ตอนที่ 18 ภาพวาดหญิงสาวอาบน้ำ

ทันใดนั้น ก็มีมือที่เย็นก็จับไปที่ไหล่ของนาง ผิวของ นางแช่ไว้ในน้ำอุ่นตลอด พอโดนมือที่เย็นเฉียบนั้น กระทบ นางก็สั่นไปทั้งใจ

แต่นางไม่ได้หันกลับไป ยังคงอาบน้ำไปเรื่อยๆ

“เสี่ยวเฟิง ข้าบอกให้เจ้าไปพักไม่ใช่หรือ ตรงนี้ไม่ ต้องการให้เจ้ารับใช้แล้ว”

หลังจากนางพูดจบ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ จางยวี่ โหร่วพึ่งรู้สึกได้ว่าผิดปกติ รีบหันกลับมา ก็เห็นร่างใหญ่ ในชุดสีขาวยืนอยู่ข้างหลังนาง มือที่อยู่บนไหล่นางเป็น มือของเขา

ดึกขนาดนี้ ในห้องนอนของนางกลับมีชาย หนุ่มปรากฏตัว อีกอย่างนางไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย สถานการณ์แบบนี้อันตรายมาก

จางยวี่โหร่วกำลังจะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ วินาทีต่อมา ก็เห็นหน้ากากหมาป่าที่คุ้นเคย เลยกลืนคำ ที่จะตะโกนกลับเข้าไป

“ชิง….อ๋องชิงผิน?”

ดวงตาที่อยู่หลังหน้ากากของเขาจ้องมองนางอย่าง ลึกซึ้ง “เทียบกับคำนี้แล้ว ข้าอยากได้ยินเจ้าเรียกว่า สามี ”
แค่ก…….จางยวโหรวเกือบสําลักน้ำลายของตนเอง

สามี? ใช่สิ เขาพูดอย่างงี้ก็ถูก พวกเขาทั้งสอง แต่งงานต่อหน้าฟ้าดินแล้ว เขาเป็นสามีของนางจริง

แต่ตอนนี้จะให้นางเอ่ยปากเรียกแบบนี้ จางยวี่โหร่ว ต้องพูดไม่ออกแน่นอน

“เจ้า…..” จางยวี่โหรวกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบาง อย่าง แต่กลับเห็นสายตาของเขาลึกมากขึ้นเผยให้เห็น ความเร่าร้อนเล็กน้อย เขากำลัง…มองอะไรอยู่?

นางพึ่งนึกได้ว่าตนเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แขนและไหล่ ต่างโชว์อยู่ด้านนอก โดนผู้ชายคนนั้นเห็นหมดเลย นาง เลยรีบดำน้ำลงไป ให้เขาไม่เห็นแม้แต่คอ มีแค่ศีรษะ เท่านั้นที่อยู่ด้านนอก

นางดีใจที่ในน้ำมีดอกไม้ลอยอยู่ ช่วยปกปิดร่างกาย ของนางไว้ แบบนี้เขาก็ไม่เห็นอะไรแล้ว

การกระทำของนางเช่นนี้ เขารู้สึกไม่พอใจมาก

ถึงนางจะปกปิดตนเองในตอนนี้ แต่ฉากเมื่อกี้ก็ถูกจำ ไว้ในหัวของนางแล้ว

ผิวที่ขาวเนียนดุจหิมะ ผมยาวที่เปียกเล็กน้อยถูก ปล่อยไว้ที่หลังและแขนของนาง

ผมดำราวกับหมึก ผิวขาวราวกับหิมะ ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่อยู่อยากจะไปจับดูว่าผิวที่เนียนอ่อน โยนแบบนั้นมีความรู้สึกยังไง และเขาก็ทําจริง

หลังจากที่นางรู้ตัว ก็รีบหันมา ดวงตาที่กลมโตมีแวว ตาที่กลัวและตกใจเล็กน้อย ทำให้เขานึกถึงวันที่เข้า เรือนหอ ตอนแรกสายตาของนางก็เป็นแบบนี้ แต่หลัง จากนั้นกลับยั่วเขาด้วยความกล้าหาญ นางไม่เคยเจอผู้ หญิงแบบนี้มาก่อน เลยรู้สึกน่าสนใจมาก

ผิวที่อยู่เหนือน้ำมีไอน้ำเล็กน้อย ไหปลาร้าที่สวยงาม มีดอกกุหลาบสีแดงอยู่หนึ่งกลีบ ไอน้ำสองสามหยด ค่อยๆไหลลงมาจากไหปลาร้าลง สายตาของเขาก็มอง ตามไปด้วย แต่พอไหลลงน้ำแล้วก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย

จางยวี่โหร่วถูกเขามองจนทำตัวไม่ถูก นี่คือสายตา อะไร ทำให้นางรู้สึกอันตราย

เวลาแบบนี้นางควรพูดอะไรเพื่อแก้ไขสถานการณ์สิ

“ดึกขนาดนี้ ท่านอ๋องเดินผิดทางหรือเปล่า ตรงนี้เป็น ตำหนักไท่ซือ ไม่ใช่ตำหนักอ๋องชิงผินของท่าน ถ้าให้ ใครรู้เข้า ดูท่าจะไม่ดีต่อข้าและท่าน”

นางมั่นใจมาก เขามาที่นี่เพราะไม่เดินตามแผนปกติ แน่ ดึกขนาดนี้ ท่านปู่และท่านพ่อไม่ยอมให้เขาค้างที่นี่ แน่นอน อย่าว่าแต่เข้าห้องนอนของนางเลย

เขาเป็นถึงท่านอ๋อง กลับทำเรื่องลับลับล่อล่อเช่นนี้ ทำให้คนหมดคำพูดจริงๆ
“ข้ารู้ ข้ามาห้องของชายาที่แต่งงานถูกต้องตาม ประเพณี เป็นเรื่องที่ปกติ หรือชายาที่รัก เจ้าลืมฐานะ ของตนเองไปแล้วหรือ?”

