บทที่ 11 แม่ของลูก

ได้ยินเสียงที่อยู่ในระบบภายในสมองดังขึ้นมาอีก หัวใจของ เต้นรัวขึ้นมา

ครั้ง หลินหมิงรับรางวัลถึงสองแสนเลย

เพราะมีระบบ เขาเชื่อมั่นว่า ต่อไปตนเองจะสามารถทำให้ลูก ทั้งเจ็ดคนของตัวเองมีชีวิตที่ดี อีกทั้งมีระบบ ที่เขามั่นใจ แม้แต่ การใช้หนี้แสนล้านก้อนโตหมดก็อาจจะเป็นไปได้

เวลาเดียวกัน ครั้งนี้นอกจากเงินรางวัลแล้ว ยังมีคู่มือหนึ่งชุด

บูติกคู่มือเลี้ยงลูก

“คำแนะนำระบบ: คู่มือนี้จัดทำโดยระบบ เจ้าภาพสามารถ ไปตรวจสองดูที่หน้าเว็บเพจได้ด้วยตนเอง

หลินหมิงทําตาคำแนะนำในระบบ ความคิดจมลงในสมอง ประกายแสงส่องเข้าไปในรูม่านตา ที่ด้านหน้าของเขา มองเห็น จุดแสงสีทองเปล่งประกาย

จุดแสงสว่างนี้คือสิ่งที่ระบบมอบให้ บูติกคู่มือเลี้ยงลูก

หลินหมิงดึงสติกลับมา ไม่ได้รีบร้อนหยิบเอาคู่มือออกมา ใน เมื่อ ถ้าอากาศที่ว่างเปล่าในมือตนเองปรากฏของหนึ่งชิ้น จะ ต้องทำให้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆตกใจแน่นอน

รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างรวดเร็ว หลินหมิงตรวจสอบบัตรธนาคารของตนเอง มียอดเงินเข้ามาในนั้นอีกสองแสน จริงๆด้วย หลินหมิงไม่ได้ลังเลก็โอนเงินเข้าบัญชีของเปียซึ่ง เหยาหนึ่งแสน

แต่ว่า ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดออกมาอีก เพราะแม้ว่าทั้งสองจะมีลูก ด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้มีสถานะสามีภรรยากันแล้ว

เขากังวลว่า เปียซิงเหยาจะไม่เอาเงินของตนเอง

ในเมื่อ ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งเหลือเกินจริงๆ

ติด ๆ!

แต่ว่า พอเขาเพิ่งจะโอนไป โทรศัพท์มือถือของเปียซิงเหยาก็มี ข้อความแจ้งเตือน พอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู ก็เห็นยอด เงินหนึ่งแสนที่เขาโอนไป “หลินหมิง คุณ…..ทำไมคุณถึงโอนเงินมากขนาดนี้ให้ฉันอีก

เป้ยซิงเหยาถลึงตาคู่สวยนั้น แววตาที่มองหลินหมิงเต็มไปด้วย

ความตกใจ

“ตอนนี้คุณเพื่อลูก ครอบครัวสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว ผมเป็น ผู้ชายอกสามศอก ผมไม่อาจนิ่งดูดายได้ ไม่ว่าอย่างไร ผมก็เป็น พ่อของเด็กในบ้านทั้งเจ็ดคน” หลินหมิงยิ้มบางๆ แสดงจุด ประสงค์ที่ตนเองโอนเงินก้อนนี้

“คุณยังหางานผู้ช่วยฝึกหัดอยู่เลย ไปเอาเงินแสนแบบนี้มา จากไหนกัน”

ได้ยินคําพูดของเขา เปียซิงเหยาก็ค่อยๆขมวดคิ้วสวยขึ้นมามีความสงสัยในที่ไปที่มาของเงินก้อนนี้ของหลินหมิง ในเมื่อ ตอนที่หลินหมิงรู้จักกับเธอ นอกจากความทะเยอทะยานที่มีอยู่ เต็มเปี่ยมแล้ว ก็เป็นแค่ผู้ชายขี้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลยเท่านั้นเอง

ตอนนี้ถ้าหลินหมิงไปหางานทำที่สำนักงานกฎหมายที่เธอ ทํางานอยู่

ทุกอย่างล้วนบ่งชี้ว่า หลินหมิงไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร

“คุณแม่ของลูกครับ คุณเชื่อผมได้มั้ย ผมไม่ได้ไปขโมยไป ปล้นใครมา นี่คือเงินของผมเอง คุณรับไปอย่างสบายใจก็พอ ค่า เช่าบ้าน ค่านมลูกแล้วยังงานและชีวิตต่อไปในอนาคตของคุณ ไม่ใช่ล้วนใช้เงินซื้อมาเหรอ”

หลินหมิงพูดอย่างไม่ระมัดระวัง พยายามแก้ไขข้อสงสัยของเป้ ยชิงเหยา

ผู้หญิงคนนี้ต้องซักไซ้ตนเองจริงๆ หลินหมิงเชื่อว่า ตนเองไม่ สามารถบอกอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน แม้ว่าจะโกหกมันก็ไม่เนียน สมบูรณ์แบบพอ ไม่ผ่านการยอมรับจากผู้หญิงสวยคนนี้ที่มีฐานะ ทนายความได้

“ก็ได้ แต่ว่า เงินนี้ถือว่าฉันยืมคุณ ต่อไปฉันจะคืนให้คุณ” เป้ย ชิงเหยาคลายคิ้ว ขมวด สีหน้าผ่อนคลายลง

หลินหมิงเห็นอย่างนั้น ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากลัวผู้ หญิงคนนี้ซักไซ้จริงๆ ตอนนี้มองอีกฝ่าย ใบหน้าเผยให้เห็นรอย ยิ้มร่าอีกครั้ง พูดว่า “พวกเราสองคนสนิทสนมคุ้นเคยกันขนาดนี้ จะมาคืนมายืมอะไรกันอีก พูดแบบนี้ ไม่ใช่เป็นคนแปลกหน้ากันหรอกหรือ”

“ไม่ได้ เงินนี้ฉันต้องคืนให้คุณ” เปียซิงเหยาพูดอย่างหนัก แน่นจริงจังว่าตนเองขอยืม ไม่ยอมอ่อนข้อ

“ไม่คืนเงินคืนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย” หลินหมิงยักไหล่อย่างไม่รู้

จะทําอย่างไรดี

“อย่างนั้นคุณจะให้ฉันใช้คืนเป็นอะไร

“คุณไง…….

หลินหมิงหัวเราะฮีๆ พูดว่า “หรือว่าผู้หญิงสวยๆอายุน้อยอย่าง คุณ คิดจะหาพ่อเลี้ยงให้ลูกของผมให้ได้”

เปียซิงเหยาได้ฟังก็ตกใจ รอยแดงจากคอที่ขาวราวหิมะแดง ลามมาถึงใบหน้างดงามน่าหลงใหล