ตอนที่8 มารับใช้ฉันอาบน้ำ

“พยุงฉันหน่อย”

“…..” เธอก็นึกว่าเขาสามารถลุกขึ้นมาเองได้แล้ว

เย่หลินฮวนหยุดคิดไปสักพัก จากนั้นก็เดินไปพยุงเขา ขึ้นมา

และตอนนี้ถึงสังเกตเห็นว่าลี่หมู่เชินก็สูงเหมือนกัน นั่ง อยู่บนรถเข็นแล้วมองไม่ออกเลย ตอนนี้มีก้อนหินสูง ประมาณ ร้อยแปดสิบห้าทันอยู่บนตัวเธอ หนักจริงๆ

เธอกลั้นหายใจพยุงเขาหลับไปที่รถเข็น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับไปนอนก่อนนะ” เธอหาวไป สิบรอบ เธอจะง่วงตายอยู่แล้วจริงๆ ทุกวันนี้ก็ชอบฝัน ร้ายอยู่แล้วด้วย

คำพูดนี้พูดเหมือนไม่มีจิตใจเลย ฟังแล้วลี่หมู่เชินก็ ขมวดคิ้วขึ้นมา สามารถบีบแมลงวันตายได้ตัวหนึ่งเลย

“ดึกมากแล้ว ฉันจะอาบน้ำ” ราวกับว่าเป็นคำสั่ง น้ำ เสียงเย็นชาลงเยอะมาก

เท้าของเย่หลินฮวนหยุดก้าวเดิน

“.….……อาบน้ำ?” เฮรู้สึกว่าสมองของเธอสับสนวุ่นวายไป หมดแล้ว
ความหมายของเขาคือ คือไม่ใช่ให้เธอช่วยเขาอาบน้ำ หรอกมั้ง?

ต้องโชคร้ายขนาดนี้ไหม? เมื่อกี้หญิงสาวคนนั้นจะ ช่วยเขาไม่เอา พอตอนนี้เธอเข้ามาก็พบเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้?

“อืม” ความอดทนที่สี่หมู่เชินเหลือไว้ไม่มีแล้ว เขาเข็น รถเข็นมาที่หน้าห้องน้ำ “เธอมานี่!”

น้ำเสียงของคำสั่งอีกแล้ว

อ้ากกกกกกกกกกกกกก เธอสามารถปฏิเสธได้ไหม? ดึกดึกดื่นดื่นเขาจะอาบน้ำอะไรเนี่ย?!

แต่ว่าทิ้งคุณชายที่พิการอยู่ที่นี่คนเดียว ก็เหมือนจะ ไม่ค่อยดี ยังไงแล้วก็คือคนพิการนี่นา!

ช่างเถอะ ทำตามพรหมลิขิตละกัน!

นานมาก เย่หลินฮวนจึงจะขยับเท้าของเธอ

รับใช้คนอื่นอาบน้ำ นี่เป็น ครั้งแรกของเธอเลย เมื่อ ก่อนที่เป็นลูกสาวตระกูลกู้ มีแต่แม่บ้านและคนรับใช้มา รับใช้เธอ

เธอทำตามขั้นตอนในเมื่อก่อน เติมน้ำให้เต็มอ่าง

ลี่หยู่เชินนั่งอยู่บนรถเข็น แล้วจ้องเธอไม่มองไปทางอื่น

แสงไฟLEDอ่อนๆ ที่อยู่ข้างผนัง หน้าตาของเย่หลิน ฮวนสวยงามมาก ในตอนที่เธอก้มลงไปเผยให้เห็นถูก กระดูกไหปลาร้าของเธอ เธอจุ่มมือเข้าไปในอ่างลองวัด อุณหภูมิดู จากนั้นก็ปรับอุณหภูมิของน้ำ

“โอเค ได้แล้ว มาอาบเถอะ” เธอหันหลังไป แล้วพูด ประโยคนี้ออกมา

แต่ว่าพอพูดประโยคนี้จบเธอก็อยากกัดลิ้นตัวเองมาก เขาเป็นคนพิการ จะต้องถอดเสื้อผ้าให้เขาหรอ?

เป็นอย่างที่คิดไว้เลย สีหน้าของลี่หมู่เซินแย่ลงทันที

บรรยากาศในห้องอาบน้ำจู่ๆ ก็แปลกๆ ขึ้นมา

เย่หลินฮวนมองเขา แล้วชี้มาทางตัวเอง “เออ…… เสื้อผ้า………….ฉันช่วยถอด?”

ลี่หยู่เชินไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แค่จ้องเธอไม่ขยับ ไปไหน จ้องมองดวงตาของเธอ

เอาเถอะ ยอมแล้ว

เธอพยุงเขาขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางหนักมาก ร่างกาย ของเธอสั่นอยู่ยืนไม่ไหว

เย่หลินฮวนจับไปที่ร่างกายของเขา แล้วถอดเสื้อผ้าบนตัวเขาออก กัดฟัน “นายหนักเกินไปแล้ว! ก่อนหน้านี้ ใครช่วยนายอาบน้ำเนี่ย?”

เธอพูดต่อว่า “ถ้าต่อจากนี้เวลาจะให้ฉันช่วยอาบน้ำละ ก็ ฉันสามารถไปซื้อไม้เท้ามาไม้หนึ่ง ไม่เช่นนั้น……..……

ทันใดนั้น อากาศก็เหมือนกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งไป หมด

คำสุดท้ายของเธอยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกลี่หมู่เชิน ผลักออก

เธอสะดุดขาไปไม่กี่ที เท้าของเธอเหยียบไปโดนน้ำที่ กระเด็นออกมา แล้วล้มลงตัวของลี่หมู่เชินที่พึ่งลงไปใน อ่างน้ำ

ทั้งสองตกลงไปอยู่ในอ่างน้ำ รอบๆ ห้องเต็มไปด้วยน้ำ ที่กระเด็นออกมา

เธอเปียกไปทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบติดกับร่างกาย ของเธอ หน้าอกกลมๆ ข้างหน้าของเธอโผล่ออกมา แต่ สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ มือของเธอ เหมือนไปจับโดน สถานที่ที่ไม่ควรไปจับ..…….

เป็นระหว่างขาของลี่หมู่เชินพอดี