คำพูดนี้ ทำให้จางยวี่โหร่วกระอักอีกครั้ง

ถ้าพูดถึงฝีปาก นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน

ก็ไม่แปลกตอนที่อยู่ห้องหนังสือ ภายใต้ความกดดัน จากสองคนลี่เฟยและองค์ชายสาม เขากลับแค่พูดคำ เดียวก็จบเรื่องได้ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา

จางยวี่โหร่วเลยไม่สนใจว่าเขามาที่นี่ทำไม ถึงจะคุย กับเขา ก็ต้องให้นางใส่เสื้อผ้าก่อน

ถึงตอนนี้นางจะแช่อยู่ในน้ำ แต่ในใจก็รู้สึกไม่ ปลอดภัย รู้สึกว่าตนเองโดนเขามองไปหมดแล้ว

“งั้น…. รบกวนท่านอ๋องไปรอหลังผ้าสักครู่ ให้ข้าใส่ เสื้อผ้าให้เรียบร้อยค่อยออกไปพบท่านอ๋องนะ?”

ผู้ชายคนนี้จ้องนาง คำพูดต่อจากนี้กลับรู้สึกมีความ ประชดเล็กน้อย

“ดูเหมือนกับว่าชายาที่รักจะไม่เข้าใจความหมายของ ข้า ในเมื่อเจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน ทุกสิ่งของเจ้าก็ เป็นของข้า รวมถึงร่างกายของเจ้าด้วย หรือเจ้าลืมไป แล้วว่าเจ้าร้องไห้เพื่ออ้อนวอนเป็นผู้หญิงของข้า”
ผู้ชายคนนี้….ชอบแทงใจดำคนอื่นจริงๆเลย กล้าดียัง ไงเอาเรื่องในวันนั้นมาต่อรองกับนาง ความหมายของ เขาคือเตือนนาง ถ้าไม่เชื่อฟังเขา เขาก็จะพูดเรื่องในวัน นั้นออกมา

ไม่ ไม่ได้! ไม่ง่ายเลยกว่านางจะทำให้สถานการณ์

เป็นอย่างทุกวันนี้ นางต้องทำลายลงเพราะเขาไม่ได้ แต่ว่า ให้นางใส่เสื้อผ้าต่อหน้าสายตาของเขาแบบนี้

นาง….ทำไม่ค่อยได้

“ชายาที่รักเขินอายแบบนี้ ให้ข้าช่วยเจ้าละกัน” พูด จบ เขาก็เดินมาทางนี้ก้าวใหญ่

จางยวี่โหร่วยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกเขากอดเอวแล้วอุ้ม ออกมาจากอ่างน้ำ

นางอยากจะกรี๊ดดังๆ แต่ก็ไม่กล้า ใบหน้าของนาง แดง เกือบจะหน้าเสียเพราะเขาแล้ว

ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงเหลือศักดิ์ศรีไว้ให้นางอยู่ หยิบ เสื้อผ้าที่แขวนไว้บนภาพวาดมาคลุมบนตัวนาง แล้วอุ้ม นางไปข้างนอก จากนั้นก็ปล่อยร่างกายของนางลงบน เตียงเบาๆ

ร่างกายของนางสัมผัสโดนเตียงที่นุ่ม จางยวี่โหรวรีบ หดตัวเองไปที่มุมเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาห่มตนเอง ไว้อย่างแน่น
เวลานี้นางกลับตกใจเล็กน้อย เพราะนางเห็นเงาของ ร่างใหญ่ใส่ชุดสีม่วงค่อยๆแกะมุ้งรอบๆเตียงออก

หลังจากที่มุ้งร่วงลงมา แต่ละชั้นทับกัน ก็ล้อมรอบ พวกเขาไว้ให้อยู่ในพื้นที่เล็กๆ หลบก็หลบไม่ได้ หนีก็หนี ไม่ได้

จางยวี่โหร่วไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ตนเองเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแล้ว

นางตัดสินใจจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นแล้วไม่ใช่หรือ ความบริสุทธิ์มีค่าอะไร?

และในสายตาผู้อื่นนางไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป แล้วนาง ยังต้องสงวนไว้เพื่ออะไร

พอนึกถึงตรงนี้ แววตาที่เขินอายของนางก็จางหายไป

และแทนที่ด้วยแววตาที่ไม่กลัวอะไร

“ท่านอ๋องมาที่นี่วันนี้ คงไม่ใช่แค่อยากมาค้างคืนกับ ข้าแค่นี้หรอกใช่ไหม ข้าเป็นผู้หญิงของท่านแล้วจริง อยากทำอะไร ก็ตามใจท่านเลย”

นางดึงผ้าห่มบนตัวออกเบาๆ ทำท่าเหมือนยอม ตอนนี้ นางเหมือนจะเข้าใจแล้ว ก่อนที่นางจะเริ่มแผนแก้แค้น ต้องสยบผู้ชายคนนี้ให้ได้ก่อน