บทที่ 8 หนี้แสนล้าน

เมื่อคิดถึงพ่อของเขาหลิน โยวเทียน หลินหมิงก็อารมณ์เสียอีก

ครั้ง

ตอนแรก ครอบครัวพวกเขามาทำงานที่เมืองโหม เริ่มทำ แรก บริษัทของพ่อเขามีคนทำไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ เป็นได้แค่ บริษัทเล็กๆทั่วไป

แต่ว่า หลังจากที่มีความก้าวหน้าครั้งสำคัญทางเทคโนโลยี ที่ ทําให้บริษัทก้าวกระโดดไปอย่างรวดเร็ว จากราคาสองล้านถึง ยี่สิบล้าน สองร้อยล้าน สองพันล้าน จนถึงราคาตลาดสองแสน ล้าน

ระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงสองปี ตระกูลหลินก้าวกระโดดเป็นเศรษฐี

ในเมืองโหมด

แต่ทว่าพ่อของเขาก็ถูกคนอื่นใส่ร้าย ทำให้หุ้นของบริษัท ซบเซาลง สุดท้ายทําให้บริษัทล้มละลาย

เทคโนโลยีที่ได้รับการจดสิทธิบัตรของบริษัทก็ถูกเรียกกลับ โดยรัฐเช่นกัน

แต่พ่อของเขา หลินโยวเทียน เพราะเรื่องนี้ก็ทำให้ติดหนี้สอง แสนล้านด้วย เพราะไม่มีกำลังใช้หนี้ได้สุดท้ายเลยต้องเข้าคุก

หลินหมิงเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ก็ความรู้สึกเครียดมาก เขาไม่ได้มี เพียงแค่ปัญหาของตัวเขาแต่ยังมีเด็กเจ็ดคนอีกด้วย
ที่สําคัญที่สุด ก็คงเป็นหนี้สองแสนล้านก้อนนั้น

อย่าพูดถึงแสนล้านเลย แม้แต่ร้อยล้าน คนจนส่วนมากทั้งชีวิต ก็ยังหาเงินไม่ได้มากขนาดนี้เลย เมื่อก่อนหลินหมิงเป็นคนขี้เกียจ เอาแต่ใช้เงินไปวันๆ ตัวเองก็ยังไม่มีประสบการณ์ด้านการ ทำงาน และยังไม่มีประสบการณ์ด้านการลงทุนหรือทำธุรกิจตอน นี้มีแต่หนี้ก้อนใหญ่ทับตัวเขาเอาไว้ ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก

หลินหมิงหยุดคิดเรื่องนี้ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหาเปียซึ่งเหยากับ ลูกๆ

ไม่ว่ายังไง เรื่องทั้งหมดต้องค่อยๆแก้ไปทีละเรื่อง กังวลมาก เกินไปก็ไม่ทำให้เรื่องดีขึ้นมาได้ นี่คือการแก้ปัญหาของหลินห มิง

เขาเชื่อเรื่องทุกอย่างย่อมมีทางออกอยู่เสมอ รถถึงภูเขาย่อมมี ถนนสร้างไว้แล้ว

สุดท้ายที่สำคัญสุด คือตอนนี้เขามีระบบอยู่ หนี้แสนล้านอาจ จะใช้หมดในเวลาไม่นานก็ได้ ถึงเวลานั้น เขาก็สามารถพา พ่อ ออกจากคุกได้

ขับรถถึงชุมชนจื่อยวนอย่างรวดเร็ว หลินหมิงลงจากรถ วิ่งขึ้น หออย่างเร็ว

ถ้าเขาจำไม่ผิด หนึ่งชั่วโมงก่อน เปียซึ่งเหยาพูดว่าอีกสอง ชั่วโมง จะเป็นเวลากินข้าวของเด็กๆ ตอนนี้เหลืออีกแค่สิบหน้าที่ ก็จะถึงสองชั่วโมงแล้ว
“เหยาเหยา ฉันกำลังมาแล้ว เปิดประตูเร็ว

เมื่อถึงหน้าประตู หลินหมิงก็ตะโกนเสียงดัง แต่กลับไม่กล้า เคาะประตูดั่งสาเหตุเพราะกลัวเด็กๆทั้งเจ็ดกลัว

เสียงเท้าจากด้านในดังขึ้น

ประตูห้องถูกเปิดออกหลินหมิงมองเปียซึ่งเหยาตรงหน้า

“กลับมาอีกทำไม? “เปียซิงเหยามองหลินหมิง ด้วยใบหน้า

เฉยเมย

“แค่ แค่………งไปตรวจดีเอ็นเอเสร็จ กลับมาหาเธอไง วางใจได้ฉันจะรับผิดชอบลูกๆเอง”หลินหมิงยิ้มแห้งๆ และรีบพูด

คํามั่นสัญญา

“เข้ามาสิ เด็กๆกำลังจะตื่นแล้ว มาช่วยกันตักนมผงหน่อย เป้ยซิงเหยาพูดจบ ก็ตรงไปที่โต๊ะห้องนั่งเล่นและทำต่ออย่าง เร่งรีบ

หลินหมิงมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดนมเด็ก สักพักเปีย ชิงเหยาเอาขวดนมเด็ก และใส่นมตามด้วยน้ำอุ่น

จากนั้นก็เขย่าขวมน้ำอย่างแรง และเช็คอุณหภูมิ เห็นท่าทางเร่งรีบของสาวสวยตรงหน้า หลินหมิงอดไม่ได้ อมยิ้ม

“นายเหม่ออะไรอยู่? รีบมาช่วยสิ เดี๋ยวเด็กๆจะตื่นแล้ว เดี๋ยว จะวุ่นวายกว่านี้นะ”เป้ยซิงเหยาเงยหน้ามองหลินหมิงที่กำลังเหม่อ ขมวดคิ้ว และตะโกนออกไป

“ก็แค่ชงนมไม่จําเป็นรีบขนาดนี้ก็ได้? “หลินหมิงไม่เชื่อ