ตอนที่3 การปรากฏตัวของสี่หมู่เชิน

“ฉันมาประจำเดือน….…….ไม่สะดวก” เธอผลักเขาออก

แล้วพูด

เธอมาประจำเดือนจริงๆ พึ่งรู้ตัวเมื่อตอนอาบน้ำ

แต่ว่าลี่ยี่เจ๋อไม่เชื่อ ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าเธอ กำลังหาข้ออ้างปฏิเสธ

“จริงหรอ?” ลี่ยี่เจ๋อเม้มที่ริมฝีปาก มองอารมณ์ของ เขาไม่ออกเลย

“จริงๆ” เธอทําสีหน้าจริงจัง

ลี่ยี่เจ๋อเงียบไปเลย หลังจากนั้นก็หัวเราะ ราวกับว่า มีความสนใจ “พี่สะใภ้ สามปีแล้ว พี่ก็ยังคงใสซื่อน่ารัก เหมือนเดิม….คิดว่าฉันถูกหลอกง่ายขนาดนั้นเลย หรือ”

เย่หลินฮวนหมดคำพูด ฉะนั้นเขากำลังคิดว่าเธอโกหก เขาอยู่?

“ฉลาดแล้วนิ” นิ้วของลี่ยี่เจ๋อชี้ไปทางไหปลาร้าของ เธอ ตั้งแต่ข้างบนลงข้างล่างค่อยลงมาจากหน้าอก รู้สึก ได้ถึงความแน่นของร่างกาย
ผู้ชายคนนี้ คงจะไม่

โรคจิตนี่!

เย่หลินฮวนจ้องลี่ยี่เจ๋อด้วยระยะห่างที่ใกล้มาก รู้สึก ได้ว่ามือของเขาลงไปตรวจสอบข้างล่างแล้ว ข้างหูมี เสียงที่หวาดเสียวอยู่ “ให้ฉันตรวจดูก็รู้แล้ว..…….

ทั้งตัวของเธอแข็งไปหมด กางเกงชั้นในถูกนิ้วมือเปิด

วินาทีนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงรถเข็นดังขึ้นมาจากทาง ประตู ฟังออกอย่างชัดเจน

เธอเหมือนจะคิดอะไรออก แต่ลี่ยี่เจ๋อที่ทับอยู่บนตัว เธอเร็วยิ่งกว่า ราวกับฟ้าผ่าที่รีบลุกออกจากเตียง แล้ว เรียบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

แล้วข้าไปอยู่ในสายตาของผู้ชายบนรถเข็น พอดี

มองดูห้องนอนที่เละเทะไปหมด ยังมีลี่ยี่เจ๋อที่รีบปิด กระดุมเสื้อ รวมถึงผู้หญิงที่อยู่บนเตียง |หน้าของห ยู่เชินมืดมิดจนราวกับว่าสามารถหยดหมึกออกมา

“พวกเธอกำลังทำอะไร?” น้ำเสียงของเขาเย็นแข็ง ราวกับคนที่อาศัยอยู่ในน้ำแข็ง เพียงแค่ฟังเสียงก็ สามารถสั่นไปได้ทั้งตัว

คนคนหนึ่งที่พิการทางขาทั้งสองข้าง อาศัยอยู่แต่ในความมืดทั้งวัน แม้กระทั่งประตูก็ไม่ออก และไม่พบเจอ ใคร จะพูดว่าเป็น น้ำแข็งก็เหมาะสมอยู่

“พี่…..พี่ชายใหญ่ ……..มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ลี่ยี่เจ๋อพูดติดๆ ขัดๆ เขารู้ว่าลี่หมู่เชินขังตัวเองไว้ใน ห้องทํางานหนึ่งวันแล้ว ไม่ออกมาทั้งวัน ถึงได้กล้ามาร บกวนเย่หลินฮวนในห้อง

“นี่เป็นห้องนอนของฉัน” ลี่หมู่เชินเข็นรถเข็นเข้าใกล้ สองคนนั้น และความเข้าใกล้ของเขา ทำให้เธอรับรู้ได้ ถึงบรรยากาศที่หนาวเย็น

แต่ว่าเวลานี้ มีคนที่กลัวเขายิ่งกว่าเธอ

ลี่ยี่เจ๋อกลัวพี่ชายใหญ่คนนี้มาโดยตลอด เมื่อก่อนลี่ หยู่เชินคือหัวหน้าค่ายทหาร เป็นคนที่มีความเด็ดขาด มาก ชนะสงครามไปแล้วนับไม่ถ้วน ในค่ายทหารก็ได้ ฉายาว่าปีศาจเลือดเย็น

ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุในค่ายวันนั้น ตอนนี้ลี่หมู่เชิน คงจะเป็นหัวหน้าค่ายทหารที่มีชื่อเสียงในเมืองเมืองจิน

แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ นั่ง อยู่บนรถเข็น แต่ในสายเลือดของเขาก็ยังคงมีความ เป็นทหารอยู่ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“ฉันจะถามนายอีกหนึ่งรอบ พวกนายอยู่ในห้องนี้ ทำ อะไร?” น้ำเสียงที่เยือกเย็นของลี่หมู่เชิน แฝงความรําคาญเล็กน้อย

“พี่ชายใหญ่ ฉัน….ไม่ได้เป็นเหมือนที่พี่คิดนะ!” ลี่ยี่ เจ๋อยิ่งพูดก็ยิ่งแย่ อยู่ต่อหน้าลี่หมู่เชิน เขาก็เหมือนกับ คนอ่อนแอคนหนึ่ง

เธอแอบยิ้มในใจ อยู่ต่อหน้าเย่หลินฮวนราวกับเจ้าพ่อ แต่พออยู่ต่อหน้าลี่หมู่เชินก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว?

และในเวลานี้ สายตาของก็มองมาทางเธอ แววตา หยุดลงบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ การจำคุกไปไม่กี่ปี ทำให้เธอผอมลงเป็นอย่างมาก เห็นกระดูกอย่างชัดเจน

“เขาไม่พูด เธอพูด” น้ำเสียงของผู้ชายเย็นราวกับน้ำ แข็ง ไม่มีความอบอุ่นเลย

เย่หลินฮวนอึ้งไปเลย ให้เธอพูด?

เธอมีอะไรให้พูดหรอ?