้วใคร เป็นคนเล็ก เขามองเปียซึ่งเหยาและถามออกไปว่า “คนไหนคือ คนโตคนไหนคือคนรอง? ”

“เสื้อเด็กๆมีเลขอยู่ เลขหนึ่งของคนโต เลขสองของคนรอง ก็ตามนั้น! “ในห้องนั่งเล่นเสียงของเปียซิงเหยาดังมา

หลินหมิงฟังแล้ว ก็อดไม่ได้กัดฟันกรอด เธอกล้าตั้งชื่อลูกเขา ตามตัวเลขได้ยังไงกัน

หลินหมิงถือขวดนมไว้ในมือ เดินมาเห็นคนโตอยู่ข้างในสุด หล่าเอ้อร์ เด็กทั้งสองถ้าดูจากภายนอกก็ดูเหมือนกันหมด แน่นอนเขาก็ยังแยกไม่ออกว่าใครคือ คนโต คนรอง
แต่ว่า ก็เห็นป้ายเสือของคนโต คนรอง หลินหมิงกระตุกยิ้มมุม

ปาก

มือทั้งสองข้างของเขาพร้อมทำงาน อีกมือจับขวดนม เอานม ค่อยๆเอาเข้าไปปากเล็กๆของคนโตคนรอง

จ๊วบๆ!

จ๊วบๆ!

คนโตเมื่อรู้สึกถึงอาหาร ก็รีบดูดอย่างรวดเร็ว เด็กทั้งสองไม่ ร้องไห้อีก มีแค่ใบหน้าที่ดูดนมอย่างเอร็ดอร่อย

ในขณะที่หลินหมิงกำลังจะปล่อยมือ เขาก็ตกใจ

เพราะแม้ว่าคนโตคนรองจะจับขวดนมไว้ แต่พวกเขาจับไม่ แน่น เพราะมีอยังไม่ได้มีแรงมากขนาดนั้น ขวดนมก็จึงตกลงมา อย่างรวดเร็ว

ดีที่หลินหมิงมือไว ไม่ได้ทำให้ขวดนมตกลงพื้น

จากนั้น สองมือเขาก็จับขวดนมทั้งสองไว้และค่อยๆป้อนคนโต

คนรอง

สงสารคนที่สามกับคนเล็ก เพราะไม่ได้ดื่มนม ตอนนี้ยังร้องไห้ ไม่หยุด หลินหมิงเห็นแบบนี้ ตัวเขาเหมือนกำลังบ้าแต่ไม่ใช่ เพราะทนเสียงเด็กไม่ไหว แต่เพราะว่าสงสาร

หนึ่งคนมีแค่สองมือต้องป้อนสองคนเสร็จ ถึงจะป้อนอีกสอง คนได้
ตอนนี้ หลินหมิงรู้แล้วว่าเลี้ยงเด็กทั้งเจ็ดคนมันลำบากแค่ไหน เวลานี้ ในมือเป้ยชิงเหยาถือขวดนมที่เหลือทั้งห้าขวดมา เพียงแต่การกระทำต่อไปนี้ของเธอ กลับทำให้หลินหมิงเหมือน ได้เปิดโลก