บทที่ 2 กลับไป

บทที่ 2 กลับไป

“อ่า…ทําไมปวดตัวขนาดนี้” ร่างบางพยายามลืมตาขึ้น ด้วยความยากลำบาก ก่อนจะกระพริบตาปรับดวงตาให้ ชินกับความมืดตรงหน้า ดวงตาเรียวยาวกวาดตามองรอบ กาย เธอพบว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนพื้นกลางทุ่ง ดอกไม้ ดอกไม้แปลกประหลาดสีดำ

“อ่า….เจ็บจัง” ทําไมเธอปวดไปทั่วทั้งตัวขนาดนี้นะ เมื่อ ลองสังเกตร่างกายตัวเอง เธอก็ต้องตกใจกับสภาพที่เห็น ทำไมถึงได้ผอมจนเหลือแต่กระดูกขนาดนี้ นี่มันเรื่องบ้า บออะไรกัน

เธอพยายามตั้งสติก่อนจะนึกย้อนไปเหตุการณ์ก่อน หน้านี้ เธอเป็นนักฆ่ามือหนึ่งแห่งองค์กรลับ องค์กรที่ ใหญ่ที่สุดในเมืองเอ เธอพยายามขอถอนตัวจากอาชีพนี้ แต่ทางองค์กรยื้อเวลาเรื่อยๆ ไม่ยอมให้เธอถอนตัว ก่อน หน้านี้ที่เธอมาทำงานพวกนี้เพราะมันจำเป็น เธอจำเป็น ต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อรักษาแม่ของเธอ แต่ตอนเงิน เหล่านี้ไม่จำเป็นต่อเธออีกแล้ว ก็ในแม่ของเธอจากไป แล้ว จากไปอย่างน่าสงสาร

แต่อยู่ๆ ทางองค์กรยื่นข้อเสนอให้เธอ เสนอภารกิจพิเศษให้เธอทำ ถ้าเธอทำภารกิจนี้สำเร็จเธอจะสามารถ ถอนตัวได้โดยที่ไม่โดนตามจัดการเหมือนคนก่อนๆที่ถอน ตัวแต่ออกไปได้เพียงแค่วิญญาณเท่านั้น

งานสุดท้ายคือสังหารเศรษฐีน้ำมันรายใหญ่ที่มาขัดขา ธุรกิจของพ่อเธอเข้า ผู้ก่อตั้งองค์กร หรือทุกคนเรียกกัน ว่านายใหญ่คือพ่อเลี้ยงของเธอเอง พ่อเลี้ยงที่เหี้ยมโหด เลี้ยงดูเธอมาเพื่อให้เป็นนักฆ่ามือหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะต้อง มีชีวิตอยู่เพื่อแม่ เธอคงชิงตายเพราะทนรับแรงกดดันจน ทนไม่ไหวไปนานแล้ว

งานสุดท้ายที่เธอได้รับความจริงมันง่ายมาก เธอผ่าน งานแบบนี้มานับไม่ถ้วน ก็แค่ฆ่าคนเพียงเท่านั้น แต่ เธอกลับโดนหักหลังจากคนในองค์กรทำให้ศัตรูรู้ตัวจน สุดท้ายเธอก็พลาดโดนระเบิดจนตาย แม้แต่ตายก็คง ไม่มีแม้แต่ซากให้เห็น

“นายท่าน……..”

“ใคร! เสียงใคร?”

น้ำเสียงแหบพร่าล่องลอยมาตามสายลม เธอใช้ สัญชาตญาณในการตรวจจับตำแหน่งของเสียง แต่กลับ ไม่พบร่องรอยของเสียง เธอไม่สามารถระบุอะไรได้เลย ราวกับว่าเสียงลอยมาตามสายลมจริงๆ
“อย่ามองหาข้าเลยนายท่าน ข้าไม่สามารถปรากฏตัว ได้ตอนนี้ เวลาของท่านเหลือไม่มากแล้วท่านต้องรีบกลับ เข้าร่างตอนนี้”

“ฉันตายแล้ว ร่างคงแหลกเละ กลับเข้าไปไม่ได้หรอก”

“ใช่ร่างของท่านตอนนี้ไม่มีแล้ว แต่วิญญาณคงอยู่” เธอชะงัก “หมายความว่าไง?”

