บทที่ 5 รางวัล

มองเด็กที่นอนอยู่บนเตียง หลินหมิงอดไม่ไหวที่จะเอานิ้วไป จิ้มแก้มเด็กคนใดคนหนึ่ง เพียงไม่นาน เขาเหมือนโดนไฟชื่อด รีบหดนิ้วกลับมาทันที

สาเหตุก็คือทารกเด็กเกินไป กลัวว่าตัวเองจะทำให้เด็กเจ็บ

นุ่มมาก น่ารักจัง

หลินหมิงมองดู ในใจก็รู้สึกมีความสุข นี่คือลูกเขาจริงๆหรอ

จากนั้น

หลินหมิงดึงผมเด็กทุกคนคนละเส้นแยกและเก็บเอาไว้

“นายทําอะไร? ”

เปียซึ่งเหยามองหลินหมิง อดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้ว และทาย ออกด้วยว่าเขาจะทำอะไร

หลินหมิงก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เขายักไหล่อย่างช่วยไม่ได้และพูด ว่า”ฉันก็ต้องตรวจให้แน่ใจ

ฟังเขาพูดแบบนี้แล้ว เป้ยชิงเหยาขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ กลับไม่พูดอะไ

“เด็กๆหิวแล้วใช่ไหม? ”

หลินหมิงเดินเข้ามา ดึงผมของคนรองที่อยู่อ้อมอกของเป้ยชิงเหยา และถามไปด้วย

คนรองร้องไห้เสียงดัง แม้ว่าเปียซิงเหยาจะอุ้มปลอบอยู่ แต่ก็ ไม่ได้ผลยังคงร้องไห้เหมือนเดิม

“ไม่ได้หวหรอก อย่าไม่ถึงเวลากินสักหน่อย

เปียซิงเหยาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ขมวดคิ้วเป็นปมด้วย สายตาที่เป็นกังวล ไม่ว่าจะปลอบยังไงก็ไม่ได้ผล

“ไม่งั้น ให้ฉันลองอุ้มไหม? ”

หลินหมิงมองคนรองที่อ้อมอกเบี้ยซึ่งเหยา เธอยิ้มอ่อนและพูด

“นาย? นาย…..เลี้ยงเด็กเป็นหรอ? ”

สายตาของเปียซิงเหยามองหลินหมิง สายตาเต็มไปด้วย

ตกใจและสับสน

“ดูถูกฉันเหรอ ฉันคือผู้ได้ฉายาว่าราชาเด็กเลยนะ เป็นที่รัก ของเด็ก ไม่ว่าเด็กจะกี่เดือนหรือกี่ปี เมื่ออยู่กับฉันก็จะสงบลง หลินหมิงยิ้มพูด

พูดแล้ว เดินมาและอ้าแขนให้ฉันสิ

เปียซึ่งเหยามองตาของหลินหมิง ตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นข้างในเต็ม ไปด้วย ความอ่อนโยนต่อเด็ก

ใจของเธอ อ่อนลงทันที จากนั้นเธอก็มอบเด็กให้เขา หลินหมิงรับเด็กอย่างระมัดระวัง มือข้างหนึ่งไว้ด้านหลังศีรษะและหลังของเด็ก อีกข้างไว้ที่ก้นเด็ก จากนั้นก็เริ่มโยกตัวไปมา

“คนรอง คนรอง โอโอ้โอ้ ไม่ร้องไม่ร้อง ป่าปิ้งอยู่นี่ หลินหมิงอุ้มเด็กไว้ ปากกล่อมเด็กเบาๆ สายตาที่มองเด็ก อ่อนโยนมาก

พูดแล้วก็แปลก หลังจากหลินหมิงกล่อม เด็กก็ไม่ร้องแล้ว จริงๆ ตอนนี้มีดวงตาสีดำเข้มกระพริบตามองอยู่ ใบหน้าสีชมพู อ่อนที่เต็มไปด้วยความสงสัย มือที่ค่อยๆยกขึ้น ดูท่าแล้ว เหมือนอยากจะจับหลินหมิง

ท่าทางแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนะ

หลินหมิงมองเด็กน่ารักคนนี้ ใจก็ละลายอีกครั้ง

เห็นภาพตรงหน้านี้ เปียซิงเหยาก็ต้องตกตะลึง

เธอกล่อมเด็กทั้งวันกล่อมไม่ได้ อยู่กับหลินหมิงกลับสงบลง หรือว่า นี่เป็นเพราะสายเลือดเดียวกันเลยรู้สึกกันได้

แม้ว่าลูกยังเด็ก แต่เหมือนจะรับรู้ถึงหลินหมิง

“เหอะๆ คุณดูสิ ผมบอกแล้วว่าผมทำได้”หลินหมิงหันมามอง เปียซึ่งเหยา ปากก็ยิ้มกว้าง

“แปลกจริงๆ ปกติหล่าเอ้อร์ไม่กล้าอยู่กับคนแปลกหน้า พี่ เลี้ยงเยว่เซาแค่อุ้มก็จะร้องไห้เสียงดัง มีแค่ฉันที่ดูแลอยู่วันนี้ กล่อมทั้งวันก็ไม่สำเร็จ แต่แค่นายอุ้มก็เงียบแล้ว”

เป้ยซิงเหยามองคนรอง และมองหลินหมิง ด้วยสายตาแปลกๆ

“ขอแสดงความยินดีกับเจ้าภาพ กล่อมเด็กสำเร็จหนึ่งครั้ง ได้ รางวัลเงินหลงเซี่ย5หมื่น!”เงินหลงเซี่ยถูกโอนไปยังธนาคารเจ้า ภาพผ่านช่องทางที่ปลอดภัย โปรดเจ้าภาพตรวจสอบและรับ ด้วยตัวเอง!