บทที่ 12 ตีคือรัก ค่าคือความรัก

ฟางซื่อเหาในตอนนี้ถูกขู่ให้กลัวจนแทบราด จะไปเอา ความกล้าที่ไหนมาต่อสู้ด้วย เขาพยายามที่จะกะพริบตา รู้สึก ว่าตัวเองนั้นใกล้ที่จะไม่หายใจแล้ว

ในตอนที่ฟางซื่อเหากำลังตาค้างอยู่นั้น เนี่ยเฟิงก็โยนเขา ลงมา ฟางซื่อเหานั่งจนตรอกอยู่บนพื้น จับที่คอของตัวเอง ไออย่างรุนแรง

เนี่ยเฟิงมองลงมาที่ฟางชื่อเหา ยิ้มเย็นหนึ่งที่ “ไม่รู้กำลัง

ตัวเอง”

หลังจากที่เขาทิ้งเขาพูดคำไว้ก็เดินข้ามขาของฟางซื่อ เหาไป จากนั้นก็หายเข้าไปในความมืด

ฟางซื่อเหากลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว ราด ใส่กางเกงแล้ว ใช้ เวลาครึ่งค่อนวันถึงจะกลับมาเป็นปกติได้ ความรู้สึกที่ใกล้ ชิดกับความตายเมื่อครู่นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

ฟางซื่อเหามองทางที่เนี่ยเฟิงจากไปอย่างระมัดระวัง แล้ว จึงกัดฟันอย่างโกรธแค้นก่อนจะตะโกนออกมา “ฉันไม่มีทาง ปล่อยแกไปแน่!”

หลังจากที่เนี่ยเฟิงจัดการกับฟางซื่อเหาเรียบร้อยแล้ว ก็รีบ เร่งไปที่รถ ขับกลับไปที่คฤหาสน์ของชีวเฉิง
ที่คฤหาสน์นั้นยังคงเปิดไฟอยู่ เนี่ยเฟิงมองดูที่นาฬิกาข้อ มือตอนนี้ก็เกือบจะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว

เนี่ยเฟิงปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวทิ้ง ค่อยๆย่องเบาไปเปิดช่อง ประตู ทะลุเข้าไปอย่างเงียบๆ

“วันนี้ทั้งวันไปไหนมา?

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นๆของซิวมู่เฉิงดังลอยมา เนี่ยเฟิงยึด ตัวตรงทันที ต่อจากนั้นก็ยิ้มเก้อเขินตอบกลับไป “อยู่ในบ้าน แล้วรู้สึกอึดอัตนะ ก็เลยออกไปเดินเล่นข้างนอก

“โครม!”

ประตูของคฤหาสน์ถูกปิดภายในพริบตา ที่อยู่ข้างหลัง ประตูนั้นก็คือเย่หรูเสว่

เหรูเสาหรี่ตา ในมือถือแส้เอาไว้ “ไม่ได้เคยบอกไปแล้ว หรอหรือไง? ว่า ให้อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ต้องออกไปไหน ลืมไป แล้วหรือไงว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?

“พี่หก ผมไม่ได้ลืม ก็แค่ออกไปเดินเล่นเอง ในระหว่างนั้น ก็ลืมเวลา อีกอย่าง โทรศัพท์มือถือผมแบตหมด ลืมบอกพวก พี่เลย”

เนี่ยเฟิงตอบ ตาของเขานั้นจ้องมองไปที่แม้ในมือของเ หรูเว่ เมื่อก่อนที่เขาดื้อ ไปที่รังนกหลังเขา ปรากฏว่าไม่ทัน ระวังผล็อยหลับบนต้นไม้ คิดไม่ถึงว่าบรรดาพี่สาวของเขานั้นเร่งออกตามหาเขาตลอดทั้งคืน

รอจนเขากลับมาก็พบกลับสถานการณ์ราวกับอยู่ใน สนามรบแบบนี้

“เสี่ยวเฟิง อย่างนี้ไม่ถูกนะ วันนี้ตอนที่พี่ออกไปข้างนอก กำชับให้นายอยู่แต่ในบ้าน ตอนบ่ายพี่จะเอาของกินกลับมา ให้ ผลสุดท้ายพอกลับมาถึงแม้แต่เงาก็ไม่มีให้เห็น ถ้าเจอ กับคนร้ายพวกนั้นอีก จะทำอย่างไร?

