ตอนที่10 ฉันจะนอนเตียงของนาย

“ลู่เจิ้งหลิน” ลี่หมู่เชินอยู่ในท่าที่หลับอยู่ สีหน้า ธรรมดามาก

ไม่นานมานี้ตอนวันเกินคุณปู่ ลู่เจิ้งหลินก็เคยมาแล้ว แต่ว่าตอนนั้นเย่หลินฮวนยังอยู่ในคุก

“สามปีก่อนตอนที่เธอแต่งเข้ามา ก็หน้าจะเคยเจอแล้ว หนึ่งครั้ง” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แน่ใจมากนัก เพราะว่า งานแต่งครั้งนั้นเขาไม่ได้ออกงาน

บรรยากาศในห้องเงียบแปลกๆ เงียบจนได้ยินแม้ กระทั่งเสียงเข็มที่ตกพื้น

เย่หลินฮวนจับที่ข้างๆ ประตู ร่างกายทั้งตัวของเธอสั่น ไปหมด

ลี่หยู่เชินที่ว่องไว เหมือนกับว่าสังเกตอะไรบางอย่าง ได้ เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เขาใช้แรงดันมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วลุกขึ้นมา ระยะ ห่างประมาณสิบเมตร เย่หลินฮวนยืนอยู่ที่นั่น กำหมัด แน่น เล็บมือราวกับว่าแทงเข้าไปในเล็บโดยที่ไม่รู้ตัว

ลู่เจิ้งหลิน ชื่อนี้เป็นเหมือนกับหัวแร้งที่เร่าร้อนตรา ประทับอยู่บนหัวใจของเธอ

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” ข้างหลัง มีเสียงที่เย็นชาส่งผ่านมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นสีหน้าที่โกรธกริ้วนั้น

เย่หลินฮวนรีบหันมา มองดูผู้ชายที่สีหน้าแย่ๆ อีกครั้ง เปลี่ยนหน้าเร็วจริงๆ

“ไม่มีอะไร” เธอพยายามสงบอารมณ์ “ฉันต้องไปร่วม พิธีงานแต่งหรอ? ไม่ไปไม่ได้?”

“อืม” ลี่หมู่เชินตอบกลับคำหนึ่ง เขาเองก็เริ่มง่วงแล้ว บวกกับร่างกายไม่แข็งแรง ใช้มือดันส่วนบนไว้ก็ไม่ไหว จึงค่อยๆ หลับไป

“ก็ได้!”

สมองบอกกับเธอว่า ตอนนี้เธอไม่ใช่กู้ลิงเฉิง เธอคือ เย่หลินฮวน

เธออยากจะแก้แค้น อยากจะหาสาเหตุที่พ่อแม่เสีย ชีวิต อยากนำของที่เป็นของๆ เธอคืนมา พึ่งพาได้แต่ ตระกูลลี่ นั่นก็คือพึ่งพาลี่หมู่เซิน!

แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นถึงคุณนายตระกูลลี่ แม้กระทั่ง สิทธิที่จะนอนในห้องก็ไม่มี ก็ว่าทำไมคนพวกนั้นถึงดูถูก เธอ

“ฉันไปก็ได้ แต่ว่าฉันมีข้อแม้”

จากนั้นข้างหลังก็เงียบไปหมด
ลี่หมู่เชินไม่ได้รู้สึกสนใจในคำพูดของเธอมากนัก หรือไม่ก็ไม่ได้สนใจเธอเลย

เย่หลินฮวนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังสีซอให้ควายฟัง ใช้การกระทำมาพิสูจน์ยังจะดีกว่า

“นายไม่พูดก็แสดงว่านายตกลงแล้วนะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบหันหลังแล้วกลับไปที่ห้องของ ตัวเอง ไปค้นของในตู้ออกมาบางอย่าง แล้วจับหมอนข องตัวเอง จากนั้นก็กลับมาที่ห้องของลี่หมู่เซินต่อ

นอนลงตรงข้างๆ ลี่หมู่เซินที่ว่างออกมา

เตียงของลี่หมู่เชินกว้างมาก เทียบกับเตียงห้องนั้น แล้วต่างกับราวกับฟ้าเหว

“ยังไงเตียงใหญ่ก็สบายกว่า!” แค่ขึ้นเตียงเย่หลินฮวน

ก็แสดงอาการสบายออกมา

หัวใจของลี่หยู่เชินสลายแล้ว สีหน้าแปลกมาก

เขาเหมือนกับว่ากัดฟันพูด “เย่หลินฮวน เธอยังไม่รู้จัก ยางอายอีก?”

ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นว่าตัวเองเป็นคนนอกเลย นอนอยู่ ข้างๆ เขาอย่างสบายใจ!

นี่ก็คือข้อแม้ที่เธอพูด?
เขารู้สึกเสียใจที่เขาเงียบไปเมื่อกี้จริงๆ

“ความอายไม่สามารถกินเป็นข้าวได้น! อีกอย่างฉัน ว่านะคุณชายใหญ่ลี่ เราเป็น สามีภรรยาที่ถูกต้องตาม กฎหมายนะ แยกห้องนอนกันนี่หมายความว่าอะไร? ฉัน ควรนอนที่นี่อยู่แล้ว นายเป็น ห่วงอะไรหรอ? พวกเราไม่ ได้ทำอะไรกัน…..

ลี่หญ่เชินถูกประโยคนี้ของเธอเงิบไปเลย โดยเฉพาะ คำสุดท้าย ราวกับว่ากำลังท้าทายขีดจำกัดของเขาอยู่

อยู่ในคุกมาสามปี เมื่อไหร่ที่ฝึกพูดเก่งขนาดนี้แล้ว?

เขาไม่อยากพูดกับผู้หญิงคนนี้แล้ว ไม่งั้นสักวันคน ต้องเครียดจนตาย!

ลี่หยู่เชิน ขมวดคิ้วหนักมาก เขาหันข้างไป หันหลังให้

เย่หลินฮวน

ยามราตรี ข้างนอกมืดไปหมด มีเพียงแต่แสงของดวง จันทร์ที่ส่องเข้ามา

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อ ไหร่ อาจจะเป็น เพราะว่าไม่ได้หลับด้วยซ้ำ ลืมตาขึ้นมา ภาพข้างหน้าขาวไปหมด ข้างหน้ามีเพียงคนสองคน

ลู่เจิ้งหลิน ฉันควรจะให้เซอร์ไพรส์นายใช่ไหม?