ตอนที่7 มองเห็นภาพที่บาดตา

“พูดพอหรือยัง? พูดพอแล้วก็หุบปาก! หูของฉันจะ หนวกแล้ว ฟังข่าวหน่อยก็ไม่ได้ยินชัดๆ

คุณท่านสี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวได้เอ่ยปากพูดขึ้น ในมือจับไม้เท้าไว้แล้วเคาะลงไปสองดึ

หลีเม่ลี่จ้องไปทางลี่หญ่ซินหนึ่งที ลี่หญ่ซินรีบหุบปาก ไม่พูดต่อ “รู้แล้วค่ะ คุณปู่

คุณท่านลี่ก็มีแต่ลูกชายคนเดียวคือลี่เจิ้นหยวน และก็ คือสามีของหลีเมลี่ คุณพ่อของลี่หมู่เชิน หนึ่งเดือนก่อน บินไปที่ฝรั่งเศสไปคุยเรื่องธุรกิจ ฉะนั้นตอนนี้มีเพียงแต่ คุณท่านคนเดียวที่ควบคุมงาน

เพราะว่าเป็นผู้อาวุโสในค่ายทหารแล้ว บนตัวยังมี ความเป็นทหารอยู่

บนหน้าจอโทรทัศน์ กำลังรายงานอยู่ว่าลู่เจิ้งหลินมา รับผิดชอบบริษัทกู้ต่อ ส่วนสองสามีภรรยาตระกูลกู้ก็ เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางท้องถนน

ลูกสาวตระกูล กูลิงเฉิงถูกเพิ่มเข้าไปในบัญชีผู้เสีย

ชีวิต

เย่หลินฮวนจ้องไปทางทีวีไม่ขยับเลย ในดวงตามี น้ำตาคลอด เธอกำหมัดแน่น
และในเวลานี้ หน้าบันไดชั้นสองในวิลล่า ผู้ชายเย็นชา ที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองดูสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นใน ห้องรับแขก ขยับสายตาเล็กน้อย

นิสัยของเย่หลินฮวน ถ้าเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ ค่อยเหมือนเดิม หนึ่งวันเต็มๆ เย่หลินฮวนไม่เห็นการปรากฏตัวของลี่

หยู่เชินเลย ผู้ชายคนนี้ทำลับๆ ล่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำ

อะไรอยู่

อะ

กลางดึก มีเสียงดังผ่านมาจากห้องข้างๆ เธอ ไม่ใช่ เสียงที่ดังมากนัก เหมือนจะมีเสียงรถเข็นล้มลงพื้นด้วย

ทำให้เย่หลินฮวนที่ไม่ได้หลับสนิทอยู่แล้วตื่น เธอใช่ แรงจับผมไปมา

ตอนแรกเธอไม่ได้อยากลุกขึ้น แต่ว่าเสียงดังเกินไป

ถึงแม้จะใช้ผ้าห่มมาปิดหัวไว้ ก็ยังได้ยิน

สุดท้ายแล้ว เธอจึงใส่รองเท้าแล้วเดินไปหน้าประตู ห้องข้างๆ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เธอเคาะประตูไปไม่กี่ที ไม่มีเสียง ตอบรับ

คงไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกมั้ง

สติเธอตื่นขึ้นมาทันที
เย่หลินฮวนดันประตูเข้าไปเลย แล้วรีบหยุดเท้าเดิน เธอมองดูภาพข้างหน้านี้อย่างตกใจ

ลี่หยู่เชินล้มอยู่ข้างล่างเตียง กางเกงสีดำถูกฉีกขาด ขาโผล่ออกมา แต่จุดสำคัญถูกผ้าห่มปิดอยู่

แต่ว่าข้างๆ ของเธอมีหญิงสาวคนหนึ่งใส่เสื้อเซ็กซี่ คุกเข่าอยู่ แล้วขอโทษอย่างไม่หยุดยั้ง “คุณชายใหญ่ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคุณไม่ชอบฉันครั้งหน้าฉัน ไม่มาแล้วค่ะ…….

“……ฉัน ฉันเข้ามารบกวนการทํางานของพวกนายแล้ว ใช่ไหม?” ขาของเธอไม่มีความหมายที่จะขยับเลย

สีหน้าของลี่หมู่เชินแย่มาก โดยเฉพาะนอกประตูยังมี อีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่

“ออกไป!”

“ได้…ฉัน ฉันไปตอนนี้เลย….….….. หญิงสาวยังไม่ทันใส่ เสื้อผ้า ก็รีบออกไปจากข้างๆ ตัวของเย่หลินฮวนแล้ว ตอนที่ออกไปยังทักทายด้วยเสียงเบาว่า “สวัสดีค่ะ คุณนาย”

เธอยิ้มที่มุมปาก ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ นี่เกิดอะไร ขึ้น?

“ผู้หญิงคนนี้..…….….
เธอคิดอยู่ในใจ แล้วใช้สายตากวาดไปรอบๆ “มองพอหรือยัง?” สีหน้าของสี่หมู่เย็นเย็นชามาก “มองพอแล้ว!” เย่หลินฮวนตอบกลับโดยที่ไม่รู้ตัว “แล้วยังไม่ไสหัวออกไปอีก?” ลี่หมู่เชินพูดตะโกน ” นอกจากประโยคนี้แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรให้พูดแล้วหรอ เย่หลินฮวนเตรียมตัวจะปิดประตู แล้วออกไป “รอก่อน” ข้างหลัง มีเสียงที่สุขุมของลี่หมู่เชินส่งผ่านมา