คางเพิ่งแบะปากออก ในตาที่มองเนี่ยเฟิงนั้นเต็มไปด้วย ความขมขื่น

เนี่ยเฟิงลูบๆที่ท้ายทอยแววตามีความลังเล “สำนึกผิดแล้ว คราวหน้าจะบอกพวกพี่แน่นอน โทรศัพท์มือถือผมไม่มีแบต แล้ว ไม่งั้นพวกพี่ให้ผมไปชาร์จแบตก่อนดีไหม?”

“เพีย! เด็กนี่ความจำไม่ดีเลยนะ ก่อนหน้านี้ก็พูดกับแบบนี้ ผลสุดท้ายก็ทําเหมือนเดิม ก็ยังไปที่รังนกหลังเขา ทั้งวันทั้ง คืนไม่ยอมกลับ ช่างมีความสามารถจริงๆ!

เย่หรูเสว่พูดไปพลาง ฟาดแส้ไปพลาง

“พี่หก นั่นมันเรื่องตั้งแต่สมัยยังเด็กแล้ว ตอนเด็กซุกซน ไม่รู้ความ ที่ไม่ควรเอาเรื่องเก่ามาพูด!

เนี่ยเฟิงกล้าโต้ตอบที่ไหนกัน ถึงอย่างไร ก็เป็นพี่สาวของ ตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาคนเดียวกับอีกเจ็ดคนก็สบายมาก แต่ว่าเขาจะสามารถลงมือกับพี่สาวของตัวเองได้ อย่างไร?”

“นั้นก็ไม่ใช่ชนเหมือนเดิม? วิ่งออกไปเอง ก็ไม่ยอมบอก อะไรพวกเราสักค่า สมควรโดนตี! พี่หกเลยจนกว่าจะร้อง อุแว้ๆ จนกว่าจะได้

คางเพิ่งยืนมีความสุขอยู่ด้านข้างเมื่อเห็นเนี่ยเฟิงถูกตี “พี่เจ็ด เจ็ด เจ็ด ไอโย่ว ช่วยผมด้วย โดนตีจนเจ็บไป

หมดแล้ว”

ความจริงแล้วแส้อันนี้ตอนที่ตีบนตัวเนี่ยเฟิงเขาไม่เจ็บไม่ คัน ไม่มีความรู้สึกแม้เพียงนิดเดียว แต่เนี่ยเฟิงก็ยังคงร้องไห้ วิ่งรอบบ้าน เดี๋ยวก็หลบหลังคางเมิ่ง เดี๋ยวก็ไปหลบหลังชีว

เฉิง

คางเพิ่งเห็นเนี่ยเฟิงถูกวิ่งหนีรอบบ้านจนวุ่นวาย ทันใด นั้นก็อดไม่ได้ “พี่หกเบาหน่อย อย่าตีจนคนฟังละ

“ทุกครั้งที่เขาร้องมั่วๆเสียงดังพวกเธอก็สงสาร แต่เขาก็ ไม่เคยหลาบจํา ครั้งนี้จะต้องตีจนกว่าจะจำ

“พอแล้ว ไม่ต้องตีแล้ว เสี่ยวเฟิงก็บรรลุนิติภาวะแล้ว เขา จะออกไปไหนมาไหนก็ปกติ”

ทันใดนั้นซิวเฉิงก็ลุกขึ้นมาจับแก้เส้นเล็กในมือเย่หรูเส เธอหันกลับไปมองที่เนี่ยเฟิง “แต่ถ้าครั้งหน้าจะออกไปข้างนอก ให้บอกพวกเราก่อน ยังมีทำไมโทรศัพท์มือถือถึงแบต

หมดละ

“เมื่อวานตอนกลางคืนไม่มีที่ชาร์จแบตชนิดที่ใช้ได้ ดังนั้น โทรศัพท์มือถือแบตหมดก็เป็นเรื่องปกตินี่นา…..

เนี่ยเฟิงมองพี่ใหญ่อย่างน้อยใจมากๆ ทุกครั้งที่เขาให้ สายตาเช่นนี้มองชีวเฉิง ซิวเฉิงก็จะใจอ่อนง่ายกว่าเดิม

“พรุ่งนี้พี่จะซื้อให้ใหม่ อันนี้เก่าแล้ว คืนนี้ก็ใช้อันนี้ไปก่อน

ขณะที่ซิ่วเฉิงพูดก็ตบที่บ่าของเนี่ยเฟิง ไปเที่ยวเล่นข้าง นอกมาทั้งวันแล้ว ได้ทานข้าวดีๆหรือยัง? หิวข้าวไหม?”

