บทที่ 4 ความทรงจำ

บทที่ 4ความทรงจำ

ไป๋เฟยหรงใช้เวลาสามวันสามคืนในมิติเพื่อปรับให้ ระดับพลังมั่นคงแล้วจึงออกมาจากมิติอย่างกระปรี้กระ เป่า

“อึก….อ่า”

ทันทีที่กลับออกมา ความรู้สึกปวดหัวราวกับจะระเบิด ก็เกิดขึ้นในหัวของนาง ปวดจนนางเก็บเสียงร้องไว้ไม่ ไหว ความทรงจำต่างๆ ที่เป็นของร่างนี้ค่อยๆ ไหลทะลัก เข้ามาหลอมรวมกับจิตวิญญาณของนาง เรื่องราวต่างๆ ที่ นางไม่เคยรับรู้เกี่ยวกับไป๋เฟยหรงแล่นเข้าสู่หัวนางอย่าง รวดเร็ว ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เหมือนกับว่าเวลา ค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่จริงๆแล้ว เพิ่งผ่านไปเพียง เค่อเดียวเท่านั้น

กว่าจะเรียบเรียงข้อมูลในความทรงจำจนจบ ก็เล่นเอา เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อท่วมตัว ทำให้ นางต้องกลับเข้ามิติอีกครั้งเพื่อชำระล้างร่างกาย

“ไป๋เฟยหย่า” หรือ บิดาของไป๋เฟยหรงคือแม่ทัพใหญ่ ใหญ่ของแคว้น มีทหารในความดูแลจำนวนสองแสนนาย ตระกูลไปเป็นตระกูลแม่ทัพมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ถูกขนานนามว่าเป็นตระกูลยิ่งใหญ่และเก่าแก่รองจาก ราชวงศ์ เป็นใหญ่รองเพียงฮ่องเต้เท่านั้น แม้กระทั่งพวก ท่านอ๋องกับเหล่าองค์ชายทั้งหลาย ยังต้องเกรงใจไป่เฟย หย่าอยู่หลายส่วน

บิดาไปเฟยหรงเป็นคนเข้มงวดเผด็จการและค่อนข้าง บ้าอำนาจพอสมควร ดูได้จากนามของบุตรแต่ละคนบิดา เป็นคนตั้งทั้งสิ้น

นามของทุกคนต้องมีคำว่าเฟยอยู่ในชื่อเหมือนบิดา ส่วน ท่านแม่ลูกสาวของตระกูลสวี ตระกูลของราชครูคนสนิท ของฮ่องเต้ ทำให้แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกของจวนแม่ทัพ อย่างมั่นคง

ท่านพ่อมีชายารองหนึ่งคน อนุหนึ่งคน

ฮูหยินใหญ่หรือมารดาของไป๋เฟยหรงมีลูกชายหนึ่งคน

คือ

“ไป๋เฟยหยาง” หรือพี่ใหญ่ อายุสิบเจ็ดปี มีความสามารถ ชำนาญด้านบู๊ มีรากวิญญาณไฟกับลม ระดับพลังเป็น สีฟ้าขั้นต่ำ เป็นรองท่านพ่อเพียงระดับเดียว ถือว่าเป็น อัจฉริยะในหมู่คน แต่ว่านางกับพี่ใหญ่ไม่ค่อยสนิทกัน เท่าใดนัก เพราะพี่ใหญ่ออกไปเรียนที่สำนักไผ่หยกตั้งแต่ ที่วัดพลังเมื่อตอนอายุได้สิบขวบปี ซึ่งตอนนั้นนางอายุแค่เจ็ดหนาวเท่านั้น จำสิ่งใดไม่ค่อยได้มาก นัก แต่ก็จําได้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนดี และก็รักเอ็นดูนางอยู่ไม่ น้อย

ท่านแม่มีลูกสาวสองคน หนึ่งคือ “ไป๋เฟยหรง” และอีก คนคือ “ไป๋เฟยฮวา” เราห่างกันเพียงสิบเดือนเท่านั้น เฟยหรงเกิดต้นปี เฟยฮวาเกิดปลายปี แต่ยังคงเป็นปี เดียวกัน

ส่วนน้องสามไป๋เฟยลี่ลูกฮูหยินรองอันอายุสิบสี่ พลัง ตอนนี้เขียวขั้นต่ำ รากวิญญาณไม้กับไฟ แล้วยังมีน้องสี่ ไป๋เฟยเฟยลูกอนุเจียง อายุเท่าน้องสาม พลังสีเหลืองเข้ม มีรากวิญญาณน้ำกับลม

ในความทรงจําของไป่เฟยหรง ตั้งแต่นางเกิดมาท่านพ่อ และแม่รักไปเฟยหรงมากเพราะเป็นบุตรสาวคนแรก แถม นักบวชยังเคยทักพวกท่านเอาไว้ว่าลูกสาวจะได้เป็นใหญ่ เป็นโตเหนือทุกคน มีพรสวรรค์เหนือฟ้า

ไป๋เฟยหรงผู้เป็นลูกสาวคนแรกเลยถูกดูแลฟูมฟักเลี้ยง ดูมาอย่างดีดั่งไข่ในหิน อะไรที่ว่ากินแล้วดี ใช้แล้วดี นางมีไม่เคยขาด งานบ้านงานเรือน อักษร กลอน หมาก ดนตรี ร่ายรำ นางเรียนมาตั้งแต่จำความได้