“ท่านต้องกลับไป แม้ว่าตอนนี้ข้ามิอาจบอกเหตุผลได้ แต่ว่าท่านต้องกลับไป

“กลับไป ไปที่ไหน”

“กลับไปยังที่ที่ท่านสมควรอยู่ตั้งแต่แรก ไม่มีเวลาแล้ว หลังจากตื่นมาจงกินยาที่อยู่ในมือซะ แล้วเร่งเดินพลังให้ ยาทำงานให้ได้ภายในสามวัน ท่านมีเวลาเพียงสามวัน เท่านั้น ลาก่อนนายหญิงของข้า”

วูบ… นางไม่เห็นอะไรอีกนอกจากแสงสว่างจ้าแสบตา ดวงตาค่อยๆ พร่าเบลอ และสุดท้ายสติก็ดับวูบไป

ณ จวนแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหลี่
“น้า…ขอ ให้ข้าหน่อย

“คุณหนู คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ”

“น้ำ..ข้าขอน้ำ”

“นี่น้ำเจ้าค่ะคุณหนู คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? เจ็บ ปวดตรงไหนหรือไม่? ให้ตามหมอดีไหมเจ้าคะ?? ”

“ไม่ต้องหรอก ข้าหลับไปนานเท่าใด

“เกือบสามเดือนเจ้าค่ะ ฮือๆๆ ข้านึกว่าคุณหนูจะไม่รอด แล้ว คุณหนูของข้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน โดนทำร้ายจน เกือบตกตายนายท่านไม่แม้แต่จะมาดูดำดูดี เป็นถึงคุณ หนูใหญ่แม้แต่หมอที่มาตรวจดูอาการก็เป็นเพียงแค่หมอ ชาวบ้านธรรมดาเพียงเท่านั้น”

ไป๋เฟยหรงเลิกคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เยี่ยมเยีย นรี? ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ข้าปางตายทําไมเขาต้องมา สนใจด้วยเล่า”

ที่แท้เหตุการณ์ที่นางคิดมาตลอดว่าเป็นเพียงแค่ความ ฝัน มันกลับมีอยู่จริง แล้วตอนนี้นางก็กำลังอยู่ในร่าง ของเด็กคนนั้น “ไป๋เฟยหรง” เด็กสาวที่น่าสงสารคนนั้น กลับต้องมาตายเพราะการลงมือเพียงครั้งเดียวของบิดา ตนเอง
ความทรงจำมากมายไหลออกมา แม้นางจำทุกอย่างไม่ ได้ แต่สิ่งที่นางจำได้ดีคือภาพก่อนตาย ภาพครอบครัวที่ ทำร้ายนางมันฝังแน่นเหลือเกิน รับรู้ถึงความรู้สึกเสียใจ หดหู่ แต่ความรู้สึกที่รุนแรงที่สุดคือโกรธแค้น ปกตินาง เป็นคนเย็นชา แม้จะเห็นใครจะเป็นจะตายตรงหน้านาง ก็จะไม่แยแส แต่กับเด็กคนนี้ทำไมนะ นางถึงรู้สึกได้มาก เพียงนี้

“เจ้าออกไปก่อน ภายในสามวันนี้ถ้าข้าไม่เรียกห้ามใคร เข้ามา รวมทั้งเจ้าด้วย”

บ่าวตัวน้อยมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย เนื่องจากนายสาวเพิ่ง จะฟื้นนางเลยอยากอยู่ดูแลนายตนเองใกล้ๆ แต่ว่าคำสั่ง ของคุณหนู นางไม่ทำตามไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะรอ อยู่หน้าห้องนะเจ้าคะ คุณหนูมีอะไรเรียกข้าได้นะเจ้าคะ”

นางเหลือบมองเม็ดยาในมือ ยาลูกกลอนเม็ดสีดำขลับ แวววาว กำจายไปด้วยไอดำรอบๆ เพียงยาเม็ดเดียว ทำไมทำให้เธอมีความรู้สึกซับซ้อนเกี่ยวกับมันได้นะ

ทันทีที่ยาเข้าสู่ปาก มันเปลี่ยนสภาพจากเม็ดเป็น ของเหลวไหลลงสู่ลำคอทันที

ฮึก…..ทรมาน! ทรมานเหลือเกิน ร่างกายร้อนดั่งไฟร้อน เหมือนมีใครเอาไฟมาเผา ภายในกายปั่นป่วน รู้สึกเหมือนเลือดเนื้อและกระดูกในร่างกายค่อยๆ หักสลายลง ทีละชิ้น ผิวหนังภายนอกปริแตก เลือดสดๆ รินไหลออก จากร่างกาย

ภายใต้ผิวหนังเปลี่ยนเป็นสีดำมืด มีไอสีดำกระจายออก มาจากเส้นเลือด นางรู้สึกว่ากระดูกในร่างกายหักลงแล้ว สร้างใหม่ ไปมาจนแทบจะทนไม่ไหว

“ยาอะไรวะเนี่ย ทรมานเหมือนจะตายอยู่แล้ว อ้า!!”

อุก….พรวด แค่ก แค่ก! นางพ่นบางสิ่งบางอย่างออกมา ลักษณะเป็นแผ่นสีทองขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งมันไม่น่านะ ออกจากปากเธอได้เลย การพ่นแผ่นสีทองตรงหน้าออก มา ทําให้อาการเจ็บปวดภายในร่างกายหายไปราวกับมัน ไม่เคยเกิดขึ้น

นางไม่รู้จักสิ่งนี้ แต่ความทรงจำที่อยู่ส่วนลึกในจิตใจ กลับบอกนางว่านั่นคือ “เกร็ดของมังกรทอง”