เนี่ยเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ยังไงซะเมื่อกี้นี้เขาก็เพิ่งออก กำลังกายมาเล็กน้อย ร่างกายก็ย่อยหมดแล้ว ท้องหิวตั้งนาน แล้ว

“เด็กนี่ให้ทำอะไรก็ทำไม่ได้เรื่อง มีเรื่องกินละเก่งที่หนึ่ง! คางเพิ่งกลอกตา “ช่างเถอะ จะทอดไก่ให้ทานแล้วกัน แต่ว่า นายต้องจำเอาไว้ว่าติดค้างพี่สาวคนนี้อยู่ ถึงตอนนั้นจะต้อง คืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า

เนี่ยเฟิงเห็นท่าทางน่ารักไร้เดียงสาของคางเมิ่ง ก็ทนไม่ ไหวหัวเราะออกมา “โอเคโอเค โอเค รอผมหางานได้ผมจะ ยกเงินเดือนทั้งหมดทุกเดือนให้แน่นอน
กางเมิ่งพยักหน้าอย่างพอใจ

ความจริงแล้ว เนี่ยเฟิงนั้นร่ำรวยจนแทบจะเป็นศัตรูกับ ประเทศตั้งนานแล้ว

“ใช่แล้ว นี่คือเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้ ลองใส่ดูซิว่าพอดีไหม ถ้าใส่ไม่พอดีพรุ่งนี้พี่จะได้เอาไปเปลี่ยนคืน

หลังจากที่สั่งสอนเนี่ยเฟิงไปหนึ่งยก เย่หรูเสว่ไม่มีทาง เลือกรีบชี้ไปที่ถุงไม่กี่ใบที่อยู่ข้างๆ โซฟา

“ว้าว! พี่หก! ที่แท้ก็ยังรักผม

ใบหน้าของเหรูเสบู่แดงขึ้นเล็กน้อย เธอกระแอมหนึ่งที

“อย่าพูดมาก รีบๆลอง!”

เนี่ยเฟิงหยิบเสื้อผ้าออกมาจากถุง ไม่บอกไม่ได้ว่าสายตา ของเย่หรูเสานั้นไม่เลว เลือกเสื้อผ้าที่ทันสมัยจริงๆ ทั้งยังไม่

เท่

“ถ้างั้นผมลองใส่เลยนะ!”

เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าพี่สาวทั้งสาม คน คางเพิ่งเห็นผิวสีแทนรวมไปถึงกล้ามอกกล้ามท้องของ เนี่ยเฟิง อยู่ๆก็รู้สึกแก้มร้อนขึ้นมา

คิดไม่ถึงว่าผ่านมาหลายปีแล้ว เสี่ยวเฟิงของพวกเธอนั้น เติบโตแล้ว ถอดลักษณะที่เด็กๆของเสี่ยงเฟิงไป เต็มไปด้วย กลิ่นอายความรุกรานแบบผู้ชาย
พี่สาวทั้งสามต่างเอาดวงตาหนี แต่ภายหลังพวกเธอทั้ง สามกลับคิดว่า ถึงอย่างไรนี่ก็คือน้องชายของตัวเอง ดูรูป ร่างของน้องชายแปลกตรงไหน?

ซิวมู่เฉิงกระแอมเบาหนึ่งที หลังจากนั้นก็ถามเนี่ยเฟิงว่า “เสี่ยวเฟิง บนตัวนายมีแต่รอยแผลทั้งใหญ่ทั้งเล็ก เป็นเพราะ ว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกนั่นคงลำบากมาก ใช้ ไหม?”

เนี่ยเฟิงใส่เสื้อที่มีหมวก เนี่ยเฟิงใส่เสื้อตัวนี้แล้วพอดีกับ เขามากอีกอย่างใส่แล้วก็ดูดีขึ้นมาก

เย่หรูเสว่ไม่เสียทีที่เป็นตำรวจอาชญากรรม ดังนั้นจึงมอง คนออกอย่างแม่นยำ โดยเฉพาะรูปร่างคน เธอเพียงแค่ ผ่านคร่าวๆก็สามารถทราบได้ถึงรูปร่างลักษณะของอีกฝ่าย