แต่เหมือนสวรรค์เล่นตลก มอบความสุขทั้งหมดให้อยู่ กับนางเพียงสิบขวบปีเท่านั้น ทุกอย่างพลิกผันแปรเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนางอายุครบสิบขวบ

งานทดสอบพลัง วัดระดับพรสวรรค์ คือจุดเปลี่ยนของ ชีวิตนาง ไป๋เฟยหรงได้ทดสอบพร้อมไป๋เฟยฮวา สีพลัง ไปเฟียฮวาตอนสิบขวบก็เป็นสีเหลืองอ่อนๆ เนื่องจากยัง ไม่ได้เริ่มฝึกการใช้พลัง แถมยังมีรากวิญญาณน้ำ ไม้กับ ไฟ ทําให้สามารถหลอมโอสถได้ ความโดดเด่นนี้ก็ทำให้ ไปเฟยฮวากลายเป็นคุณหนูอัจฉริยะตัวน้อยๆ คนหนึ่ง ทันที

ซึ่งต่างกับไปเฟยหรง ทันทีที่นางขึ้นแท่นวัดพลังกลับ ไม่มีแสงสีใดปรากฏบนแท่นวัดพลังเลย ในส่วนของราก วิญญาณที่ควรมีก็มีไม่มี การที่นางไม่มีทั้งคู่มันทำให้นาง กลายเป็นตัวตลกทันที

ถ้ากล่าวถึงขยะหรือเศษสวะของแคว้น ชื่อนั้นต้องมีไป เฟยหรงเป็นแน่แท้ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้คนของจวน แม่ทัพอับอายมาก เมื่อหมดราคาไร้ความสามารถ นาง ก็กลายเป็นบุคคลไร้ประโยชน์ไม่มีความสำคัญกับใคร การปฏิบัติตัวที่เคยได้รับจึงแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้น เชิง เมื่อกลับถึงจวนไป๋เฟยหรงก็กลายเป็นขยะของจวน ทันที ทั้งเรือนนอนและข้าวของเครื่องใช้ของนางทุกอย่าง ถูกยกให้ไป๋เฟยฮวาทันที แล้วเนรเทศย้ายนางให้ไสหัว มาอยู่ท้ายจวนเก่าซอมซ่อแทน

หลังจากนั้นนางก็ไม่เคยได้เจอท่านพ่ออีกเลย ส่วนท่าน แม่ก็เห็นนางเป็นแค่ขยะ เป็นคนไร้ค่า ความรักที่นางเคยได้รับที่ผ่านมามันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งนั้น หรือ เพียงเพราะนางไม่มีพลังนางก็ไม่ใช่ลูกพวกท่านแล้ว หรือ..

แรกเริ่มเดิมทีด้วยความเป็นเด็กคนหนึ่ง ในใจของไป เฟยหรงยังคงมีความหวัง คิดว่าบิดามารดาเพียงแค่โกรธ ตนเท่านั้นเดี๋ยวก็คงจะหาย แต่ผ่านคืนวันมากมายทำให้ ไป๋เฟยหรงเริ่มรับรู้และยอมรับความจริง ว่านางเป็นเพียง ขยะที่ถูกทิ้งแล้วของจวนแม่ทัพ

ทุกครั้งที่ต้องพบเจอกับคนในจวนนางจะโดนพูดจาร้าย ใส่ ด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรงทุกครั้ง น้องรอง น้องสาม น้องสี่ ทุกคนเห็นไป๋เฟยหรงเป็นแค่สนามอารมณ์ เวลา อารมณ์ไม่ดีหรือไม่พอใจใครก็จะพากันมาลงที่นาง หนัก สุดก็อาจจะมีลงไม้ลงมือ โดยเฉพาะไป๋เฟยฮวา

น้องรองที่แสนดีของนาง น้องรองที่เมื่อก่อนเคยออด อ้อนแสนน่ารัก กลับเปลี่ยนไปจากเดิมมากมาย ตอน นี้ไป๋เฟยฮวาเกลียดนางเข้าไส้ ทำเหมือนเป็นเพียงศัตรู กัน ความเป็นพี่น้องที่ผ่านมากลายเป็นเหมือนภาพลวงตา หรือไม่มันก็คงไม่เคยมีอยู่จริงๆ

ไปเฟียฮวาสาวน้อยแสนร้ายกาจ ร้ายกว่าทุกคน เฟยห รงโดนนางกลั่นแกล้งแต่ไม่สามารถตอบโต้สิ่งใดได้เลย ทุกวันนี้ข้าวของเครื่องใช้ หรือแม้กระทั่งอาหารของนาง ที่กินทั้งเดือนยังน้อยกว่าจำนวนเบี้ยที่น้องรองใช้หนึ่งวัน เสียอีก
นางรับปาดน้ำตาบนหน้าทั้ง ความทรงจำที่เลวร้ายมัน ทำให้ร่างนี้หลั่งน้ำตาออกมา ความคับแค้นที่อยู่ในอกมัน มากมายเหลือเกิน

ไปเฟยหรง…นางคงจะทุกทรมานกับความโหดร้ายของ คนในจวนนี้มากสินะ เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า ข้าจะใช้ร่าง เจ้าลบข้อครหาที่มีต่อชื่อไม้เฟยหรงไปให้หมด ทุกอย่าง มันจะเปลี่ยนไป